Zaśpiewała setki niezapomnianych piosenek. Występowała na scenach, na których lśniły Edith Piaf i Marlena Dietrich. Przyjaźniła się z wielkimi twórcami polskiej piosenki. Została uwieczniona w wierszu Zbigniewa Herberta. Spotkała nadzwyczajną miłość. Niezwykle elegancka i piękna dama polskiej piosenki. A zarazem zwyczajna kobieta, borykająca się z troskami i niełatwymi wyborami, grająca role czasem trudne do pogodzenia: artystki, żony, matki. "Świat nie jest taki zły" dla wielu będzie powrotem do frapujących lat młodości, którym towarzyszyły piosenki śpiewane przez Halinę Kunicką.

Przyznam się – oddałam głos moim Czytelnikom. Każda taka młoda osoba to skarbnica spostrzeżeń, refleksji, przygód, wyobrażeń i wskazówek.Żebyśmy tylko my, dorośli, zechcieli zatrzymać się: posłuchać, pomyśleć, uśmiać się czy otrzeć łzę… Żebyśmy lepiej rozumieli. Pocieszyli. Potrafili poprowadzić, nie ograniczając wielkiej potrzeby wolności i tworzenia. Żebyśmy chcieli pomóc i podać rękę mniejszemu, słabszemu, zależnemu od nas. Te wypowiedzi – to nasze lustro; bez trudu odnajdziemy w nim odbicie naszych dorosłych czynów, słów, myśli i zamiarów-Barbara Stenka

Autorzy książki, Jeffrey A. Kottler i Jon Carlson, zapytali trzydziestu słynnych terapeutów o najbardziej niezwykłych pacjentów, z jakimi zdarzyło się im pracować. Do ich opowieści dołączyli wspomnienia z własnej kariery zawodowej. Powstał bogaty zbiór niepowtarzalnych, fascynujących historii o ludziach, którzy mieli niezwykłe problemy lub w niezwykły sposób starali się sobie radzić z życiowymi trudnościami, oraz o terapeutach, którzy często musieli zastosować niezwykłe metody pomocy tym ludziom. Wszystkie te historie opisano barwnym, często pełnym humoru językiem, nie ujmując szacunku ich bohaterom. Ciekawa lektura zarówno dla osób zawodowo zajmujących się pomocą psychologiczną, jak i wszystkich zainteresowanych tajnikami psychoterapii.

W wywiadzie przeprowadzonym przez Irenę A. Stanisławską z doktorem Edwardem Krzemińskim psychiatra wyjaśnia, dlaczego przybywa zaburzeń psychicznych natury emocjonalnej, różnego rodzaju psychopatii i uzależnień, kiedy mamy do czynienia z problemami, a kiedy z zaburzeniami lub chorobami psychicznymi. Mówi o schizofrenii, chorobie dwubiegunowej, depresjach, nerwicach, psychogeriatrii i wychowywaniu dzieci. A także o typie osobowości najlepszym na partnera, o sposobie na jąkanie, funkcjonowaniu szpitala psychiatrycznego i teatrze Bim-Bom.

„Kapłony i szczeżuje” to opowieść o kuchni tak dawnej, że już zapomnianej. Kapłon, czyli wykastrowany i tuczony kogut, był najpopularniejszym składnikiem potraw w pierwszej polskiej książce kucharskiej, szczeżuje były desperacką próbą urozmaicenia diety biedaków. Kuchnia to jednak nie tylko przepisy i dania, to także wiedza o przyrodzie, smaku i świecie – dopiero na tej podstawie decydujemy, co jest, a co nie jest jedzeniem. Staropolska sztuka kulinarna przez wieki była pod przemożnym wpływem religii: post nie oznaczał tylko jedzenia ryby w piątek, kuchnia koszerna wpływała na zwyczaje żywieniowe chrześcijan, a kulinarne przemyślenia świętych Piotra i Pawła przez stulecia kształtowały naszą żywieniową wyobraźnię. Kuchnia polska, którą znamy, to twór stosunkowo nowy. Więc gdy szefowie kuchni prześcigają się w poszukiwaniu czegoś jeszcze bardziej zaskakującego, możemy sięgnąć do zapomnianej przeszłości. Możemy – „ku pokrzepieniu serc” – przypomnieć sobie oszołamiającą karierę znanego kiedyś w całej Europie „szczupaka po polsku”. Możemy cofnąć się do czasów, gdy „barszcz” oznaczał zupę z barszczu, gdy pasternak albo rzepa nie były tylko słowami ze staroświeckich przysłów, gdy kucharze i smakosze wiedzieli, jak się przyrządza żółtonosa czy sielankę. Do tej, zdawałoby się, przebrzmiałej, a jednak fascynującej wiedzy możemy sięgać także ku pokrzepieniu żołądków.

