Te cieszące się wielką popularnością felietony publikowane były na łamach miesięcznika "Zwierciadło". Opowiadając o doświadczeniach swoich pacjentów, przyjaciół i znajomych autorka zachęca i pomaga stawiać czoło rozmaitym lękom. Przekonuje, że najistotniejsze w życiu to nie bać się codzienności, nie bać się życia. Mówi o lękach przed starością, śmiercią i umieraniem, chorobą i ubóstwem, zdradą i osamotnieniem, porażką i błędem, krytyką, odrzuceniem i bezradnością. Autorka dzieli się swoją wiedzą o tych lękach. Jej zdaniem należy je szanować, ale nie ulegać im, liczyć się z nimi, umieć je nazwać i przeżyć, ale nie być ich ofiarami.

Bezkompromisowa, niezależna, odważna, charyzmatyczna - Oriana Fallaci to jedna z najbardziej znanych dziennikarek XX wieku. Kobieta, przed którą czuli respekt wielcy tego świata. "Wywiad z władzą" to drugi po bestsellerowym "Wywiadzie z historią" tom rozmów przeprowadzonych przez Fallaci z wpływowymi postaciami międzynarodowej sceny politycznej. Słynna włoska dziennikarka zadaje celne - często niewygodne - pytania. Jej rozmówcami są m.in. Robert Kennedy, Ajatollah Chomeini, Kaddafi, Dalajlama, Faruk Kadumi, Sandro Pertini, Deng Xiaoping, Mieczysław Rakowski, Ariel Sharon. Znajdziemy tu także legendarny wywiad z Lechem Wałęsą pochodzący z marca 1981 roku. Fallaci jak zwykle jest niepokorna i nieustępliwa, a jej rozmowy przeradzają się często w iście sensacyjne reportaże, jak opis wizyty u Chomeiniego w Teheranie tuż po rewolucji albo pełna ironii opowieść o odwiedzinach w Libii u Kaddafiego. Od słownych utarczek do zapewnień o przyjaźni, emocjonalnie a zarazem twardo i rzeczowo - "Wywiad z władzą" to obowiązkowa lektura dla wielbicieli dobrego dziennikarstwa.

"O dzieciach, wariatach i grafomanach" to zbiór pełnych błyskotliwej ironii i humoru felietonów, pośród których każdy z Czytelników znajdzie coś dla siebie, wybór jest bowiem szeroki - od dzieci, sportu i przyjęć przez kłamstwa, reklamę i pojedynki aż po literaturę, sekrety i... cuda. Wszystko to zabarwione jest anegdotami z życia najsłynniejszych postaci dwudziestolecia międzywojennego i napisane z nerwem satyrycznym, co sprawia, że każdy z tych tekstów czyta się z prawdziwą przyjemnością i zadziwieniem, że mimo upływu czasu felietony Słonimskiego nie straciły na swojej aktualności.

"Karafka La Fontaine’a" to prawdziwe opus magnum Melchiora Wańkowicza. Jest to ostatnie dzieło pisarza wydane za jego życia, o którym sam autor napisał, iż traktuje o sztuce pisania – ku wstępującym w szranki reportażu młodym adeptom dziennikarstwa. To dwutomowe dzieło jest dowcipną i erudycjną rozprawą o korzeniach oraz gatunkach wszelkiego pisarstwa, które wzięło się z najbardziej pierwotnej ludzkiej potrzeby opowiadania innym o swoich przeżyciach i uczuciach.

Autorka przytacza tu wiele anegdot i wydarzeń ze swego życia, które na trwałe zapadły jej w pamięci. Dzieli się obserwacjami ze swoich podróży po Polsce.

Głównym tematem książki jest analiza prób zniewolenia literatury polskiej przez system komunistyczny, zwłaszcza na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Publikacja ta jest zbiorem wywiadów z pisarzami tworzącymi w tamtym okresie. W rozmowach tych autor próbuje uzyskać odpowiedź na pytanie, dlaczego fałszywe postawy myślowe, unicestwiające literaturę , stały się w tym czasie udziałem aż tylu polskich pisarzy.

Po tym, jak ksiądz Adam Boniecki otrzymał od swego przełożonego polecenie, by „ograniczyć swoje wystąpienia medialne”, rozpętała się w Polsce dyskusja o granicach wolności słowa w Kościele. Tom zawierający krótkie artykuły i niezwykłe zdjęcia Bonieckiego przypomina, o czym przez ostatnie lata pisał na łamach „Tygodnika Powszechnego” ów nietuzinkowy kapłan. Będzie w nim mowa i o wewnątrzkościelnym dialogu, i o tym, jak rozmawiać z inaczej myślącymi. O szacunku dla krzyża i o prawdziwym (i niebezpiecznym) satanizmie. O listach biskupów i polskich antyklerykałach, ale też o sile Ewangelii. To szansa, by nareszcie uważniej wsłuchać się w to, co ma do powiedzenia ksiądz, który rzeczywiście woli palić fajkę niż...”

W „Karafce La Fontainea” Wańkowicz pokazuje poprzez wspomnienia, analizy, anegdoty, swoją życiową wielką pasję, jaką było pisarstwo oraz sama inżynieria procesu twórczego.

Na tom składa się siedem primaaprilisowych dodatków do różnych gazet, pochodzących głównie z lat 20., wiersze oraz kalendarzyk encyklopedyczno-informacyjny.W zbiorze autorzy wykorzystują różne formy prasowe, takie jak ogłoszenia, reklamy, recenzje, kroniki wypadków, przewodniki, zagadki, porady, przepisy kulinarne czy listy do redakcji, wykorzystując pastisz, abstrakcję, zabawę czy kabaretowe gagi.

Mackiewicz pisał na przykład, że ideologia bolszewików miała charakter totalitarny, czego nie można wyjaśnić w kategoriach ciągłości pomiędzy myślą rosyjską a sowietyzmem; że komunizm nie jest internacjonalizmem, lecz że podsyca i posługuje się nacjonalizmami; że nacjonalizm zniszczył tożsamość historyczną i kulturalną narodów w Europie Wschodniej; że bolszewizm i nacjonalizm jako formy polityki prowadzą do rasizmu politycznego; że ludzie poddani ciśnieniu polityki utożsamiają się z myśleniem kolektywnym ... że w polskiej mentalności narodowej, opartej na micie ofiary, brak wrażliwości dla cierpień innych narodów; że Polacy w systemie komunistycznym stawiali nie tylko heroiczny opór, lecz uczestniczyli także w kłamstwie, konformizmie, oportunizmie, w terrorze, a niekiedy w zbrodni... Nowoczesność Mackiewicza polega na postawieniu problemów, których znaczenie zostanie docenione wiele lat później.