Wiesław Myśliwski-polski pisarz, twórca, który czerpiąc ze źródeł chłopskiego doświadczenia i chłopskiej mowy żywej, wpisuje swoje kreacje w krąg uniwersalnych praw i prawd o świecie i ludzkiej egzystencji. Myśliwski pozostaje we współczesnej literaturze zjawiskiem wyjątkowym i zasługującym na najwyższą uwagę. Jego powieści, pisane bez pośpiechu, ignorujące literackie mody i rynkowe targowisko próżności, to w rzeczy samej pełne mądrości i dojrzałej wiedzy o życiu traktaty, przypowieści czy – jak pisano – filozoficzne eseje, które nie przestają równocześnie być fascynującymi narracjami, zachęcającymi do lektury wielokrotnej. Dla wszystkich, którzy chcieliby się dowiedzieć jak najwięcej o autorze Ucha Igielnego, o jego życiu, pisarstwie, istocie procesu twórczego i o tym, jaką rolę odgrywa w nim muzyka, o ważnych dla niego autorach, przemyśleniach filozoficznych, a także o roli pamięci, pojmowaniu ludzkiego losu. Tom ukazuje się z okazji 90. urodzin Wiesława Myśliwskiego. Znalazły się w nim zarówno teksty jego publicznych wystąpień – w tym najsławniejszy: esej Kres kultury chłopskiej – jak i wybrane przez Autora wywiady. Dzięki temu mamy jedyną okazję dowiedzieć się więcej o dzieciństwie i młodości pisarza, o początkach jego literackiej kariery i pracy na etacie redaktora, o długim i szczęśliwym małżeństwie.

„Widziałem otchłań” – refleksyjna opowieść najsłynniejszego włoskiego alpinisty, Simone Moro. Rok dwa tysiące dwudziesty. Próba zimowego wejścia łączonego na Gaszerbrum I i Gaszerbrum II, która dramatycznie kończy się niepowodzeniem. Na wysokości zaledwie 5500 metrów Moro wpada do głębokiej szczeliny lodowca. Życie ratuje mu towarzyszka wyprawy Tamara Lunger, która przy tym poważnie uszkadza sobie dłoń. Simone wraca do Włoch. Wybucha pandemia Covid-19. W ostatniej chwili przed lockdownem Moro wyjeżdża do syna, z którym spędzi kolejne miesiące, opowiadając o wspinaniu, sukcesach, porażkach i trudnych życiowych wyborach. „Widziałem otchłań” to także piękna, ale i smutna opowieść o alpinistycznych przyjaźniach z tragicznie zmarłym Anatolijem Bukriejewem (w 1997 pod Annapurną porwała ich lawina, przeżył tylko Moro), a także z Denisem Urubką, która nie przetrwała próby czasu. Jeden z rozdziałów Moro poświęca polskiemu alpinizmowi, wobec którego nie kryje fascynacji. „W tej książce próbuję wyjaśnić synowi, że z upadków się powstaje. Moja nieudana wyprawa jest okazją, by pokazać, że tę otchłań, która rozwarła mi się pod nogami, każdy może napotkać pod postacią zdrady, porażki czy choroby”.

Niepublikowane zapiski, listy, wywiady i zdjęcia Agnieszki Osieckiej z czasu ciąży i porodu. Walka o równouprawnienie figur artystki, matki i kobiety. "Czekając na człowieka", Agnieszka Osiecka chciała, by jej macierzyństwo było chociaż trochę niezwykłe. Nie chciała urodzić w czasie seansu hipnotycznego. Chociaż właściwie była przygotowana, miała w małej torebce skierowanie, analizę WR, szczotkę, krzyżyk, a w dużej - piżamę, tranzystor i zieloną książkę. Miała po uszy ciążowej kiecki. Wciąż ta sama kiecka. Jak z sierocińca się czuła. Coś nie wyszło z pierwszym szpitalem. Było jej właściwie wszystko jedno, gdzie będzie ta stajenka, czuła tylko Reisefieber - żeby to już. Była strasznie ciekawa, jaki on będzie, ten człowiek. Z drugim szpitalem też coś nie wyszło. Pętała się jak ta Matka Boska z murzyńskich jasełek. Cztery grube Murzynki śpiewały jej: "No room in the hotel!" Ale się nie przejmowała. Im mniej pompy, tym mniejsza trema. Najgorsze były koleżanki. Odkąd była w ciąży, rozmawiały z nią jak ze zwierzęciem. Żadna nie spytała, nad czym pracuje, tylko co ją boli, gdzie swędzi. Czuła jednocześnie i wielką pospolitość swojego losu, i takie coś, jakby cała przyroda i cały Pan Bóg nią jedną się zajmowali.Aż do 4 lutego 1973 roku do godziny 13.55, kiedy to w asyście pielęgniarki i salowej urodziła córkę. Trwało to parę minut, ale strasznie się wysiliła i pierwszy chyba raz w życiu nie myślała o sobie. Myślała tylko o tym dziecku, żeby wszystko robić jak trzeba.

