Autor ze szczegółami opisuje działania wywiadowcze prowadzone na całym świecie podczas II wojny światowej, a także przed nią i po niej. Poznajemy zwyczajne kobiety, odważne i zaangażowane, które walczyły - chociaż nie na frontach - i ponosiły największe ofiary. Śledzimy losy ludzi wciągniętych do wielkiej gry, od której zależał przebieg wojny i kształt powojennego świata - ludzi, którzy potrafili wpływać na bieg dziejów, ponieważ dobrze wiedzieli, że najgroźniejszą bronią w tajnym świecie jest informacja.

W swojej nowej książce Jarosław Marek Rymkiewicz wyprawia się w XVI stulecie, aby opowiedzieć o życiu i śmierci Samuela Zborowskiego, hetmana kozackiego, królewskiego rotmistrza i kalwinisty. W 1574 roku, w czasie uroczystości koronacyjnych Henryka Walezego na Wawelu, Zborowski zabił czekanem kasztelana przemyskiego Andrzeja Wapowskiego i został za to skazany na banicję. Schronił się na dworze Stefana Batorego w Siedmiogrodzie i choć pomógł mu objąć tron Polski, jako banita został aresztowany i w roku 1584 ścięty. Wywołało to oburzenie szlachty, która wyrok na Zborowskim uznała za przejaw królewskiej tyranii. Podobnie jak Juliusz Słowacki, Rymkiewicz uważa, że to właśnie wtedy, w czasie tamtych wydarzeń, narodziła się polska wolność, rozumiana jako życie w sporze z losem historycznym i metafizycznym. Autor zastanawia się, co zostało z tego ideału i jak się on przekształca. Wykazuje, że mit polskiej tolerancji nie wytrzymuje konfrontacji ze źródłami historycznymi, które wprost roją się od opisów palenia na stosach, wbijania na pal, ćwiartowania, ścinania i wypędzania - innowierców i katolików, cudzoziemców i Polaków. Swoją opowieść o rycerskiej Polsce i dawnych Polakach tak różnych od naszych o nich wyobrażeń Rymkiewicz przeplata fragmentami o Heraklicie i Nietzschem, a także o tym, co pił Jan Kochanowski, kiedy siedział pod lipą, i o tym, co widać z okna domu pisarza w Milanówku.

W książce O ziemiańskim świętowaniu Tomasz Adam Pruszak przybliża tradycje najważniejszych świąt kościelnych – Bożego Narodzenia i Wielkanocy – w środowisku polskiego ziemiaństwa drugiej połowy XIX i pierwszej połowy XX wieku. Autor wprowadza nas w atmosferę tamtych czasów zarówno cytując źródła pisane, jak i przywołując relacje uzyskane od osób pamiętających rzeczywistość ziemiańskiego życia.

W trzecim, ostatnim tomie Dzienników Jarosław Iwaszkiewicza na pierwszy plan wysuwa się starość z jej gorzką samowiedzą, podziwem dla cudowności życia i oczekiwaniem na śmierć. Choć "stary poeta" coraz częściej wraca pamięcią do zdarzeń dawno minionych, nie rezygnuje zarazem z dawania świadectwa współczesności. Kreśli barwne wizerunki środowisk artystycznych i ich luminarzy, zdaje relacje ze swoich kontaktów z przedstawicielami władzy, krytycznie ustosunkowuje się do działalności opozycji demokratycznej, z bolesną szczerością pisze o sprawach domowych. Ze wszystkich zapisów przebija zdolność widzenia ludzkich losów - a czasem nawet obrotów historii - jako zamkniętych całości, zdolność dana tylko tym, którzy dostąpili łaski długiego życia.

Profesor Irena Sławińska - jeden z najwybitniejszych humanistów naszego wieku, ceniony teoretyk literatury, teatrolog i badacz Norwida, wykładowca na Uniwersytecie M. Kopernika w Toruniu oraz Katolickim Uniwersytecie Lubelskim - zebrała w tej książce teksty publikowane już wcześniej, zawierające jej refleksje i wspomnienia. Książka jest świadectwem niezależnego myślenia i odwagi. Obok studiów i szkiców znajdziemy tu także prozę poetycką.

