Charles J. Shields chronologicznie opisuje poszczególne etapy życia Vonneguta, począwszy od czasów drugiej wojny światowej i bombardowania Drezna, przez skromne początki twórcy zarobkującego pisaniem opowiadań do popularnych czasopism, aż po sukces Rzeźni numer pięć i cztery dekady spędzone w roli sumienia Ameryki. Największy nacisk kładzie jednak na życie prywatne pisarza. W oparciu o tysiące listów, a także liczne rozmowy z osobami, które go znały, biograf koncentruje się na ukazaniu rozdźwięku między publicznym wizerunkiem Vonneguta, powstałym na podstawie jego książek, a prawdziwą osobowością pisarza. Nie idealizuje, ale też nie demonizuje swego bohatera. Przedstawia go jako człowieka pełnego typowo ludzkich wad i sprzeczności, ale też sympatycznego. Człowieka, w którego życiu nie było jednak zbyt wielu chwil prawdziwego szczęścia. Sama twórczość pisarza jest jedynie tłem dla jego biografii. Choć w „Zdarza się. Kurt Vonnegut: Życie” opisana została każda z powieści Kurta Vonneguta, to istotniejsze są okoliczności ich powstania. Mniejsze znaczenie mają tu artystyczne inspiracje pisarza, więcej uwagi zaś zostało poświęcone jego codziennemu życiu oraz relacjom z najbliższymi osobami: matką Edith, która popełniła samobójstwo, ojcem Kurtem seniorem, bratem Bernardem i siostrą Alice, która zmarła na raka, pierwszą żoną Jane, z którą spędził trzydzieści cztery lata i wychował szóstkę dzieci (w tym trzech przygarniętych siostrzeńców), oraz drugą żoną, Jill Krementz, przedstawioną przez Shieldsa w dość jednoznacznie demonicznym świetle.

Kinga zawsze była inna niż reszta chłopców. Sztuczną wyniosłością maskowała ból. Kryjąc pudrem - podstepny zarost. Samotnie błądziła w poszukiwaniu akceptacji, której nie dała jej nawet operacja korekty płci. Po latach odrzucenia i pogardy mogłaby napisać encyklopedię ludzkiej podłości. Porażające wyznanie osoby transpłciowej. Opowieść o granicach płci, ludzkiej wytrzymałości i strachu. Szukaniu potwierdzenia w zaprzeczeniu. Odnalezieniu sensu w wierze w Chrystusa. Kinga Kosińska każdym kolejnym zwierzeniem szarpie sumienie i zmusza do zastanowienia nad własnym stosunkiem do "innego".

„Drugie życie” to niezwykła opowieść o życiu Moniki Kuszyńskiej. Piosenkarka po raz pierwszy w historii odkrywa się przed Katarzyną Przybyszewską i zabiera ją w podróż od dzieciństwa aż po finał Konkursu Eurowizji. To niezwykle wzruszająca i motywująca książka, która pokazuje, że nie ma w życiu rzeczy niemożliwych.

To biografia najważniejszej postaci Peerelu, człowieka, który utrzymywał się na szczytach władzy dłużej niż jakakolwiek inna postać komunistycznego establishmentu. Zawdzięczał to inteligencji, sprytowi, bezwzględności wobec wrogów i przyjaciół oraz posłuszeństwu wobec Moskwy. Bierut i Gomułka tworzyli zręby komunistycznej Polski. Jaruzelskiemu historia przypisała rolę jej obrońcy – najpierw w 1968 roku w Czechosłowacji, później w grudniu 1970 roku i wreszcie w 1981 roku. Po ośmiu latach dyktatorskiej władzy Jaruzelskiego nie było już czego bronić… Był cichym wielbicielem Piłsudskiego, zaczytywał się w polskiej literaturze romantycznej, w przeciwieństwie do innych generałów i towarzyszy stronił od alkoholu. Dziko pracowity wierzył, że czytając podsłuchy opozycjonistów i najbliższych współpracowników, a nawet aktorów, organizując narady i po leninowsku wsłuchując się w „mądry głos klasy robotniczej”, uratuje komunizm. Ten komunizm, który zabił mu ojca, a jego samego pozbawił rodzinnego domu. Swoimi rządami zbudował Polskę w opakowaniu zastępczym – biedną, zapyziałą, zawsze posłusznie podążającą krok w krok za kremlowską satrapią. Czy był rosyjską „matrioszką”, agentem sowieckich służb specjalnych przyobleczonym w mundur polskiego żołnierza, czy tylko złamanym przez komunistyczną potęgę, posłusznym wykonawcą „wiecznie żywej” idei Lenina i Stalina?

