Głównym tematem powieści Cabre, ukrytym za orgiastyczną narracją, jest zło, jakie od stuleci, ba, od zawsze przenika ludzki świat i to w taki sposób, że nie zawsze zdajemy sobie sprawę z jego obecności. Zło atakuje zawsze i wszędzie i niszczy co może, wykorzystuje ludzkie słabości, kryje się za religijnym integryzmem oraz ideologicznym doktrynerstwem, rozpala rasowe uprzedzenia i zastępuje nienawiścią miłość. Cabre opowiada o tym wszystkim portretując zło w najrozmaitszych jego wcieleniach, od ludzkiej zawiści, która jest niejako punktem startowym snutej przez narratora opowieści poprzez niegodziwości inkwizycji, poprzez barbarzyństwo hitlerowców aż po zwyczajną chciwość i skądinąd szlachetną pasję kolekcjonerską, która prowadzi zaślepionych nią ludzi poza obszar na którym obowiązują elementarne zasady etyczne. W takim świecie pojawiają się miłość i przyjaźń, jako znaki dobra i moralnego ładu. Ale i miłość pada podcięta przez zło ukryte w napisanym nie wiadomo przez kogo liście. Pisarz nie gasi jednak swoim czytelnikom tego ostatniego światełka w ciemności – miłość udaje się bohaterom uratować, ale po krótkim i szczęśliwym wzlocie zostaje ona wystawiona na straszne próby. Nic więc dziwnego, że w takim świecie ludzie muszą cierpieć z powodu niemożliwości spełnienia swoich marzeń – pomijając miłosne uwikłania to na przykład utalentowany i wybitny skrzypek który cierpi, bo chce być pisarzem, ale w dziedzinie literatury utalentowany jest średnio i nie osiąga żadnych sukcesów (choć finałowe przekroczenie norm może to zmienić). Z kolei wybitny humanista, autor cenionych prac naukowych przez całe dorosłe życie ubolewa, że nie został skrzypkiem, bo uświadomił sobie, że nie dysponuje odpowiednimi zdolnościami i przestał ćwiczyć.

Książka nominowana w Plebiscycie Książka Roku 2015 lubimyczytać.pl w kategorii Powieść historyczna.Z jaką łatwością spada się ze szczytów władzy na dno piekła zniesławienia! Jak szybko pełnia życia może stać się igraszką śmierci! Barcelona, koniec 1799 roku. W pokoju hotelowym zostaje znaleziona śpiewaczka, słowik z Orleanu, z poderżniętym gardłem i nożem wbitym w serce. Oskarżenie pada na młodziutkiego poetę, który spędził w jej pokoju namiętne chwile, ostatnie w jej życiu. Ciąg niefortunnych wydarzeń splecie ze sobą losy poety i romantyka z losami wszechwładnego sędziego Massó, prezesa Sądu Królewskiego w Barcelonie, człowieka ogarniętego obsesją władzy, zafascynowanego astronomią, a także, na nieszczęście dla siebie, urodą młodych kobiet. Jaume Cabré wiernie odtwarza klimat epoki i powołuje do życia wiele postaci, wplątanych w sieć namiętności i intryg, korupcji politycznej i walki o władzę. Jaśnie pan to przełomowa powieść w karierze literackiej katalońskiego pisarza, pierwsza przyjęta z entuzjazmem przez czytelników i z uznaniem przez krytykę. Dzięki niej Jaume Cabré otrzymał Hiszpańską Nagrodę Literacką oraz szereg nagród katalońskich, jak Premi Joan Crexells, Crítica Serra d'Or, nagrodę czytelników pisma El Temps i nagrodę Prudenci Bertrana, przyznawaną przez czytelników i krytyków.