Wspaniały hołd oddany Jackowi Kleyffowi i kolegom z Salonu Niezależnych, humor i dowcip tańczący na krawędzi przepaści, igrający z cenzurą do granic wytrzymałości władz... Gwiazda, która pojawiła się nagle i równie szybko zgasła - dobrze, że wreszcie ktoś odważył się na napisanie książki o Salonie.

Stanisław Lem po oszałamiającym sukcesie Bomby megabitowej i Okamgnienia w bezkompromisowym wywiadzie-rzece po raz kolejny zaskakuje i porywa czytelnika. Przenikliwy, bezwzględny wobec głupoty i ignorancji, stanowczy wobec zła, pełen dystansu wobec swoich i naszych, ludzkich, słabości. Autor Solaris w fascynujący sposób z charakterystyczną dla siebie swadą i ironicznym dystansem opowiada o rzeczach, które go fascynują, które wywarły wpływ na jego twórczość i ukształtowały jego literacką wyobraźnię.

„Trzeba krzyczeć” – twierdzi ojciec Ludwik Wiśniewski, dominikanin, wieloletni duszpasterz młodzieży akademickiej. Nadal aktywny duchowny, a jednocześnie wnikliwy obserwator życia społecznego i politycznego oraz publicysta, kilka miesięcy temu, na uroczystościach pogrzebowych prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza porwał zebranych, mówiąc, że władza nie może zasadzać się na kłamstwie. Wtedy mówił dobitnie. Dziś – jak twierdzi – najwyższy czas wołać donośnie, krzyczeć wręcz, ku ostrzeżeniu i otrzeźwieniu, byśmy nie runęli w przepaść. W rozmowach z Anną Bimer przewija się ten dobitny ton, gdy mowa o kłamstwie, ale jest też wiele ciepła i otuchy, kiedy autorzy rozmawiają o wolności, miłości i tolerancji.

Wywiad rzeka z prof. Krzysztofem Meissnerem o fizyce, o jej związku z życiem i o możliwych konsekwencjach światopoglądowych współczesnej nauki. Fizyka nie jest nauką tajemną, ale potrzebne do jej zgłębienia narzędzia matematyczne utrudniają laikom zrozumienie, czym zajmują się dzisiaj fizycy. Wybitny uczony, profesor Krzysztof Meissner, zgodził się na serię rozmów z humanistą, którego intryguje świat, jaki wyłonił się z odkryć naukowych ostatnich 120 lat. Przystępnie opowiedział mi o teorii względności Einsteina, o dziwacznych właściwościach kwantów, o przeszłości i przyszłości Wszechświata i o tym, co jego zdaniem wynika z tego wszystkiego dla kwestii światopoglądowych. Czy religia i wiedza naukowa starły się w nieuniknionym konflikcie? A wreszcie skąd wzięła się jego fascynacja fizyką, jaki w tym udział miała rodzina, wychowanie, szkoła? Te spotkania były dla mnie wielką przygodą mam nadzieję, że będą także dla Czytelników tej książki. (Jerzy Sosnowski)

Prof. Jerzy Szaflik, w wyjątkowo osobistej rozmowie z Arturem Howzanem, opowiada o rodzinnej historii Szaflików i szarej młodości lat 40-tych i 50-tych, o edukacji rozpoczętej w szkole Braci Szkolnych „Lasalian” i w częstochowskim „Traugutcie”, o imperatywie społecznego działania i sercu po „lewej stronie”, o tym jak rodziła się miłość do mikrochirurgii, o pracy z Ariadną Gierkową i mistrzach polskiej oftalmologii, o znajomości z niezwykłym „carem światowej okulistyki” – Światosławem Fiodorowem, darzącym Polskę szczególną życzliwością, o pokonywaniu schodów do „okulistycznego nieba” i sztucznych soczewkach uzyskiwanych w stanie wojennym od proboszcza, o żebraninie na kolejne szpitale i kliniki, o sukcesach, laurach i ostrym konflikcie z ministrem Arłukowiczem, będącym szczególną ilustracją polityki opartej na niszczeniu medycznych autorytetów oraz podważaniu zaufania pacjentów do lekarzy, o codziennej nędzy polskiej służby zdrowia, o tym dlaczego pół miliona ludzi czeka coraz dłużej na operację oczu, o kłamstwach polityków w sprawach ochrony zdrowia Polaków, oszukujących społeczeństwo od lat i ukrywającymi prawdę o tym, dlaczego nieustannie wydłużają się w Polsce kolejki do lekarzy-specjalistów, a także o tym, co należałoby wreszcie zrobić żeby ta sytuacja uległa stopniowej poprawie.