Prezydent Lech Kaczyński rozmawiał z Łukaszem Warzechą w marcu i kwietniu 2010 roku. Ich ostatnie spotkanie miało miejsce zaledwie trzy dni przed tragiczną śmiercią prezydenta w Smoleńsku. Wywiad się urywa, nie został dokończony, ale i tak jest najlepszym zapisem wizji politycznej Lecha Kaczyńskiego. Stał się też jego politycznym testamentem. Książkę przedmową opatrzył Jarosław Kaczyński.

Praca jaką wykonał Reynolds podczas wiwisekcji swojego bohatera sprawdza się na kilku poziomach. Na pewno świetnie oddaje skomplikowanie i niedopasowanie się Ernesta. Swoiste rozedrganie potrzebujące katalizatora, swego rodzaju ujścia, które w krańcowych wypadkach owocowało impulsywnymi decyzjami, niekoniecznie prowadzającymi do pożądanych konsekwencji. Przy tym to interesujący wycinek niedawnej historii, przetykanej długimi okresami wojen i niepokojów. Uśpionego wulkanu, którego erupcje pozostawiały po sobie trwały ślad.Można powiedzieć, że Reynolds skupia się na momentach przełomowych, które miały szczególny wpływa na postrzeganie świata przez twórcę „Komu bije dzwon”. Począwszy od śmierci wielu weteranów na Key West, przez uczestnictwo w rewolucji hiszpańskiej, po walkę i wsparcie podczas drugiej wojny światowej, aż po znajdowanie się w samym centrum przewrotu na Kubie i zdobyciu władzy przez Fidela Castro.

Sto lat fascynującego życia, sto lat burzliwej kariery, sto lat dramatycznych zwrotów historii. Piękna, mądra, utalentowana, chociaż, jak mawiał Aleksander Zelwerowicz, ze zbyt małymi jak na aktorkę oczami. Nauczyła się sobie radzić nawet z tym: jej oczy przed kamerą były zawsze szeroko otwarte. Otwarte musiały być na świat, który wokół niej zmieniał się w niesamowitym tempie. Galicyjskie dzieciństwo, niby XX-wieczne, ale w świecie jak XIX stulecia. Przedwojenna Warszawa, w której jako adeptka aktorskiego fachu krąży po literackich i muzycznych salonach. Wilno czasów wojny, gdzie debiutuje i przeżywa koszmar kolejnych okupacji. I znowu Warszawa, w której naprawdę przeżywa to, co potem zagra w "Zakazanych piosenkach"- pierwszym powojennym filmie, który przyniesie jej sławę i status gwiazdy. Wielkie i małe role w teatrze i na scenie historii PRL. A potem jeszcze wielki powrót w filmach Doroty Kędzierzawskiej czyteatrze Grzegorza Jarzyny - ostateczny dowód, że Danuta Szaflarska była nie tylko gwiazdą ale teżwielką aktorką. Gabriel Michalik stworzył subtelny portret legendy polskiego teatru i kina oraz ludzi, których napotkała w swoim czasie oraz epoki, która stawiała przed nią przeszkody, którą potrafiła pokonać z naturalną elegancją, wdziękiem i niezwykłą pogodą ducha. Ta opowieść wzrusza, budzi zdumienie ale przede wszystkim daje nadzieję.

Pewnego zimowego dnia w Outer Banks w Północnej Karolinie w 1903 roku, dwóch braci z Ohio zmieniło historię. Nastała era lotnictwa – pierwsza maszyna, która była cięższa od powietrza – wzbiła się w powietrze. Kim byli bracia i w jaki sposób osiągnęli to, co wielu wydawało się niemożliwe? Historyk David McCullough, dwukrotny laureat Nagrody Pulitzera, opowiada zaskakującą historię Wilbura i Orville’a Wrightów – braci, którzy dzięki swojej wyjątkowej odwadze, determinacji i ciekawości świata, nauczyli świat sztuki latania. Nie mając wykształcenia, pieniędzy i żadnych znajomości, nigdy się nie poddali w swojej misji wzbicia w powietrze. Każdego dnia, ryzykowali życie, siadając za sterami swoich prototypów i próbując wznieść się ponad ziemię. Dzięki pamiętnikom Wrightów, ich zeszytom, zapiskom i setkom listów, Davidowi McCulloughowi udaje się odtworzyć historię braci Wright i ich niesamowitego sukcesu, a także opowiedzieć o mało znanej siostrze Wrightów – Katrine, bez pomocy której wynalezienie samolotu mogło stanąć pod znakiem zapytania.

