Kiedy Benedykt XVI ogłosił decyzję o abdykacji, cały świat wstrzymał oddech. Mnożyły się spekulacje na temat rzeczywistych powodów jego decyzji. Przez wiele dni media kreowały swoich kandydatów, podawano liczbę głosów, które mogli zebrać kolejni papabile. Jednak dla wszystkich najważniejszy był ten jeden komunikat, który zabrzmiał z loggii bazyliki św. Piotra w Watykanie dnia 13 marca 2013 r.: Habemus papam! Tego dnia cały świat usłyszał po raz pierwszy imię nowego papieża – Franciszek.Kim jest najważniejszy człowiek w Kościele? Skąd pochodzi? Co go czeka? Jakie problemy będzie musiał rozwiązać? Czy rzeczywiście papież Franciszek jest papieżem naszej wielkiej nadziei? Ta książka jest niezwykłym zapisem wydarzeń, które rozgrywały się na oczach całego świata od abdykacji do momentu wyboru nowego papieża. Pokazuje też nowego papieża od całkowicie nieznanej strony – jako człowieka, naukowca, duszpasterza, ale przede wszystkim, duchowego przywódcę, którego pontyfikat – w obliczu nawarstwionych problemów - już teraz uznawany jest za jeden z najtrudniejszych w historii Kościoła.

Jego życiorysem można by obdzielić kilka osób. Bronisław Wildstein opowiada po raz pierwszy o sobie - od chwili urodzenia. Jak wyskoczył oknem z komendy milicji w Krakowie i jak przebił milicjantem dworcową szybę. Co usłyszał od Giedroycia w Paryżu i jak ledwie uniknął śmierci na Jamajce. Dlaczego odszedł z masonerii i jak zostawał prezesem TVP. O Stanisławie Pyjasie, Jacku Kuroniu, Jacku Kaczmarskim i Lechu Kaczyńskim. O przyjaciołach i wrogach, własnych i cudzych książkach, o Smoleńsku i o tym, co stanie się z Polską.

To zdumiewająca książka. Jerzy Urban przemawia serio, bez prowokacji. Opowiada historię swojego burzliwego życia. Wojenne przygody żydowskiego chłopca, komunizowanie w szkolnych latach, październikowy bunt. Kolejne zakazy pisania coraz mocniej spychały go ku opozycji. I nagle stanął u boku generała Jaruzelskiego. Czemu to zrobił?

Relacja z konferencji starszych działaczy Polskiego Związku Niewidomych w Jachrance w 1996 roku.

Autor jest jednym z czołowych publicystów, żyjących na emigracji. Podstawę tej książki stanowią teksty gawęd radiowych na temat najważniejszych postaci II Rzeczypospolitej - polityków, dziennikarzy i poetów. W tekstach widoczny jest duży subiektywizm autora i jego skłonność do skrajnych ocen. Wybór, opracowanie i wstęp - Andrzej Garlicki.

W znakomicie napisanej biografii Arkadiusz Stempin przybliża sylwetkę niemieckiej kanclerz. To pasjonująca opowieść o kobiecie, która stała się twarzą dzisiejszych Niemiec, a w swym gabinecie ma portret carycy Katarzyny II.O Angeli Merkel można powiedzieć słowami Jonasza Kofty:„Naprawdę jaka jesteś, nie wie nikt”... Jedni w niemieckiej kanclerz widzą cesarzową Europy, która dyktuje drakońskie programy oszczędnościowe. Inni cytują tytuł powieści Roberta Musila o upadku monarchii habsburskiej „Człowiek bez właściwości”i mówią: stale zwleka, nie rozumie zachodniej idei solidarności. Również w Polsce opinie są podzielone. Są tacy, którzy wskazująna wielkopolskie i gdańskie korzenie „Anieli Kazimierczak” i dobry kontakt z „krajanem z Kaszub” Donaldem Tuskiem. Inni straszą niąjako „Bismarckiem w spódnicy”.Adam Krzemiński, "Polityka"

„Moi rodzice” to wywiad-rzeka, to zapis wielu pytań Doroty Łosiewicz i odpowiedzi Marty Kaczyńskiej.Ciekawa i wzruszająca relacja Marty Kaczyńskiej o tragicznie zmarłej parze prezydenckiej, ale przede wszystkim o kochających rodzicach. Marta otwiera przed czytelnikiem drzwi do swojego rodzinnego domu, w którym nigdy nie brakowało ciepła, miłości i prawdy.

Czy Julia Tymoszenko jest niewinną ofiarą swoich politycznych konkurentów? Czy też cynicznym graczem, którego w końcu dopadła sprawiedliwość? Nieznane fakty, dramatyczne zwroty akcji, ekskluzywne wywiady, poruszające zdjęcia. To wszystko w znakomitej i najbardziej oczekiwanej biografii roku autorstwa Marii Przełomiec. Jej doskonała orientacja w tematyce wschodniej, zebrane materiały i przeprowadzone specjalnie na potrzeby książki rozmowy ze zwolennikami i przeciwnikami bohaterki zaowocowały wnikliwym obrazem ukraińskiej żelaznej damy. Co prawda nie jest to biografia Julii Tymoszenko, a książka poświęcona głównie jej walce o fotel prezydenta. Autorce jednak udało się przedstawić najważniejsze czyli walkę Tymoszenko o władzę. Czy była ona słuszna? Czy Julia działała zgodnie z prawem? Dla Ukrainy czy dla siebie? Autorka stara się odpowiedzieć na te pytania. Ale są to wszystko domysły, każde z tych pytań zostaje otwarte...

Długi i pełen namiętności związek Juliana Barnesa z Francją zaczął się ponad czterdzieści lat temu. Jeden z największych współczesnych brytyjskich prozaików i eseistów najpierw był sceptycznym obserwatorem podczas rodzinnych wypraw samochodowych do Francji, potem nauczycielem w szkole w Bretanii, a w końcu studentem języków i literatury, który przemierzył wzdłuż i wszerz Francję, doskonale poznając jej kulturę. Zebrane w tomie „Coś do oclenia” eseje, pisane w ciągu ponad dwudziestu lat, świadczą o pełnym przenikliwości uwielbieniu, jakie Barnes żywi wobec „kraju bez brukselki”. Zakres jego obserwacji jest szeroki. Z łatwością przechodzi od krajobrazu do literatury, od kuchni do książek Flauberta, od filmu i piosenki do Tour de France. Humor, wyczucie chwili i inteligencja nigdy go nie zawodzą. „Coś do oclenia” to wspaniała literacka uczta.

Agnieszka Graff tym razem opisuje sytuację matek w Polsce. Bardzo dobrze, że taką książkę napisała ikona polskiego feminizmu. Jej głos jest tym bardziej donośny, że Pani Agnieszka zostając matką, bynajmniej nie przestała być feministką. Przyda się polskim feministkom wewnętrzny głos krytyki, bo polski feminizm jest zbyt czarno-biały, bo nie każda kobieta chce być superwoman, bo nie każda matka chce i musi rezygnować z przysługującego jej urlopu macierzyńskiego i wychowawczego po to, by w te pędy wracać do pracy i robić karierę. A tym, które dokonują takiego wyboru lub wyboru dokonuje za nich sytuacja materialna, zamiast pogardy należy się szacunek i zapłata za ciężką pracę, jaką „siedzenie w domu z dzieckiem” jest. I to nie jest tylko sprawa prywatna, ale polityczna jak najbardziej, by Państwo zadbało o to, by te kobiety wreszcie docenić.