Tej niezwykłej powieści, łączącej thriller, romans i groteskę patronują Kafka i Orwell, ale także… James Bond ze swymi nieprawdopodobnymi przygodami. Tyle, że w Korei Północnej wszystko jest prawdopodobne, bo nie da się oddzielić rzeczywistości od fikcji. Puk Chun To jest synem zaginionej śpiewaczki "skradzionej" do stolicy i wpływowego ojca, zarządcy obozu pracy dla sierot. To tutaj chłopiec po raz pierwszy poznaje smak władzy: on decyduje, które sieroty dostaną posiłek, a które zostaną wysłane do ciężkich prac fizycznych. Lojalność i przebiegłość Chun To zostają zauważone i docenione przez władze. W ten sposób rozpoczyna się jego droga, z której nie będzie odwrotu. Chun To zostaje zawodowym porywaczem. By ocalić życie, musi dostosować się do zmiennych reguł, przemocy i niezrozumiałych żądań swych przełożonych. Śmiało przejmuje niebezpieczną rolę rywala Kim Dzong Ila, usiłując ocalić ukochaną kobietę, Sun Moon, legendarną aktorkę "tak nieskalaną, że nie wiedziała, jak wyglądają głodujący ludzie". Wstrząsający portret ukrywanego do tej pory świata: Korei Północnej. Kraju, w którym panuje głód, korupcja, okrucieństwo, ale też braterstwo; gdzie można przeżyć także piękne chwile i miłość.

Lekkie, dowcipne i wzruszające literackie portrety sławnych warszawiaków: od Władysława z Gielniowa po Janusza Stannego! Jakie rośliny hodowała w swoim ogródku królowa Bona? Co jadało się u Jana III Sobieskiego? Jak udał się pierwszy publiczny występ Chopina? Komu Warszawa zawdzięcza kanalizację, kto użyczył twarzy warszawskiej Syrence i kto poprowadził pierwszy w Polsce program radiowy? Kim byli, co robili i gdzie bywali Władysław z Gielniowa, Anna Jagiellonka, Sokrates Starynkiewicz, Helena Rzeszotarska, Bolesław Prus, Franciszek Fiszer, Hanka Ordonówna, Julian Tuwim, Janusz Stanny? Tego wszystkiego – i wielu innych rzeczy! – dowiecie się z „Warszawiaków”. Dwie Siostry i dwie siostry – Małgorzata i Marta Ruszkowskie zapraszają na spacer po Warszawie, od tej najdawniejszej po taką, jaką znamy dzisiaj. Spotkacie tu najsłynniejszych i najbardziej zasłużonych mieszkańców stolicy. To ludzie, którzy mieszkali w Warszawie, ale byli ważni dla całego kraju – królowie i królowe, znani pisarze i wydawcy, słynne aktorki, zasłużeni politycy i przedsiębiorcy, wielkie naukowczynie i cała masa innych fascynujących postaci. Dzięki siostrom Ruszkowskim te legendy schodzą z piedestałów i przechadzają się po stołecznych ulicach.

Ten Polak w mroźnej Grenlandii znalazł nowy dom. Na Grenlandię nie wygnała mnie przygoda ani chęć eksploracji Arktyki. Nie zabrała mnie tam również fala emigracji zarobkowej. Nie jest to książka o karkołomnej ekspedycji kajakiem ani przemierzaniu lądolodu. Do Sisimiut, „miejsca przy lisich norach”, zabrało mnie życie, które również później pozwoliło mi spędzić w tym niesamowitym miejscu 12 lat, założyć rodzinę, znaleźć sobie zajęcie, wybudować domek letniskowy i przede wszystkim choć odrobinę poznać sposób myślenia dzisiejszych Grenlandczyków. Z chwilą przybycia na skutą lodem wyspę Adam musiał przedefiniować sobie wiele kwestii. Metodą prób i błędów, niekiedy w zabawny sposób, poznawał zasady funkcjonowania w innej kulturze i obcowania z arktyczną przyrodą. Musiał nauczyć się polować, celebrować ciszę, organizować kaffemiki i odnaleźć się jako nauczyciel w grenlandzkim systemie edukacji. Jeździł psim zaprzęgiem i skuterem śnieżnym. Grenlandia nauczyła go nie irytować się kilkudniowymi opóźnieniami samolotu, a córka wytłumaczyła mu, co naprawdę znaczy imię Anaruk. Szybko też się zorientował, dlaczego na mroźnej wyspie najważniejsza jest zamrażarka. Grenlandia dała mu wolność nie tylko nieograniczonej przestrzeni, lecz także życie bez nieustannie krępujących reguł. Czy Grenlandia uzależnia? Z jakimi problemami musi się zmierzyć? Czy to ziemia obiecana tylko dla kochających przygodę i życie outdoorowe? Czy Polak może stać się pełnoprawnym uczestnikiem typowo grenlandzkiego życia, czy tylko jego obserwatorem?

