Zbiór wypowiedzi i zapisków Kapuścińskiego na temat historii, globalizacji i poszczególnych regionów świata: Afryki, Ameryki Łacińskiej, Europy i Rosji. Wybór i układ rozdziałów został zaakceptowany przez Ryszarda Kapuścińskiego. Książka jest uzupełnieniem jego znakomitych dzieł reporterskich i punktem wyjścia do rozważań o współczesnym świecie, bogatym i wielowymiarowym.

Przemiany społeczno-polityczne w krajach Trzeciego świata (Ameryka Południowa) w drugiej połowie 20 wieku. Walka o ich niepodległość i pierwsze ich kroki na arenie międzynarodowej.

Akcja reportaży składających się na "Busz po polsku" rozgrywa się w latach 50 i 60., na prowincji, w Olecku, w Puszczy Białowieskiej, nad Narwią, w okolicach Brodnicy, pod Mławą, we wsi Grunwald, w Pratkach koło Ełku, krótko mówiąc - gdzie diabeł mówi dobranoc. Ich bohaterami są: dwie Niemki uciekające z domu starców w Szczytnie, flisak, stróż nocny, małorolny chłop klepiący biedę, robotnicy sezonowi, wyrzuceni ze studiów, którzy nie chcą wracać z Warszawy do swoich rodzinnych miasteczek i wsi, ludzie bez stałego adresu. Ale także inżynier, nauczyciel historii, student SGPiS nazwiskiem Piątkowski, który jest rekordzistą świata w rzucie dyskiem, młodzi mężczyżni odbywający służbę wojskową. Ozdobą tomu są reportaże "Danka" i "Sztywny", które wydają się być niemal gotowymi scenariuszami filmowymi. "Busz po polsku" to wznowienie pierwszej książki przyszłego autora "Cesarza", ostatni raz wydany w osobnej książce w roku 1979 - klasyki polskiego reportażu - jedynej książki w jego dorobku w całości traktującej o Polsce.

Jesienią 2006 roku Ryszard Kapuściński odbył ostatnią - jak się później okazało - podróż. Była to podróż do Włoch, do miasteczka Bolzano, gdzie Pisarz spotkał się z młodzieżą. Owocem tej wizyty jest książka Dałem głos ubogim. Książka ta jest zapisem ostatniego spotkania Ryszarda Kapuścińskiego z uczniami i studentami. Czytelnik odnajdzie w niej niepowtarzalną atmosferę bliskiej rozmowy z autorem Podróży z Herodotem, a także jego wykład na Uniwersytecie Trydenckim i biografię pióra dwóch włoskich dziennikarzy: Nataliny Mosna i Alberto Conci.

Rewolucja Islamska w Iranie (1978-1979), obalenie cesarza iranu - Pachlawiego. Analiza mechanizmu, odpowiedzialnego za ruchy rewolucyjne, jako zaczątki tyranii.

Akcja reportaży składających się na "Busz po polsku" rozgrywa się w latach 50 i 60., na prowincji, w Olecku, w Puszczy Białowieskiej, nad Narwią, w okolicach Brodnicy, pod Mławą, we wsi Grunwald, w Pratkach koło Ełku, krótko mówiąc - gdzie diabeł mówi dobranoc. Ich bohaterami są: dwie Niemki uciekające z domu starców w Szczytnie, flisak, stróż nocny, małorolny chłop klepiący biedę, robotnicy sezonowi, wyrzuceni ze studiów, którzy nie chcą wracać z Warszawy do swoich rodzinnych miasteczek i wsi, ludzie bez stałego adresu. Ale także inżynier, nauczyciel historii, student SGPiS nazwiskiem Piątkowski, który jest rekordzistą świata w rzucie dyskiem, młodzi mężczyżni odbywający służbę wojskową. Ozdobą tomu są reportaże "Danka" i "Sztywny", które wydają się być niemal gotowymi scenariuszami filmowymi. "Busz po polsku" to wznowienie pierwszej książki przyszłego autora "Cesarza", ostatni raz wydany w osobnej książce w roku 1979 - klasyki polskiego reportażu - jedynej książki w jego dorobku w całości traktującej o Polsce.

Społeczno-polityczna sytuacja republik azjatyckich w Związku Radzieckim, w latach sześćdziesiątych. Obraz przemian społecznych. Rys historyczny.

Książka Gdyby cała Afryka… składa się z 15 tekstów z lat 1962-1966, napisanych przez Ryszarda Kapuścińskiego podczas jego pracy na kontynencie afrykańskim. „W Afryce nie szukałem przygód, nie polowałem na słonie i nie kopałem diamentów – pisze Kapuściński we wstępie. – Byłem korespondentem Polskiej Agencji Prasowej i miałem pisać o tym, co tam na miejscu

Książka ta - według słów samego autora - mówi nie tyle o Afryce, ile o kilku ludziach, których spotkał on w czasie swych podróży po tym kontynencie. Informacje na temat różnic kulturowych, społecznych i religijnych. Problem nędzy i korupcji w krajach afrykańskich końca XX wieku.

Po wznowieniu książki „Gdyby cała Afryka…” (2011), jednego z najwybitniejszych świadectw pierwszego okresu dekolonizacji, przyszedł czas na przypomnienie „Czarnych gwiazd” – pierwszej afrykańskiej książki Ryszarda Kapuścińskiego, czyli jego 17 głośnych reportaży z lat 1960–1962.Wczesne reportaże Ryszarda Kapuścińskiego ze zrzucającej okowy niewolnictwa Afryki. Daje się wyczuć fascynację autora nowymi czasami, wiatrem wolności. Nie można w trakcie lektury zapominać, że był jednak korespondentem socjalistycznego kraju - zatem i styl pisania taki, a nie inny. Dzięki relacjom z Konga publikowanym w tygodniku „Polityka” Kapuściński zdobył pierwsze miejsce w plebiscycie na najpopularniejszego autora „Polityki” w roku 1961.