Wspomnienia stanowią ważny element historii. Dzięki nim suche fakty i daty zmieniają się we wzruszające historie, a czytelnik może przeżywać emocje świadków ważnych wydarzeń. Do takiej podróży w czasie zaprasza nas Bogumił Żórawski w swojej książce. Przenosi nas ona w pierwszą połowę XX wieku: czas rodzinnych autorytetów, pieśni patriotycznych, powstańczej Warszawy i tragedii jej mieszkańców. Autor, a jednocześnie bohater opisywanych wydarzeń, wraca we wspomnieniach do młodości i pozwala czytelnikowi zanurzyć się w opowieści o II wojnie światowej. Historii strasznej i okrutnej, ale prawdziwej.

Jak dorobiłam się na prawie kobiet do wyboru? Była dyrektorka i właścicielka sieci klinik aborcyjnych ujawnia brutalne fakty biznesu, do którego już nigdy nie powróci. W myślach nazywała siebie „Szkarłatną Damą”. Historia jej życia odsłania chciwość i oszustwa panujące w przemyśle aborcyjnym.

Dlaczego Leonardo da Vinci nie ukończył tak wielu ze swoich dzieł? Dlaczego jako zadeklarowany pacyfista konstruował machiny wojenne dla rodziny Borgiów? Dlaczego przez kilkadziesiąt lat wszędzie zabierał ze sobą Monę Lisę, jednak nigdy nie dokończył jej malować? Dlaczego pisał wspak i czy naprawdę toczył wojnę z Michałem Aniołem? Mike Lankford przybliża Włochy z czasów renesansu: zapachy, smaki i dźwięki. Czasy wojen, plag i intryg dworskich, zaciekle konkurujących ze sobą artystów oraz tyranów o morderczych skłonnościach i zamiłowaniu do sztuki. Przedstawia życie da Vinci jako powieść przygodową, fascynujące i pełne niebezpieczeństw – ucieczki, przetrwanie wojny u boku przyjaciela, Machiavellego, walka o możliwość tworzenia i niełatwe decyzje, jakie się z tym wiązały. Także te za cenę samotności. Rozbija mity i buduje Leonarda od nowa. Tworzy dla współczesnych czytelników portret geniusza, który od wieków pozostaje równie tajemniczy jak największe z jego dzieł, będących wyrazem buntu i niewyczerpanym źródłem inspiracji.

Życie Bogusława Meca było ciekawsze niż jego twórczość, mówią bliscy. Piosenkarz, który zasłynął utworem "Jej portret" nie akceptował wad, zarówno u siebie jak i u innych. Istnieje tylko czerń i biel - powtarzał. W życiu i na scenie chciał panować nad emocjami ludzi. Wtedy czuł się bezpiecznie.Ta książka nie jest opowieścią o estradzie, o piosenkach i piosenkarzach. To przejmująca historia człowieka, który od najmłodszych lat musiał walczyć o akceptację. Kochał i niszczył. Budził podziw i zrażał do siebie innych. To także zapis niezwykłej i trudnej miłości do Joli, która przez ponad trzydzieści lat wyciągała go z różnych piekieł.

Świat dzieciństwa widziany przez okulary dojrzałej mądrości. Rzeczywistość przepuszczona przez pryzmat dziecięcej fantazji i magii. Książka opowiadająca o bardzo osobistych chwilach z życia autorki. Niespieszne chwile spędzone z rodziną, dziecinne wahania nastrojów, niezrealizowane marzenia i wyzwania dostarczane jej przez życie. Ta znana fińska pisarka dzieli się z czytelnikiem swoim rozumieniem otaczającego ją świata i dziecięcym stylem bycia.

Człowiek posiadający „pewne cnoty, które ludzi pociągają, i pewne wady, które ludzie wybaczają. Reprezentacyjny wyjątkowo, o pięknej męskiej, jakby stale ogorzałej twarzy, o postaci krzepkiej, w każdym calu rasowy, dziarski, szorstki momentami, obraca się z jednakową swobodą w salonie, w sali narad, w taniej kuchni na Starym Mieście (…) w temperamencie jego nie ma nic z surowości zakonnika. (…) Nie gardził rozrywką, nie stronił od uciechy. Chętnie za zwierzem dzikim po zielonej kniei gonił i najmilszym towarzyszem był w klubie, w wykwintnych salonach rozmarzone spojrzenia tkliwie za nim błądziły…” – w ten sposób w „Dzienniku Polskim” z 1915 roku został przedstawiony książę Zdzisław Lubomirski – mąż Marii z Branickich, prezydent Warszawy, od 1917 roku członek Rady Regencyjnej. Opowieść o jego życiu przenosi nas w jakże fascynujące, ale też burzliwe czasy przełomu XIX i XX wieku i pokazuje, z jakimi dylematami musieli zmagać się ci, którzy na swoich barkach dźwigali losy ojczyzny.

