W tej autobiograficznej powieści inicjacyjnej monumentalna, socrealistyczna przestrzeń warszawskiej Nowej Pragi staje się centrum świata, mapą, którą młody bohater stale poszerza w przestrzeni i w czasie. Ożywa park Praski i zoo, Stare i Nowe Miasto oraz stołeczne mosty, którymi przebiegały trasy szczenięcych wypraw pieszych i rowerowych. Jest bazar Różyckiego, są kultowe kina i saturator. Powieść o dojrzewaniu w PRL napisana w tempie rozpędzonego tramwaju, obrazoburcza, śmieszna jak misie kopulujące w zoo, zaskakująca jak opis orgii w Moskwie, poruszająca jak tęsknota za zmarłą matką i przeszywająca niczym wbita w plecy finka. Oryginalny styl, beatlesowski rytm, pełnokrwiste postaci oraz opisana bez znieczulenia rzeczywistość warszawskiej Pragi (i nie tylko) gwarantują literacką ucztę!

Ciężka, mocna, ważna - te trzy słowa mówią tak niewiele, ale pokazują w pełni emocje, które towarzyszą mi po przeczytaniu książki Justyny Wicenty. Temat ogromnie trudny - śmierć dziecka dla rodziców, dla matki zawsze jest ogromnym dramatem doprowadzającym niekiedy do nieodwracalnych zmian w naszej psychice. Tutaj jeszcze mocniej do nas dociera, bo umiera mały Tadzio, dwumiesięczne niemowlę, od tak, nagle, bez uprzedzenia. Książka jest zapisem wszystkiego tego co dzieje się z matką po tej śmierci w przeciągu pełnego roku. Bardzo osobista, bardzo ekspozywna, ale też bardzo ważna, bo temat mimo, że nie łatwy, nie jest zbytnio opisywany, często rodzice zostają z taką śmiercią sami sobie, a to jest najgorsze co może się stać.

Do Zakopanego wojna przyszła z gór. Zwiastował ją pierwszy niemiecki samolot, który przeleciał nad dolinami i zniknął za monumentem Tatr. Była jesień 1939 roku. Na Krupówkach zawisły flagi ze swastyką. Ostatni turyści zeszli z gór. Helenę nie ucieszył nawetpierwszy śnieg, który w normalnych okolicznościach stałby się sygnałem do rozpoczęcia prawdziwych treningów. Teraz góry stały się terenem walki z okupantem. Gdy po raz kolejny stanęła na szczycie, wzięła głęboki oddech i patrząc na świat trawiony wojną, zapragnęła wolności. Nawet za cenę życia, którym ryzykowała każdego dnia. Nawet za cenę łez matuli, która co dzień wypatrywała jej powrotu. Helena Marusarzówna, piękna i utalentowana młoda góralka, mistrzyni Polski w konkurencjach alpejskich, siostra słynnego Stanisława, wybrała dla siebie trudną drogę. Przeprowadzała przez góry ludzi, przenosiła pieniądze, broń, dokumenty. Była kurierką tatrzańską. Jej życie toczyło się między granicą gór a wojną.

Książka poświęcona pamięci włocławskich Żydom.

„Pokój 2.040” to historia ojca, który wraz z żoną i córkami zmaga się ze śmiertelną chorobą swojego półtorarocznego syna Maksia. Ojca, który jeszcze zanim dowiedział się o białaczce chłopca, musiał uporać się z jego niepełnosprawnością – zespołem Downa. Książka pełna wzruszeń, napisana przez ojca małego chłopca, który urodził się z szeregiem schorzeń, a w wieku zaledwie półtora roku zachorował na ostrą białaczkę szpikową. To nie tyle powieść, ile dziennik rodzica, ukazujący codzienne życie rodziny, zmagającej się z chorobą dziecka. Chociaż styl jest lekki, a humor miejscami przeplata opowieść, lektura nie należy do łatwych. Uderza w niej niezwykła determinacja, emocje i ból pełen miłości. Kiedy choruje dziecko, cierpi cała rodzina – w tym przypadku rodzice i starsze rodzeństwo Maksia. Mimo lekkiej formy książka niesie ze sobą silne emocje – strach, bezsilność, ból i ogrom miłości.

Josh miał dziewiętnaście lat i świat u stóp, kiedy wszystko się zmieniło. Niespodziewane pogorszenie zdrowia psychicznego doprowadziło do myśli i planów samobójczych. Jego matka, autorka bestsellerów Amanda Prowse, zaczęła desperacko szukać sposobów, by mu pomóc. Cierpienie Josha było cierpieniem całej rodziny. Każdego dnia bliscy obserwowali jego walkę, bojąc się chwili, w której mógłby ją przegrać. "Mój ukochany syn" to bolesna historia matki, która musiała patrzeć na cierpienie swojego ukochanego syna. Josh wpadł w depresję, a jego matka Amanda Prowse desperacko szukała sposobów, by mu pomóc. To historia pełna mroku opowiadająca o Joshu, któremu pogorszył się stan zdrowia psychicznego. Doprowadziło to do tego, że miał myśli samobójcze i planował odebrać sobie życie. Autorka podzieliła się ze swoimi czytelnikami osobistą historią rodzinną. Mamy tutaj pokazane z czym wiąże się depresja, jakie emocje towarzyszą chorym oraz jak wpływa to na bliskich osoby chorej. Poznajemy tę historię z dwóch perspektyw, matki i syna. To książka, która pokazuje cierpienie chorego i jego bliskich. Depresja to choroba, której nie widać, pojawia się znienacka i nigdy nie wiadomo kogo dopadnie. Często też prowadzi do śmierci. To bardzo potrzebna książka dla społeczeństwa, aby każdy dowiedział się z czym wiąże się ta choroba. Nie wolno jej lekceważyć. Historia Josha przeraża i pokazuje, że leczenie depresji to długotrwały proces.

Wspomnienia to jedyne, co bez reszty należy do nas. Dawno temu był sobie chłopiec, który mieszkał w maleńkiej wsi w byłym austriackim zaborze. Nie wiedział, że gdzieś daleko istnieje inny świat. Granice jego ojczyzny wyznaczały rzeczka z Młynówką, włości Baby Jagi i sad Dziadka. W tej historii królową była Babcia – zaradna i gospodarna, pachnąca domowymi ciastami. Rządziła silną ręką, a u swego boku zawsze miała Dziadka, byłego asesora sądu grodzkiego, który znał mnóstwo fantastycznych opowieści i z pasją przekazywał je swojemu wnukowi. Dziś chłopiec jest już dorosły, a granice jego małego świata przestały istnieć. Zatarły się w nowoczesności. Z krainy dzieciństwa, nie zawsze idealnej, zostały mu jednak okruchy wspomnień – „Reminiscencje”. To właśnie z nich utkana jest ta opowieść.

Odważna i nowatorska biografia, która jest nie tylko historią żydowskiego pisarza, ale również opowieścią o Polsce, z którą Singer czuł się bardzo związany. Issac Bashevis Singer urodził się w Leoncinie pod Warszawą, zmarł w Miami Beach na Florydzie. Opuścił Polskę w 1935 roku i nigdy do niej nie wrócił. Nigdy też nie przestał o niej pisać, umieszczając panoramę żydowskiego losu w dekoracjach znad Wisły. Pisał po żydowsku, w języku przodków, języku duchów i demonów. Uhonorowano go Nagrodą Nobla.