Autor przez lata przyzwyczaił swoich czytelników do tego, że jest pisarzem drogi, i w najnowszej książce nie zawiódł. "Nie ma ekspresów przy żółtych drogach” to opis takich regionów, w które zazwyczaj nie docierają turyści, gdzie jest "piach, stary beton i zielsko. Stasiuk zabiera nas m.in. do Lichenia oraz do mauzoleum Mao.

W tej książce nic nie jest takie, jakie się na pierwszy rzut oka wydaje: bielik nie jest orłem, niedźwiedź nie jest misiem, żubry nie lubią żubrówki, a wilk jest daltonistą. Bocian zaś to nie sympatyczny Wojtek, tylko drapieżnik i wytrawny myśliwy. W dodatku bociany są dwa. Biały, dobrze wszystkim znany, który stale towarzyszy człowiekowi i do dobrego życia potrzebuje ludzkiego sąsiedztwa, oraz jego czarny kuzyn, który… wcale nie jest czarny. Ale jego, ukrytego w leśnej gęstwinie, wypatrzy tylko czujne oko. Łączy ich jedno: obu szkodzi rozwój cywilizacji, zanikanie łąk, małych pól i wycinka lasów.

Na działce panowała ożywiona atmosfera. Pod drzewami rozpościerało się poletko borówek poprzecinane tajemniczymi ścieżkami, a w tle połyskiwały wody cieśniny. Miejsce wydawało mi się zarazem otwarte i odosobnione. Zapragnęłam poznać bliżej przyrodę właśnie tu, w tym wsłuchanym w otoczenie starym drewnianym domu. W jaki sposób miałam odnaleźć skrywające się tu bogactwo gatunków? I czy byłam w stanie zrozumieć ich język? Różnice między formami życia mogą urastać do wysokich, oddzielających je od siebie murów. Mimo to moje pytania wkrótce doczekały się konkretnych odpowiedzi. Z zaraźliwą ciekawością świata i w oparciu o bogatą wiedzę Nina Burton wyszukuje wszystkie możliwe formy i wyrazy egzystencji. Wiewiórki i ptaki, mrówki i pszczoły, lisy i borsuki, ryby i rośliny – wszystkie te stworzenia razem wzięte pozwalają nam zrozumieć, czym jest misterium życia. Jako poetka i eseistka Nina Burton często łączy w swojej twórczości literaturę i nauki przyrodnicze, by ukazać świat z wielu różnych perspektyw. W eseju Bujne życie pewnego domu przygląda się z bliska różnorodności i bogactwu zmysłów w świecie biologii. Kiedy się ma oczy i uszy szeroko otwarte, a umysł skory do wyzwań, sielanka na odludziu może być źródłem ciekawych obserwacji i inspiracji.

W zbiorze felietonów W krzywym zwierciadle Maciej Stuhr dał się poznać tym, którzy do tej pory nie czytali jego comiesięcznych felietonów w magazynie „Zwierciadło”. Tym samym objawił swój kolejny talent – literacki. Wydanie poszerzone zawierać będzie i te fenomenalne felietony znanego z poprzedniego wydania, ale i te, które z inteligencją, niesamowitym poczuciem humoru i ironią na wysokim poziomie, stworzył znakomity aktor w ostatnich dwóch latach. Znakomite podsumowanie tego wszystkiego co dzieje się ostatnimi laty w polityce, społeczeństwie, kościele, kulturze i w nas samych.

Jedna z najbardziej osobistych książek autora. Bohaterami kolejnych 21 rozdziałów - tytułowych wysp bezludnych są m.in.: Robinson Crusoe (a raczej jego rzeczywisty pierwowzór),Vincent van Gogh, Jan Paweł II, Sylvia Plath, Bolesław Wieniawa- Długoszowski, Rudolf Hess, Jezus Chrystus...). Trudno jest jednoznacznie określić gatunek literacki "Wysp bezludnych": eseje kulturowe, refleksje metafizyczne, proza poetycka...

Bronisław Wildstein jak zawsze bezkompromisowy. Ze względu na bardzo wyszukane słownictwo książka jest trudna, ale porusza aktualne tematy związane z funkcjonowaniem "demokracji" w Polsce i Europie. Autor przybliża negatywne aspekty tego funkcjonowania, wskazując możliwe rozwiązania i warianty działania. Dokonuje też analizy przyczyn obecnego stanu rzeczy, sięga do niekonieczne chlubnej historii, bez ogródek ocenia złe działania i decyzje. Tożsamość narodowa, tradycja, kultura i jej wpływ na życie społeczne, integracja europejska, to zagadnienia, które przewijają się także w tym zbiorze esejów. Dla czytelnika zainteresowanego powyższą tematyką jest to lektura, po którą warto sięgnąć.