O przyjaźni między człowiekiem, a zwierzętami. Wiele obserwacji dotyczących życia i zachowania zwierząt domowych: kotów, psów, chomików, świnek morskich itd.

Głównym tematem książki jest analiza prób zniewolenia literatury polskiej przez system komunistyczny, zwłaszcza na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Publikacja ta jest zbiorem wywiadów z pisarzami tworzącymi w tamtym okresie. W rozmowach tych autor próbuje uzyskać odpowiedź na pytanie, dlaczego fałszywe postawy myślowe, unicestwiające literaturę , stały się w tym czasie udziałem aż tylu polskich pisarzy.

Bieguni to książka odważna, w której Olga Tokarczuk opowiada o sobie i o swoim widzeniu świata.Niektóre szkice są krótkie - to małe notatki, czasem jedno spostrzeżenie spisane na kolanie. Inne to obszerne, samodzielne opowiadania. Chociaż mają różnych bohaterów, dzieją się w rozmaitych miejscach i w rozmaitych epokach, zebrane w jednym tomie wiele zyskują. Pozornie Bieguni są opowieścią o podróży. O lotniskach, hotelach, przypadkowych znajomościach, egzotycznych wycieczkach, letnikach w słomkowych kapeluszach, którzy pakują się do samolotów obładowani tandetnymi pamiątkami, plastikowymi posążkami Buddy. W rzeczywistości to opowieść o różnych formach poszukiwania. Czego? Właściwie nie wiadomo. Sensu? Celu? Książka nagrodzona w 2008 roku nagrodą Literacką NIKE - dla najlepszej książki roku 2007.

Pasjonująca, znakomicie udokumentowana książka byłego korespondenta dziennika The New York Times o życiu paryskich elit kulturalnych w czasach II wojny światowej. Autor bez sentymentów opisuje moralne i artystyczne wybory tych, którzy zdecydowali się wówczas zostać w Paryżu i zmierzyć się z dylematami: stawić opór, kolaborować czy znaleźć inne wyjście? Na szerokim tle życia kulturalnego i politycznego Francji podzielonej na strefę okupowaną z Paryżem i kolaborujące państwo Petaina z siedzibą w Vichy przedstawiono losy bardzo wielu francuskich artystów, pisarzy, malarzy, muzyków, filmowców, ludzi teatru i mody, m.in. Sartrea, Celin'a i Picassa, Edith Piaf, Mauricea Chevaliera i Coco Chanel.

„Pierwsze damy II Rzeczpospolitej” to książka o zadziwiających ludzkich losach. Jej bohaterkami są żony prezydentów z okresu międzywojennego - Maria, żona Stanisława Wojciechowskiego, Michalina oraz Maria - małżonki Ignacego Mościckiego. Najbardziej fascynujące w ich biografiach jest to, jak bardzo ich losy i charaktery zmieniały się w ciągu życia. Maria Wojciechowska w młodości borykała się z samotnym macierzyństwem - jej mąż zostawiał ją na długie miesiące za granicą - chorą i ciężarną, z małym dzieckiem, w obcym kraju - by zająć się polityką. Po latach los się odwrócił - to on pielęgnował ją do późnej starości, a podczas powstania warszawskiego uratował jej życie, wyprowadzając z płonącej kamienicy. Michalina była naiwnym dziewczątkiem, ślepo zapatrzonym w fascynującego Ignacego. Ożenił się z nią właśnie dlatego, żeby móc ją sobie wychować i mieć przy swoim boku wierną fankę. Ona tymczasem wyrosła na... czołową feministkę kraju. Plotka głosi, że Piłsudski, namaszczając Mościckiego na prezydenta, zrobił to głównie ze względu na Michalinę - idealną według niego pierwszą damę. Druga żona Ignacego, Maria, słabo wykształcona sekretarka, początkowo wcielenie skromności, przeistoczyła się podobno w wyniosłą i żądną zaszczytów kobietę, podejrzewaną nawet o to, że ma kochanka i wraz z nim potajemnie rządzi krajem