Szokująca historia życia w mafijnej rodzinie. Przemycałam broń i narkotyki. Uczestniczyłam w egzekucjach. Należałam do Rodziny. Córka jednego z najgroźniejszych włoskich ojców chrzestnych odważyła się mówić… Choć wiedziała, że wydaje na siebie wyrok śmierci… Jest córką Emilio Di Giovine skazanego za 100 popełnionych na całym świecie najcięższych przestępstw, byłą żoną Bruno Merico, prawej ręki Emilio, odpowiedzialnego za krwawe wojny gangów z Sycylii, Kalabrii i Mediolanu. Przez kilkanaście lat przemycała pieniądze, broń i narkotyki warte miliony. Widziała mafijne egzekucje. Ale pewnego dnia zrozumiała, że jeśli sama chce przeżyć, musi uciekać. W tej książce złamała najświętszą zasadę Cosa Nostry – zasadę milczenia, żeby opowiedzieć swoją niezwykłą historię: dziewczyny z angielskiego miasteczka, która została księżniczką mafii. Kiedy trzynastoletnia Marisa poznała swojego ojca, była nim zachwycona. Dla niej Emilio DiGiovine był wspaniały, czarujący i kochający. Dla reszty świata – brutalny i bezwzględny. Wiedziała, że zrobi dla niej wszystko, ale nie spodziewała się, jak wiele zażąda w zamian... Porzuciła spokojne życie w Blackpool, gdzie mieszkała z matką Angielką, żeby wrócić do ojca, do Mediolanu. Nie miała pojęcia, że wkracza do najpotężniejszego imperium narkotyków, broni i prania brudnych pieniędzy. Kiedy zakochała się w najbardziej zaufanym żołnierzu ojca, Emilio uznał, że jest gotowa poznać prawdę o rodzinnym biznesie. Wkrótce wciągnęła ją brutalna i mroczna machina przestępczej działalności rodziny... Dziś MARISA MERICO mieszka w Anglii z dwojgiem swoich dzieci i patrząc na nią, trudno uwierzyć, że zasłużyła sobie wśród policji na przydomek „Bankier mafii”. Że kiedy posypały się aresztowania w rodzinie, odmówiła zeznań i została skazana na cztery lata więzienia. I że kiedy zdecydowała się mówić, wydano na nią wyrok.

Pani na Złotym Potoku to biograficzna opowieść o Marii Beatrix z Krasińskich Raczyńskiej (1850 1884). W książce tej możemy przyjrzeć się życiu córki romantycznego poety Zygmunta Krasińskiego. Kobiety, obdarzonej dużą inteligencją, artystycznymi talentami, ale także niełatwym charakterem. Wraz z bohaterką przemierzamy Europę podczas jej licznych podróży, poznajemy kulisy planowanego w tajemnicy królewskiego mariażu, bywamy na balach, odwiedzamy siedziby polskiej arystokracji. Autorka sięgnęła nie tylko do listów i pamiętników z epoki, XIX-wiecznej prasy, ale przede wszystkim do materiałów archiwalnych. Stare, pokryte patyną czasu dokumenty odkryły dawny świat: pełen szczęścia, zabaw, ale także rozterek i tragedii. Świat, który przeminął.

"Pendereccy – saga rodzinna" to biografia jednego z najwybitniejszych kompozytorów świata, napisana na podstawie rozmowy przede wszystkim z głównym bohaterem i w ostatniej części Jego małżonką Elżbietą Penderecką. Bardzo ładnie wydana, wiele ciekawych zdjęć i jak dla mnie dużo informacji z życia artysty, o których zupełnie nie wiedziałam. Wspomnienia zostały podzielone na etapy życia artysty i jego rodziny, drogę do kariery, pasje i to co w życiu kompozytora bardzo istotne - „jak powstawały jego dzieła”. Krzysztof Penderecki opowiada o swoich przodkach, ich roli w historii Polski, o dzieciństwie w Dębicy. Dość dużo wspomnień dotyczy dziadka, który zaszczepił w nim miłość do muzyki i do drzew. Wspomina studia, życie w trudnym okresie Polski, spotkań z wybitnymi ludźmi, którzy przyczynili się do Jego wyborów i mieli mniejszy lub większy wpływ na jego poglądy zarówno na życie jaki i na rozwój muzyczny.

Matka i córka. Nie widziały się od lat. Teraz Toni czuwa przy umierającej matce i czeka na prośbę o przebaczenie... Patrzy na matkę i widzi siebie – małą, śliczną Antoinette, dziewczynkę, którą była. I o której wspomnienie musiała ukryć głęboko w niepamięci. Żeby móc dalej żyć... Pierwsze lata życia Antoinette to idylla, z dystyngowaną matką i kochającą babcią. Ale wszystko się zmienia, kiedy tata wraca z wojska. Zaczyna się koszmar. Toni ma sześć lat, gdy po raz pierwszy tatuś całuje ją... Nie tak jak ojciec całuje córkę. Tylko nie mów mamie – ostrzega – bo przestanie cię kochać.Jednak dziecko mówi mamie. A matka nie chce nawet o tym słyszeć... Od tej chwili Toni musi mieć z tatusiem wspólną „tajemnicę”… Przez osiem lat… A kiedy prawda wreszcie wychodzi na jaw, dziewczynka zostaje potępiona, wtrącona w otchłań depresji i autodestrukcji. Nadzieję i siłę musi znaleźć sama w sobie.