W 180 rocznicę pierwszego wydania „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza warto powrócić do miejsc związanych z Soplicowem i naszym Wieszczem. Modrzewiowy dwór w Czombrowie był dworem niezwykłym, ponieważ w ciągu dwóch wieków swej historii był świadkiem wielu ważnych wydarzeń, przemarszu wojsk napoleońskich, szlacheckich zajazdów, powstań i dwóch wojen światowych. Ocalone dawne dworskie archiwum oraz rekonstrukcja wydarzeń na podstawie rodzinnych archiwaliów pozwoliły odtworzyć życie codzienne w dworze szlacheckim na przestrzeni kilku stuleci. Historię majątku poznajemy poprzez losy trzech kobiet, które rządziły w czombrowskim dworze i miały swój udział w tym, że przetrwał on wiele trudnych chwil. Dwór zapisał się także w historii literatury, bowiem jedna z bohaterek – Aniela Uzłowska była matką chrzestną Adama Mickiewicza , a zaprzyjaźnionym ekonomem był wówczas jego dziadek , częstym gościem musiał być więc wtedy sam przyszły Wieszcz. A kto był wówczas apteczkową ? Nie przez przypadek zatem w 1928 roku Ryszard Ordyński wybrał Czombrów, odbierany powszechnie jako pierwowzór Soplicowa, do kręcenia plenerowych scen „Pana Tadeusza”. W rolach statystów wystąpili nawet jego mieszkańcy, jak powiedział sam reżyser „wnukowie mickiewiczowskich bohaterów”. Autorką książki jest prawnuczka ostatnich właścicieli, a bohaterki to prapraprababka Benedykta z Haciskich Karpowiczowa, praprababka Aniela Uzłowska i prababka Maria z Popławskich Karpowiczowa.

Scott Kelly – weteran lotów kosmicznych i amerykański rekordzista w liczbie dni spędzonych w kosmosie, ma za sobą przeżycia, którymi może się poszczycić bardzo niewielu. Jego życzliwość, poczucie humoru i determinacja dają o sobie znać, gdy wspomina swoje dziecięce lata spędzone w New Jersey i młodzieńczą inspirację, która zapoczątkowała oszałamiającą karierę. Objawiają się one także wtedy, gdy przyznaje się do wiary w to, że naszym następnym – niewyobrażalnie trudnym krokiem w kosmos – będzie Mars.

Rok 1977, Phenian, stolica Korei Północnej. Dziewięcioletni Kang Czholhwan mieszka z rodziną w zamożnej dzielnicy miasta. W szkole uczą go, że Wielki Wódz jest gwarantem potęgi i niezawisłości kraju wobec knowań "imperialistycznych marionetek z Seulu". Dziadek i babka chłopca popierają Kim Ir Sena. Lecz pewnego dnia dziadek znika bez śladu. Niedługo potem, bez żadnych wyjaśnień, reszta rodziny zostaje aresztowana i osadzona w obozie. Rozpoczyna się dziesięcioletnia droga przez mękę - jest to zarazem okres dorastania Kang Czholhwan. Jego relacja ukazuje nam piekło stworzone na ziemi. Wszyscy, tak dzieci, jak i dorośli, są tu poddani jednakowym rygorom: przymusowej pracy, życiu pod stałym nadzorem, praniu mózgów, systematycznym upokorzeniom, okrutnym karom... Książka jest pierwszą autobiograficzną relacją z archipelagu północnokoreańskich obozów koncentracyjnych. Zza fasady groteskowych i kłamliwych pozorów tworzonych przez dyktaturę wyłania się prawdziwy obraz ostatniego bastionu stalinizmu, pogrążonego w terrorze, biedzie i korupcji.