Ta historia to nie tylko gwałt i łańcuchy, kłamstwa i tajemnice. Chcemy jednego: żeby świat wiedział, jak przetrwała w nas nadzieja, jak odzyskałyśmy wolność i miłość do życia. "Nazywam się Amanda Berry. Zostałam porwana 10 lat temu. Pomóżcie mi!" - z takim dramatycznym apelem zadzwoniła na policję jedna z ofiar Ariela Castro, kiedy udało jej się uciec z rąk porywacza. Jej prowadzony w niewoli dziennik stał się podstawą wstrząsającej, ale również budzącej wiarę w siłę ludzkiego ducha książki, która okazała się światowym bestsellerem. W chwili porwania Amanda miała siedemnaście lat, Michelle dwadzieścia jeden lat, a Gina zaledwie czternaście… Castro, na co dzień kierowca autobusu dowożącego dzieci do szkoły, więził i gwałcił je osobno, a potem razem, próbując poza seksualnymi orgiami zbudować z nimi perwersyjną rodzinę. Jednak żadnej z nich nie zapadła, jak Natasza Kampusch, na „syndrom sztokholmski”. Miały jeden, wspólny cel: uciec. Książka powstała przy współpracy z laureatami nagrody Pulitzera, reporterami "The Washington Post", Mary Jordan i Kevina Sullivana.

Bolesław Prus (Aleksander Głowacki), pisarz owiany legendą, nieustanny konkurent Henryka Sienkiewicza, człowiek naznaczony cierpieniem fizycznym, ale bardziej psychicznym. Dziecko z opóźnieniem uznane przez ojca i porzucone przez niego. Sierota, która tułała się po rodzinie, wędrując od zgorzkniałej, surowej babki, przez wujostwo, które nie darzyło go uczuciem, choć malec o nim marzył, do osobliwego brata. Zbuntowany chłopiec dokazujący na lekcjach i powtarzający klasę, z czasem wzorowy uczeń, nadal skory do psot, ale obowiązkowy. Patriota, który wyruszył do walki w powstaniu styczniowym. Student, kronikarz, satyryk, inteligent. Mąż, kochanek, ojciec, opiekun. Człowiek całe życie walczący ze światem i z sobą. Udowadniający, że może więcej, ale jednocześnie boleśnie i ciężko znoszący porażki. Drażliwy i wrażliwy. Komentator, pasjonat słowa, dziennikarz, ironista. Z kart książki wyłania się Aleksander Głowacki, który niejedno ma imię. To niewątpliwie ciekawy, choć wzbudzający pewną dozę litości człowiek. Mężczyzna owładnięty całą paletą lęków, które skutecznie utrudniały mu życie i normalne funkcjonowanie. Zapisujący nerwowo całe szeregi określeń, próbujący na papierze uspokoić myśli i ogarnąć świat, pisarz. Społecznik, który upominał się o konkretne czyny, nawet gdy tracił przez to czytelników. Bystry obserwator bezlitośnie piętnujący zło i wszelkie przywary, zwłaszcza własnej rodziny. Samotna osoba, która całe życie poszukiwała uczucia i zdaje się, że go nie odnalazła. W końcu zaś opiekun powielający błędy swojego wujostwa. Monika Piątkowska wykonała iście tytaniczną pracę. Z pasją przedzierała się przez książki, wspomnienia, relacje, artykuły, by przybliżyć czytelnikowi postać autora "Faraona".