Bohumil Hrabal – urodzony 28 marca 1914 roku, zmarł 02 marca 1997 roku.Wybitny czeski prozaik, zapatrzony w naturszczyków mistrz słowa, który potrafił wznieść nieliterackość mowy potocznej na wyżyny uniwersalnej opowieści o człowieku i świecie. Pisarz, który wyszedł z drugiego obiegu, na przemian hołubiony i nękany przez komunistyczną władzę. Scenarzysta Jiřiego Menzla, uwielbiany przez Kunderę i Havla. Bywalec knajp i nieśmiały kobieciarz. Prześmiewca i melancholik. Niestrudzony podróżnik i miłośnik przyrody. Samotnik, pogrążony w depresji po śmierci żony, który ginie tajemniczą, tragiczną śmiercią. Pod znakomitym piórem niezłomnego piewcy hrabalowszczyzny ożywa i uwodzi, sprawiając, że nie sposób po raz kolejny nie sięgnąć po Pociągi pod specjalnym nadzorem, Obsługiwałem angielskiego króla czy Czułego barbarzyńcę.

Książka ta to prowadzone w formie pamiętnika prywatne zapiski Adama Kaya. Zabawne historyjki, sytuacje i poważne przemyślenia byłego lekarza z poszczególnych etapów jego kariery jako młodego stażysty,a później całkiem dobrego ginekologa-położnika. Jest to obraz brytyjskiego systemu leczniczego, ale analogie do polskiej służby zdrowia na pewno da się znaleźć. W swojej książce brytyjski lekarz bez żadnych zahamowań opowiada o wielogodzinnych dyżurach, stresie, ogromnej odpowiedzialności, braku życia prywatnego, ciągłym poczuciu niepewności i niedocenienia, a rzadkich objawach sympatii. Wykazuje też sporo niedoskonałości i paradoksów brytyjskiej służby zdrowia. Książka jest czasami bardzo smutna i wręcz przygnębiająca, lecz ma też sporo momentów zabawnych i wywołujących uśmiech. Czasem aż dziwiłam się, że odważył się opisać niektóre sytuacje, a bywa szczery do bólu. W ostatecznym rozrachunku wydaje się jednak bardziej gorzka niż zabawna. Najsmutniejsza refleksja po przeczytaniu dotyczy zmarnowanego potencjału świetnego i empatycznego lekarza, którego system zniszczył do tego stopnia, że postanowił porzucić swój zawód. Rzadko zdarza mi się czytać pozycje takiego gatunku i formatu. Ta jest napisana lekkim i dowcipnym językiem.

Choć w ostatnim czasie wielu z nas kojarzy go jako "Pana z telewizji", był przede wszystkim wielce utalentowanym muzykiem i kompozytorem. Jak wiele twarzy miał Zbigniew Wodecki, jak wszechstronnym był instrumentalistą, a przede wszystkim jakim był człowiekiem, starają się ujawnić autorzy jego biografii "Wodecki. Tak mi wyszło" Zbigniew czy Zbyszek? Skrzypek klasyczny czy trębacz rozrywkowy? Artysta estradowy czy muzyk awangardowy? Zbigniew Wodecki miał dwa życiorysy. W pierwszym występował w filharmoniach jako skrzypcowy solista, podbijał Europę u boku Ewy Demarczyk, szalał w jazzowych improwizacjach i nagrywał piosenki, które wyprzedzały resztę polskiego popu przynajmniej o długość plerezy. W drugim uchodził za eleganckiego pana z telewizji, showmana w popularnych programach, muzyczną instytucję. Tyle że o tym pierwszym wszyscy na lata zapomnieli. Nawet on sam. "Wodecki. Tak mi wyszło" to książka na dwa głosy: reporterska opowieść Kamila Bałuka o Zbyszku i jego przebojowym „powrocie” na scenę w 40 lat od debiutu; oraz historia Zbigniewa, którą Wodecki snuje w autobiograficznej rozmowie z Wacławem Krupińskim dosłownie na chwilę przed wybuchem Zbyszkomanii. Czy Zbigniew mógł przypuszczać, że powróci jako Zbyszek? Czy Zbyszek w młodości planował zostać Zbigniewem? A może po prostu tak mu wyszło?