Nowy esej polityczny słynnego kameruńskiego filozofa. Żyjemy w epoce brutalizmu, kiedy zbrodnia przestaje być wyjątkiem, a ustanowienie stanu wyjątkowego w ramach państwa demokratycznego prowadzi do normalizacji sytuacji ekstremalnych. Państwo zaczyna popełniać zbrodnie wobec własnych obywateli. Wszechobecna przemoc dotknąć może każdą jednostkę, z bliska albo z oddali, przy użyciu nagiej siły albo najnowszych technologii. Czy XXI wiek będzie wiekiem sortowania i selekcji dokonywanych przy użyciu technik bezpieczeństwa? – pyta filozof, opisując ludzi-granice, ofiary liberalnego sekurytaryzmu. Kreśląc szeroki horyzont przeobrażeń, jakie przechodzi nasza planeta i jakim poddani jesteśmy my sami, Mbembe wskazuje na zagrożenia, ale też próbuje zarysować możliwą alternatywę dla świata zbudowanego na przemocy. Poszukując środków zaradczych, zwraca się między innymi do wiedzy i praktyk znanych mu ze społeczeństw globalnego Południa, które znacznie wcześniej niż my musiały podejmować próby naprawy i scalania tego, co zostało doszczętnie zniszczone. Wzywa do ufundowania nowej wspólnoty, obejmującej całość świata ożywionego.

Autor w swoim dziele zawarł informacje o, dosłownie, czytaniu. O początkach czytania, o tym co i jak się czytało, kiedy się czytało, gdzie, po co i kto czytał. Karkołomnym zajęciem wydaje się prześledzenie historii ludzkiej pod tym względem, wyszukiwanie nawet najdrobniejszych wspomnień i stworzenie z tego prawdziwego przekroju czytelnictwa."Historia czytania" to zbiór esejów, usiana anegdotami wędrówka przez labirynty biblioteki ludzkości, której patronem jest Jorge Luis Borges. Nieprzypadkowo: Alberto Manguel był bowiem lektorem ociemniałego Borgesa i - jak niegdyś Borges - dyrektorem Narodowej Biblioteki Argentyńskiej. To książka o niewyczerpanym bogactwie praktyk czytelniczych. O czytaniu na głos i po cichu. W rozmaitych warunkach. O różnorodności materialnego wymiaru tekstu. O tym, jak niezwykle złożonym doświadczeniem kulturowym jest czytanie. O skomplikowanej, angażującej wszystkie zmysły relacji między czytającym a tekstem. Od Arystotelesa po czasy współczesne, od tabliczek klinowych po ekrany komputerów. Autor tego dzieła, ilustrowanego i inkrustowanego licznymi anegdotami, uświadamia Czytelnikowi, że każdy zmienia się pod wpływem czytania i że każda lektura wpływa na ludzkie życie.

Wszyscy coś zbieramy. Otaczają nas rzeczy, przybywa ich, rodzą się kolekcje. Ale to nie jest książka o inwestowaniu w dzieła sztuki. Jej autorkę pochłania świat celuloidu, bakelitu i rzeczy znalezionych w błocie. Stanowią tło rozważań nad sensem kolekcjonowania, nieustającym poczuciem straty i udręką tych, którzy zbierają. Kora Tea Kowalska, archeolożka, kulturoznawczyni i kolekcjonerka, w pasjonującym eseju bada, co powoduje, że w muzealnych lub prywatnych gablotach niektóre przedmioty umieszczamy chętniej niż inne. Proponuje własne zasady kolekcjonerstwa, by zaraz z nich zakpić. Sięga do swoich doświadczeń i wędrówek po rubieżach i piwnicach rodzinnego Gdańska, a niepoliczalna materia, pogrążająca się w entropii, zachwyca ją abstrakcyjnym pięknem. W rzeczach dostrzega powidok dawnego świata. Tropi historie ukryte w drobiazgach, a ich wzajemne powiązania pozwalają jej zrekonstruować ułamki codzienności zwykłych ludzi. I przypominają, że rzeczy nie zawsze są tym, czym się wydają, i że nie można mieć wszystkiego.