Wojciech Albiński dzieli się w tych opowiadaniach swoim długoletnim doświadczeniem afrykańskim. To, o czym nam mówi, czerpie z własnego, pasjonującego życia. Wartość tej książki podnosi jeszcze barwny styl i piękny, język. Pożyteczna poznawczo lektura, wciągająca w osobliwości świata na antypodach, tam, gdzie z oceanu wynurza się Przylądek Dobrej Nadziei i Góra Stołowa.

Kolejny, po „Kalahari”, zbiór opowiadań Wojciecha Albińskiego znowu przenosi nas do Afryki, w której autor spędził dużą część dorosłego życia. Jednak, choć osadzona w egzotycznej dla polskiego czytelnika scenerii, proza ta ma charakter uniwersalny - czytając o ojcu poszukującym córki w biednej dzielnicy Johannesburga, o ostatniej misji porucznika Lance'a czy pracach Komisji Prawdy i Pojednania, tak naprawdę czytamy o sobie i szaleństwie otaczającego nas świata.

"Lidia z Kamerunu" to już czwarty, wzbogacony przez autora zbiór afrykańskich opowiadań.Miejscem akcji opowiadań jest Afryka, gdzie pisarz spędził niemal pół wieku. Przedstawione wydarzenia i sytuacje są częścią osobistych doświadczeń autora, realistycznym zapisem rzeczywistości, w której jest zanurzony. Pisarz przybliża odległą i wciąż niezrozumiałą kulturę afrykańską, rzeczywistość RPA po upadku apartheidu, po raz kolejny rozprawiając się ze stereotypowymi wizjami Czarnego Lądu, którego mieszkańcy na co dzień borykają się z problemami współczesnego świata. Klasyczna proza fabularna Albińskiego, pisana tak dobrze rozpoznawalnym, rzeczowym i pozbawionym zbędnych ozdobników stylem, stała się reżyserską inspiracją dla Krzysztofa Krauzego. Piękna, żywa, zdyscyplinowana i oszczędna polszczyzna autora Kalahari hipnotyzuje i - jak zawsze - pozostawia czytelnika z uczuciem niedosytu.

29 krótkich opowiadań Wojciecha Albińskiego, składających się na tom "Achtung! Banditen!", to wojna oglądana oczyma kilkuletniego chłopca z podwarszawskich Włoch (w 1939 roku Albiński miał cztery lata). Książka, miejscami wstrząsająca, a miejscami pełna tragikomizmu, wolna jest od stereotypów i narodowych klisz.

Z piętnastu opowiadań wyłania się zgoła inny wizerunek Afryki, niż ten oglądany na kartach katalogów biur podróży. Za fasadą cukierkowych zachodów słońca współistnieją i ścierają się ze sobą dwa światy. Biada temu białemu, który zakocha się w ciemnoskórej piękności! Jeśli nie pomoże życzliwe pouczenie policjanta, Tsotsi skutecznie wybiją mu z głowy miłostki. Gdy trzeba chronić rodzinę przed wstydem, należy prosić Boga o demencję. Zakonnice, by uniknąć oskarżeń o kanibalizm, poszukują... kota. Te i inne historie wydają się co najmniej absurdalne, ale w tym osobliwym miejscu mędrca szkiełko i oko bywa zawodne i często nieprzydatne. Bo jak na przykład wytłumaczyć niezwykłe zdolności Sangomy, który umie postawić pacjentowi trafną diagnozę szybciej niż doktor w białym kitlu? Rdzenni mieszkańcy mają też tę przewagę nad przybyszami, że bezbłędnie potrafią odczytać znaki wysyłane przez naturę.Autor dobrze wie o czym pisze, bowiem przez wiele lat mieszkał w RPA.