Lata 1944-45. Autor występuje tu jako 15-letni chłopiec, Żyd,którego wywieziono z rodzinnego Budapesztu i skazano na przebywanie w obozach koncentracyjnych. W jednym z obozowych szpitali jest pod opieką Polaka, który udziela mu pomocy w kluczowym momencie akcji. Książka ta pozwala poznać historię w skali mikro, z punktu widzenia pojedynczego człowieka. Literacka Nagroda Nobla 2002.

Książka stanowi rodzaj wewnętrznej spowiedzi bohatera, człowieka, żydowskiego pochodzenia, niosącego przez całe dorosłe życie przytłaczający ciężar wspomnień z czasów dzieciństwa przypadającego na lata międzywojenne, a potem z pobytu w obozach koncentracyjnych. Zarówno koszmar Oświęcimia, jak i przedwojenne Węgry przedstawione są w mrocznych barwach. Jednak autor i jego bohater szukają w sobie źródeł owego mroku. Kadysz to żydowska modlitwa za zmarłych, którą bohater zmawia za dziecko, którego nie odważył się powołać do życia.

Aby napisać coś w rodzaju autobiografii, Kertész jako formę literacką wybrał wywiad. Wypowiada się tu w pierwszej osobie. Zaprzecza jednak, by bohaterem czy choćby narratorem opowieści był on sam. Teoria Kertésza jest bowiem następująca: Po pierwsze, trzeba określić, kim jest pisarz: osobą prywatną, posiadającą swój życiorys, czy też osobą fikcyjną, wymyśloną przez tamtego, żywego człowieka. Ja uważam, że tym drugim. Ze swobodnego dialogu wyłania się jednak historia życia Kertésza: od wczesnych lat do dnia dzisiejszego. Znane fakty z życiorysu pisarza, zasygnalizowane w poprzednich książkach, układają się w chronologiczny porządek. Wspomnienia przeplatają się z rozważaniami natury ogólnej i anegdotami. Kertész opowiada o trudnym dzieciństwie, braku zgody na własną tożsamość, doświadczeniach Holocaustu, powodach wstąpienia do partii komunistycznej, a także o tym, co sądzi o rozwiązaniu, jakim jest samobójstwo. W Dossier K. znalazł się ponadto nieopublikowany dotąd w Polsce tekst, wygłoszony przez Kertésza w obozie Auschwitz w 2000 roku.