Agnieszka Osiecka – poetka piosenki, pisarka, reżyserka, a nawet recenzentka filmowa. Miała tyle talentów, że można było nimi obdzielić tuzin innych osób, a każda z nich miałaby zapewnione liczne nagrody i piękne życie. Z łatwością rozkochiwała w sobie zarówno tych mężczyzn, którzy stali się ikonami swego czasu – Marka Hłaskę, Jerzego Giedroycia, Jeremiego Przyborę, Daniela Passenta – jak i tych, którzy tylko pretendowali do tych tytułów. Była dla nich wszystkich jak jej piosenki – zdradziecko przystępna i niespodziewanie gorzka zarazem; ulotna, chwilowa, rozpływająca się wraz z ostatnim wersem refrenu. Ale nie do zapomnienia. Piotr Derlatka, młody badacz, który podążył jej śladami, nie uwierzył, że piosenki to tylko rymowane słowa, ułożone do melodii, aby łatwiej wpadała w ucho. Potraktował je poważniej i zobaczył w nich zapis najintymniejszych zwierzeń Osieckiej. Połączył biografię z jej twórczością i bez ogródek opowiedział nam o jej życiowych rolach. O wszystkim, co było dla niej ważne, choć nie od razu to sobie uświadomiła.

Papcio Chmiel jest mentalnym ojcem kilku pokoleń Polaków zaczytanych w przygodach Tytusa, Romka i A’Tomka. Stał się dobrem narodowym, bohaterem zbiorowej wyobraźni, wychowawcą i naczelnym humorystą kraju. Dzięki wspomnieniom jego dzieci, Monique i Artura, poznajemy Papcia Chmiela jako ojca, człowieka, obywatela codzienności. Także w tej życiowej roli był niezwykły, co łączyło się z fajerwerkami, ale też uczyło obrony swojej inności w grupie rówieśników. Domową codzienność zamieniał im w świat zabawy i działania wyobraźni. Jednocześnie zajmująco uczył historii, przyrody, radzenia sobie z trudnościami. Często jednak taty brakowało. Znikał w pracowni. Nie chodził na wywiadówki, nie wysłuchiwał młodzieńczych zwierzeń, nie doradzał, gdy Monique i Artur szukali swoich miejsc w życiu. Monique została artystką, Artur – inżynierem. Ich wybory odzwierciedlają złożoną osobowość taty. Bywają krytyczni wobec niego, ale przede wszystkim szczerzy, są niezwykle mu wdzięczni i dumni z niego. Stworzyli razem barwne trio. O tym, co przeżyli podczas tej wspólnej wędrówki przez dziesięciolecia, opowiada ta książeczka. Poznajcie Papcia Chmiela w kapciach i na kanapie.

Na książkę składają się osobiste zapiski autora o ojcu, którego nigdy nie poznał, o relacjach z matką i bratem. Opisy wspomnień z powojennego dzieciństwa, o początkach dojrzewania. I o późniejszych rolach ojca i męża. I jeszcze kolejne odnoszące się do starości, śmierci. Oprócz tego toczą się rozmowy o dorastaniu do bycia rodzicem. Kształtowaniu się w autorze odmiennej niż powszechna drogi w psychoterapii. Swojej drogi do buddyzmu zen, o doświadczeniach mistycznych. Wiele ze słów autora dowodzi, że autoanaliza jest najskuteczniejszą metodą poznawania siebie. Przyswojenie wiedzy i posługiwanie się nią, by pomóc innym nie jest gwarantem skuteczności, a później mądrości we własnym życiu. Jest to trudność życia wymagająca pilnego przyglądania się oraz wyjątkowej rozwagi, dystansu. Człowiek poszukujący czegoś więcej niż oferował mu dobrze znany świat, otwarty na nowe i inne, noszący w sobie dużą niezgodę na cierpienie i krzywdę ludzką. Doszedł do przekonania, że największa wartość pomocy człowiekowi leży w holistycznej metodzie, w której zauważa się ciało, umysł, duszę i emocje.

Opowieść o kobietach z Krakowa, które zmieniły bieg historii Polski. Noblistki, Artystki, Przedsiębiorczynie, Filantropki, Działaczki, Naukowczynie, Rewolucjonistki.Odnosiły sukcesy, przełamywały bariery, studiowały, walczyły o swoje prawa. Krakowianki to historie kilkunastu kobiet, które pochodziły z różnych epok, klas i zawodów. W książce znajdziesz między innymi opowieść o prawdziwym imieniu Wisławy Szymborskiej i skąd wziął się zwyczaj zostawiania papierosów na jej grobie. Przeczytasz, gdzie naprawdę urodziła się Helena Rubinstein i o pierwszej studentce Uniwersytetu Jagiellońskiego Nawojce. Poznasz odpowiedź na pytanie, dlaczego Zofia Stryjeńska przebywała w szpitalu psychiatrycznym oraz jak to się stało, że Janina Ipohorska stała się szarą eminencją „Przekroju”. Poznaj historie, które nigdy wcześniej nie ujrzały światła dziennego. Autorka Alicja Zioło, krakowska przewodniczka i badaczka herstorii, przygotowała wnikliwe obrazy życia bohaterek, pełne ich trosk i marzeń. Przeplatają się one z realistycznymi opisami Krakowa dawnych lat, kontrastowanymi ze współczesnością.