Historia życia ojca Eugeniusza jest opowieścią, która ma w sobie głębię i oddaje wiele cech osobowości autora. Ojciec Eugeniusz, zawsze twardo stąpający po ziemi, pokonujący najróżniejsze przeciwności losu, rozumiejący świat i ludzi oraz potrafiący zachować rozsądek nawet w trudnych chwilach, podąża w swoim powołaniu z mocną wiarą i ufnością. Podczas lektury czytelnicy, a z pewnością rodzina, przyjaciele i współbracia, będą mieli przed oczami ojca Eugeniusza, który zręcznie opowiada ujmujące historie ze swojego życia, czasem powodując wzruszenie, innym razem uśmiech. Obce jest autorowi skupienie na sobie. Wręcz przeciwnie, tekst jest pełen wdzięczności za całe życie takim, jakim ono jest i dobrej pamięci o napotkanych ludziach. Jesteśmy przekonani, że poczucie humoru ojca Eugeniusza, z którym spotykamy się na co dzień, ale także na kartach tych wspomnień, jest oznaką mądrości i autentycznej afirmacji świata.

Dwie najbardziej charyzmatyczne osobowości Ameryki Łacińskiej XX wieku - Fidel Castro i Gabriel Garcia Marquez (dla przyjaciół Gabo) ogłosili publicznie, że są przyjaciółmi. Ich przyjaźń ma wymiar osobisty, polityczny i literacki. Castro, który przez długie lata nie pozwalał kolumbijskiemu nobliście zbliżyć się do swojej jaskini, później otwarcie zaakceptował jego konspiracyjne umizgi. Gabo, którego obsesją jest władza, przywódcy i dyplomatyczna mediacja na najwyższym szczeblu, zobaczył w osobie kubańskiego patriarchy wzór, zgodnie z którym Ameryka Łacińska może pewnego dnia zbudować własny model socjalizmu. Castro, który nie miał na wyspie odpowiedniego intelektualisty, mogącego głosić prawdę o zdobyczach rewolucji, znalazł w osobie Garcii Marqueza najzdolniejszego człowieka, jakiego Karaiby wydały na świat od czasów zarazy. Gabo, który zawsze, bez wyjątku, odrzucał propozycje partii politycznych i kolumbijskich liderów, oferujących mu stanowisko ministra, ambasadora czy prezydenta, przywdział wojenne szaty, aby po swojemu zająć się polityką. Krąży wokół władzy, ma nad nią kontrolę i może nią kierować. Nie dzierży berła, a wydaje rozkazy. Przewozi z kraju do kraju propozycje i sugestie, niczym jedyny ambasador i syjamski brat brodatego Komendanta. Oto pasjonująca historia, pejzaż ich przyjaźni, pełen zagadkowych miejsc.

Niniejsza książka to barwne wspomnienia, których autorami są dwaj członkowie rodu Potockich: Franciszek (1877-1949) i Konstanty (1910-1988), ojciec i syn, bogato ilustrowane fotografiami z rodzinnego archiwum i własnoręcznymi rysunkami ostatniego ordynata teplickiego. Wśród mocy szczegółów z życia mieszkańców kresowej posiadłości na początku XX w., domowych przedstawień teatralnych i cyrkowych, urządzania pałacu i ogrodu.

Madame Sadayakko wywołała niesamowitą burzę podczas swojego tournee po Stanach Zjednoczonych i Europie w 1899 roku. Cały świat miał okazję poznać prawdziwą gejszę - a co więcej, była to najbardziej ubóstwiana gejsza kraju kwitnącej wiśni. Owa gejsza była tak piękną, że ówczesny premier wydał majątek, żeby pozbawić ją dziewictwa. Sadayakko (1871 - 1946) jako pierwsza japońska gwiazda zdobyła międzynarodową sławę. Sympatie i podziw widzów zaskarbiła sobie hipnotycznym aktorstwem i wspaniałym tańcem. Występowała m.in. w Waszyngtonie dla prezydenta McKinleya, w Londynie dla księcia Walii, w Wiedniu dla cesarza Franciszka Józefa, a w Sankt Petersburgu dla cara Mikołaja II. Picasso uwiecznił ją na obrazie, zachwycał się nią Gide; była pierwowzorem Madame Butterfly. świat oszalał na jej punkcie, a ona wprowadziła nowe standardy do japońskiego teatru.