"Autobiografia" Michaliny Wisłockiej to książka na jedno popołudnie. Jasna i przejrzysta konstrukcja, ciekawie opisane wspomnienia, prosty język - wszystko to sprawia, że czyta się ją błyskawicznie. Michalina Wisłocka niezwykle szczerze i otwarcie opisuje swoje życie. Ta szczerość momentami nawet zaskakuje czytelnika. Jeśli jednak ktoś spodziewa się gorszących opisów lub szczegółów życia seksualnego Wisłockiej będzie zawiedziony. Autorka "Sztuki kochania" w swoich wspomnieniach zabiera nas w podróż do miejsc, które ukształtowały jej osobowość. Opisuje także osoby z najbliższego otoczenia. Sporo miejsca poświęca drzewu genologicznemu swojej rodziny. Jest to opowieść pełna ciepła, emocji i dobrego poczucia humoru. Przedstawia ona ludzi, miejsca i zdarzenia, które ukształtowały doktor Michalinę Wisłocką. Bez nich nie byłoby takiej Michaliny i pewnie nie byłoby "Sztuki kochania".

„Nieustanna kontrola, odizolowanie od ludzi, zastraszanie, wyzwiska, przemoc - oto czym była miłość mojego życia”. Adele miała szesnaście lat, gdy poznała Anthony’ego Rileya. Był czuły, opiekuńczy i zakochany do szaleństwa. Kiedy powiedział: „Nie chcę, żebyś rozmawiała z innymi chłopakami”, była pewna, że to dowód wielkiej miłości. Potem zabronił jej widywać się z rodzicami i przyjaciółmi. Zmusił, by skasowała swoje konto na Facebooku. Zadręczał telefonami. Zamykał w domu. Wyzywał. Straszył. Bił. Gdy wreszcie odważyła się z nim zerwać, wynajął bandytę, który oblał ją kwasem. Adele pozostanie okaleczona na zawsze... Oto szokująca historia przemocy domowej, ale i hartu ducha i siły woli dzielnej kobiety, która stoczyła niezwykłą walkę o to, żeby podnieść się i dalej żyć: prawie niewidoma na jedno oko, po stracie ucha i części włosów, z ranami, które zostaną na całe życie. W swojej autobiografii ADELE BELLIS ostrzega inne kobiety, jak rozpoznać wczesne sygnały przemocy w związku. Współpracuje z fundacją Katie Piper, brytyjskiej modelki, tak jak Adele okaleczonej ofiary zazdrości byłego chłopaka.

Loda Halama! Gwiazda, tancerka rewiowa, rozchwytywana aktorka, celebrytka – symbol szampańskiego dwudziestolecia międzywojennego. Wraz z Hanką Ordonówną, Zulą Pogorzelską, Eugeniuszem Bodo i Aleksandrem Żabczyńskim zdominowała rewię i film. Oszałamiająca kariera i barwne, ocierające się o tragedię życie. Pierwsze kroki stawiała na scenach wielkich rosyjskich cyrków. U boku Eugeniusza Bodo zagrała w pierwszej polsko-amerykańskiej koprodukcji filmowej. Po studiach u niemieckiej choreografki, Mary Wigman, podbiła tańcem Europę a potem Japonię i Stany Zjednoczone. Kostiumy projektowały dla niej Lorentowicz i Stryjeńska, a komponowali Maklakiewicz i Sygietyński. Była primabaleriną w Operze Warszawskiej. Tańczyła do muzyki Chopina i Beethovena. Ostatni film z jej udziałem, to szalona komedia „Kłamstwo Krystyny”, w której otoczona zachwyconymi, eleganckimi mężczyznami brawurowo tańczy na gigantycznym kieliszku szampana. Scena okazała się symboliczna dla brutalnie przerwanej epoki. Za chwilę wojna zmiotła wszystkie plany – prywatne i artystyczne. Gwieździe rewii przyszło zdawać egzamin z człowieczeństwa. W szarym, zwykłym życiu. Nie poddała się. Walczyła, do końca starała się trzymać fason!

Agresywny awanturnik i prowokator. Żył z pożarem w głowie, nieuchronnie zmierzał ku samozagładzie. Taki polski James Dean. Tajemnica jego przedwczesnej śmierci wiedzie do mrocznych archiwów SB. Niepoprawny romantyk. Kochał miłością straceńczą. Jego małżeństwo z Anną Dymną było na ustach wszystkich. Była miłością jego życia. Ona do dziś uważa go za życiowego przewodnika. Genialny i wszechstronny. Trwonił talenty, gardził sławą. Stworzył Piwnicę pod Baranami. Dziś pozostaje legendą, niezapomnianym twórcą piosenki "Czarne anioły" i skeczu "Na przykład Majewski".