Człowiek tajemnica. Listów nie pisał. Dzienników nie prowadził. Mruk. Miły. Uśmiechnięty. Osobny – tak o nim mówili. Większość tego, co wiemy o Krzysztofie Komedzie, pochodzi ze wspomnień jego żony. Często sprzecznych z tym, co pamiętają inni. Agnieszka Osiecka pisała, że gdy grał na fortepianie, jego dłonie opowiadały „małe, kameralne historie o niebie dla dwojga osób”. Ale jego życie taką historią nie było. By poznać prawdę o jednym z najwybitniejszych polskich muzyków, którego kołysankę z „Dziecka Rosemary” nucił cały świat, Magdalena Grzebałkowska odwiedza między innymi państwa skandynawskie, Rosję i Stany Zjednoczone. Dociera do ostatniego żyjącego świadka tragicznego upadku ze skarpy sprzed pięćdziesięciu lat i jako pierwsza przedstawia jego wersję wydarzeń. Odkrywa osobiste życie polskiego jazzu – Komedy i środowiska, w którym się obracał: od barwnego życia Piwnicy pod Baranami i narodzin warszawskiego Jazz Jamboree aż po Los Angeles tuż po lecie miłości. Poznaje historie ludzi, którzy dla muzyki porzucali pracę, dzieci, dostatnie życie. To poruszający portret pokolenia, dla którego jazz był najpiękniejszą – i często jedyną – namiastką wolności.

W 1975 roku absolwentka Yale School of Drama znalazła swoje miejsce w nowojorskim teatrze. Utalentowana i ambitna, była jak dziesiątki innych aspirujących aktorek tamtych lat młodą pięknością, która jeździła na rowerze, prowadziła dziennik, drzemała przed występami i późno się kładła, rozmawiając o aktorstwie w barach dla aktorów. Jednak Meryl się wyróżniała. Od razu zwróciła na siebie uwagę, coraz częściej dostawała role na Broadwayu, otrzymała nominację do Nagrody Tony oraz dwukrotnie wystąpiła w adaptacjach Szekspira wystawianych na deskach teatru letniego w Central Parku. Już wtedy ludzie mówili: Znowu ona!. Znowu ona to intymne spojrzenie na artystyczne dojrzewanie wybitnej aktorki: od czasów liceum na przedmieściach New Jersey, aż do gwiazdorskich ról w Łowcy jeleni, Manhattanie i Sprawie Kramerów. Michael Schulman opowiada o rosnącej sławie Meryl, jej namiętnym, choć mającym tragiczny finał związku z Johnem Cazalem, który zmarł, nie doczekawszy premiery Łowcy jeleni, o małżeństwie z rzeźbiarzem Donem Gummerem. A przede wszystkim o jej ewolucji kobiecie, która walczyła ze zmieniającymi się ideami feminizmu, małżeństwa i poświęcenia. Ta porywająca opowieść o jednej z najciekawszych aktorek naszych czasów pozwala spojrzeć na życie niezwykłej aktorki na długo zanim stała się ikoną.

"Wieża z klocków" to książka bardzo intymna, w której autorka opowiada o budowaniu silnej, opartej na wzajemnym zaufaniu, trwałej relacji jaką wraz z mężem udało jej się stworzyć z adoptowanym dzieckiem - Piotrusiem. Dzieckiem odrzuconym, które zostało rozerwane między dwoma światami - tym pierwszym, prawdziwym ale we wspomnieniach mglistym, gdzie biologiczni rodzice Piotrusia postanowili oddać go do sierocińca w ręce obcych ludzi, a światem nowym, niepewnym, jednak jak się okazuje pełnym miłości i zrozumienia. Nikt, kto nie doświadczył tak silnych uczuć związanych z odrzuceniem i brakiem bliskości nie ma prawa rozumieć co wewnątrz przeżywa skrzywdzone maleństwo. Jedno wiadomo - są to emocje przeszywające, pozostawiające po sobie ślad na całe życie.To, jakimi stajemy się ludźmi, zawdzięczamy głównie rodzicom. Ale tym rodzicom, którzy nie tylko wydają nas na świat, ale także w tym świecie wychowują. Którzy długie lata budują tytułową "Wieże z klocków", czyli wieże będącą ośrodkiem wszelkich przekazanych nam życiowych wartości, wpojonych zasad, zwyczajów i norm. Wielkim wysiłkiem ale i wręcz WYCZYNEM jest właściwe ukształtowanie osobowości dziecka, tak, aby czuło ono swoją wielką, niepowtarzalną wartość. Bo przecież każdy mały człowieczek jest wyjątkowy, na swój sposób piękny. Rodzic godny naśladowania to taki, który pozwoli dziecku w to uwierzyć, nakieruje go na właściwe ścieżki myślowe, a następnie pomoże wypłynąć w trudny, ale w istocie dobry świat.