Joy jest 23-letnią mieszkanką Afryki. Przyjaciółka namawia ją do wyjazdu do Włoch, kusząc obietnicą pracy, dzięki której będzie mogła wesprzeć rodzinę i kontynuować naukę. Po krótkim czasie Joy uświadamia sobie, że została oszukana i wpadła w ręce handlarzy ludźmi. Przeżyła dramatyczne przejście przez pustynię, podróż łodzią, obozy dla uchodźców i prostytucję we Włoszech. W tych wszystkich momentach nigdy nie straciła zaufania do Boga, którego od dziecka traktuje jak przyjaciela.

Stanisława Umińska na początku lat dwudziestych XX wieku była wschodzącą gwiazdą Teatru Polskiego. W 1923 roku poznała krytyka sztuki, malarza i pisarza, Jana Żyznowskiego, w którym się zakochała z wzajemnością. Gdy u Żyznowskiego zdiagnozowano raka, a jego stan był beznadziejny, sięgnęła po rewolwer i pozbawiła go życia. Oskarżona o zabójstwo została uniewinniona przez sąd, lecz sama sobie nie mogła wybaczyć. Wróciła do wiary i wstąpiła do Stowarzyszenia "Samarytanki" (dziś to Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego). Pracowała wśród byłych prostytutek i dzieci z najgorszymi upośledzeniami. W czasie okupacji w domu dla upadłych dziewcząt organizowała spektakle teatralne reżyserowane przez Leona Schillera. Do śmierci w 1977 roku pracowała w ośrodkach, prowadzonych przez jej zakon.

W 1969 roku na wakacjach w Ramslandet niebo ma kolor siarki. To tam chłopiec z Helsinek poznaje Alexa i Stellę, dzieci z bogatej i wpływowej rodziny, zupełnie innej niż jego własna. Wkrótce z rodzeństwem zaczyna łączyć go coraz więcej – wspólne sekrety i rodzące się uczucia. Młodych bohaterów napędzają marzenia, a paraliżuje rozczarowanie. Przez następne dziesięciolecia miotają się przez kolejne krzywdy, rozstania i powroty. Długa, spokojna opowieść o tym, jak relacje między ludźmi zmieniają się i przeplatają ze sobą podczas upływu lat. Historia głównego bohatera, którego poznajemy na początku książki i za którym podążamy aż do jej końca. W tle śledzimy losy jego przyjaciół, których poznał w dzieciństwie. Książka porusza temat dorastania w Helsinkach w drugiej połowie XX wieku oraz tego, że nasza percepcja może bardzo różnić się od tych należących do innych ludzi. To historia o skomplikowanych relacjach, które na przestrzeni lat muszą zawiązywać się ponownie w zależności od sytuacji. Jest w niej młodość i pewna arogancja charakterystyczna dla tego wieku. Jest również rozżalenie i dezorientacja, gdy nieuchwytne młode lata zaczynają mijać w zastraszającym tempie, a dorosłość i odpowiedzialność atakują znienacka. Czytelnik dojrzewa razem z głównym bohaterem, którego, choć nie można zaliczyć do zdecydowanie dobrych postaci, to nie da się go również przypisać do charakterów z ciemnej strony mocy. Jest raczej pełen szarości i dlatego tak bardzo prawdziwy. Historia. pełna szczegółów, które z pozoru wydają się zupełnie niepotrzebne dla całokształtu tej powieści. Jednak każdy gest i słowo, nawet to niewypowiedziane po latach może znaleźć odbicie w działaniach, które postać będzie podejmować po latach. Można powiedzieć, że to idealna lektura na jesienne i zimne już dni.

„Pokój 2.040” to historia ojca, który wraz z żoną i córkami zmaga się ze śmiertelną chorobą swojego półtorarocznego syna Maksia. Ojca, który jeszcze zanim dowiedział się o białaczce chłopca, musiał uporać się z jego niepełnosprawnością – zespołem Downa. Książka pełna wzruszeń, napisana przez ojca małego chłopca, który urodził się z szeregiem schorzeń, a w wieku zaledwie półtora roku zachorował na ostrą białaczkę szpikową. To nie tyle powieść, ile dziennik rodzica, ukazujący codzienne życie rodziny, zmagającej się z chorobą dziecka. Chociaż styl jest lekki, a humor miejscami przeplata opowieść, lektura nie należy do łatwych. Uderza w niej niezwykła determinacja, emocje i ból pełen miłości. Kiedy choruje dziecko, cierpi cała rodzina – w tym przypadku rodzice i starsze rodzeństwo Maksia. Mimo lekkiej formy książka niesie ze sobą silne emocje – strach, bezsilność, ból i ogrom miłości.