Czytanie książek Jaume Cabre wymaga skupienia, zgrania się z rytmem i stylem prowadzonej narracji. W ciągu niewielu minut możemy usłyszeć wyznania należące do wielu osób, w różnym czasie i w różnym miejscu. I tak też jest w książce „Cień eunucha”. Choć spotkanie w restauracji Miquela Ginsana, głównego bohatera powieści, z redakcyjną koleżanką, Julią, miało dotyczyć życia zmarłego przyjaciela, wszystko potoczyło się nie tak jak było zaplanowane. Przyczyną tej sytuacji była restauracja którą Julia wybrała jako miejsce rozmowy i wspomnień o zmarłym. Okazało się, że w posiadłości rodowej Miquela otwarto restaurację do której właśnie przyjechali. Nie zdradził Julii, że znajdują się w jego byłym domu, w miejscu gdzie się urodził, gdzie umierali jego przodkowie. Przecież przyjechali po to by rozmawiać o Bolosie. Ale każde spojrzenie na znajome przedmioty, rozkład pokoi w restauracji, spojrzenie na ogród, wywołało niespodziewaną chęć opowiedzenia Julii o swoim życiu, w którym Bolos miał ważne miejsce. Opowiadając o swoim życiu, gdzie wojna, dyktatura Franco, nieudane małżeństwo i niespełnione miłości, naznaczyły jego dorosłe życie, przywołuje galerię swoich przodków, w której znaczące miejsce zajmuje wuj Maurycy. Aby w pełni poznać dzieje rodziny Ginsano trzeba poznać wspomnienia Miquela i wuja Maurycego. To czego nie może wiedzieć Miquel, wyjawia wuj. A wie rzeczy które miały wpływ na losy potomków tej rodziny, a o których rodzina nie wiedziała. Miquel denerwuje się, że zamiast opowiadać o przyjacielu wciąż mówi o sobie. Julia zachęca go do zwierzeń.

Tina, zafascynowana fotografią spokojna nauczycielka, która pracuje w Sort, robi zdjęcie starej szkoły w Torenie tuż przed jej wyburzeniem. Jedno proste kliknięcie i gotowe. Strona po stronie czytelnik odkrywa konsekwencje tego pozornie trywialnego gestu, a przed jego wzrokiem rozciąga się szeroka panorama wspomnień i przekłamań o wydarzeniach, których bohaterami są falangiści i partyzanci, dranie i ludzie przyzwoici, a także ci zwyczajni, żyjący w trudnych, okrutnych czasach. W Pirenejach, w Pallars, regionie potraktowanym przez wojsko generała Franco z niespotykanym bestialstwem, ściera się moralna podłość frankizmu z bohaterstwem i tchórzostwem indywidualnym i grupowym tuż po zakończeniu hiszpańskiej wojny domowej. Na początku XXI wieku fakty jeszcze ciągle dopominają się o wirtuoza, który po tylu latach zdecyduje się poruszyć strunę Historii. Na szczęście jest Jaume Cabré.

Początek XX wieku. Na końcu świata, gdzie diabeł mówi dobranoc, dogorywa w ciszy zapomniany przez Boga, ludzi i monsiniora Maurycego, biskupa diecezji Feixes, warowny klasztor La Rapita, siedziba mniszek klauzurowych. Przewodzi im wielebna matka Dorotea, kobieta surowa i pozbawiona poczucia humoru. Brat Junoy, utalentowany muzyk, zostaje tam zesłany w charakterze spowiednika. Pozbawiony dostępu do instrumentów franciszkanin dzięki sile wyobraźni nieustannie przenosi się do abstrakcyjnego raju muzyki, oazy swojej samotności. W imię zdrowego rozsądku prowadzi także ambicjonalną wojnę ze zgorzkniałą matką przełożoną, niespełnioną poetką. Brat Junoy jest zdania, że umartwianie się nie przybliża nikogo do Boga, a niedożywienie wywołuje halucynacje. Po proteście przeciw surowej karze nałożonej na dwie nowicjuszki – z których jedna umiera, druga zaś opuszcza klasztor – popada w ostry konflikt z matką przełożoną, trafia do aresztu i staje przed sądem diecezjalnym oskarżony o herezję, nadużycia i samowolę. Rozpoczyna się proces, podczas którego wszystko zdaje się przemawiać przeciw bratu Junoyowi… W świecie, który nie podziela jego pasji, pada ofiarą nietolerancji.