Gdy u wybrzeży Japonii dochodzi do powietrznej kolizji dwóch największych samolotów pasażerskich świata, amerykańska Narodowa Rada Bezpieczeństwa Transportu wysyła na miejsce swój najlepszy zespół śledczych. Jednak od samego początku natrafiają oni na przeszkody, a tajemniczy sabotażysta nie cofnie się przed niczym, by uniemożliwić im odkrycie prawdy. W odruchu desperacji chief investigator Scottie Jordan ściąga na miejsce zdarzenia polskiego inżyniera, który przed kilku laty stracił w katastrofie lotniczej żonę i córkę. Gdy dzięki jego pomocy zespół zbliża się do prawdy, rozpoczyna się gra, której stawką jest życie wielu osób. Ale Aleksander Gall nie ma zamiaru uciekać. I wkrótce nie wiadomo już, kto jest myśliwym, a kto ofiarą. Ta książka jest jak film. Największa w historii katastrofa lotnicza, międzynarodowy spisek i szaleńczy wyścig o prawdę. Głuche ostępy Appalachów, podejrzane dzielnice Waszyngtonu i Atlanty, zagubione na Pacyfiku, targane tajfunem japońskie wysepki. Wszystkie te miejsca łączy wspólna tajemnica, którą rozwikłać może tylko jeden człowiek. Jeśli myśleliście, że Dirk Pitt i Jack Reacher są zuchwali, to poczekajcie, aż poznacie Aleksandra Galla. Takiego bohatera jeszcze w Polsce nie było.

„Polskie Archiwum X” to książka opisująca od podszewki pracę słynnej krakowskiej jednostki śledczej, która rozwiązuje umorzone sprawy kryminalne. Dzięki relacjom dwóch doświadczonych policjantów poznajemy konkretne przypadki zakończone sukcesem.Autorzy skupiają się przede wszystkim na przestępstwach dokonanych w województwach małopolskim i podkarpacki. Zanim jednak przejdą do szczegółów związanych ze śledztwami, wspominają początki swojej pracy w rodzimym Archiwum X. Przy okazji dzielą się wrażeniami na temat wizerunku współczesnych policjantów, wśród których – jak w każdym środowisku zawodowym – są i pasjonaci, i lenie.Opisane sprawy porażają okrucieństwem sprawców, którzy niejednokrotnie z zimną krwią i przez wiele miesięcy planowali dokonanie zbrodni. A potem konsekwentnie starali się zacierać ślady i kierować podejrzenia na inne osoby.Lektura każdego z rozdziałów wymaga od czytelnika mocnych nerwów i dystansu, chociaż zachowanie go jest trudne, gdy ma się świadomość, że to nie literacka fikcja, lecz prawda.

Autor głównym bohaterem swojej powieści uczynił miasto. W pierwszej części, dynamicznie rozwijające się, kwitnące, aż do momentu, gdy w pełni rozkwitu dochodzi do ataki na nie. Wybucha wojna. Ludzie przybywają i odchodzą. A Gdynia nieustannie trwa. Autor w piękny, interesujący sposób przedstawił obraz miasta, zarówno pięknego, rozwijającego się, jak i zrujnowanego i zniszczonego przez wydarzenia II Wojny Światowej. Opisy bombardowanych portów, domów i ulic nie dają o sobie zapomnieć. To lekcja historii w mistrzowskim wydaniu. Losy miasta jak i ludzi w nim mieszkających opisane są również w nie mniej ciężkich, komunistycznych czasach. To wtedy mimo ciasnoty, szarości i zniszczeń i walki o byt, miasto się nie poddało. Autor kolejny już raz w sprawny sposób wplata losy ludzkie w miasto. Wydarzenia pełne dramatu,bólu okraszone są miłością, dla której znalazło się odrobina miejsca. Dzięki czemu opisane wydarzenia stają się bardzo realne, jak gdyby miały miejsce naprawdę.Michał Piedziewicz w książce pod tytułem "Domino" ukazuje kwintesencję przełomu lat 30-tych i 40-tych XX wieku. Jest to opowieść o pokoleniu, któremu wojnę wypowiedziała historia. Jest to opowieść o najtrudniejszych wyborach, niezwykłej woli przetrwania oraz niespodziankach, jakie sprawia nam miłość. Jest to przewrotna historia dziejąca się w Gdyni w sierpniu 1939 roku. Na front wyrusza Konstanty Kotkowski, poważna figura lokalnego półświatka, osoba, po której nikt nie spodziewałby się takiego czynu. Jest to początek wielkich zmian jakie czekają nie tylko w żuciu jego rodziny i przyjaciół, ale także w dziejach ich miasta, na które spoglądali z nadzieją od samego początku jego powstania i rozkwitu.

W mieszkaniu kapitana Niemojewskiego – jednego z bohaterów powieści historyczno-sensacyjnej pt. Renegat – zjawia się porucznik Czerski. Przychodzi późno i bez zapowiedzi, ale nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, zważywszy na fakt, że walczyli w jednym pułku w wojnie 1920. A jednak… Czerski jakiś czas temu zniknął, a wraz z nim tajne dokumenty ze sztabu, co rzuca na niego podejrzenie o zdradę. Teraz wraca i składa dawnemu koledze propozycję nie do odrzucenia. W Warszawie w przededniu zamachu majowego w 1926 r. wre walka wywiadów, bolszewiccy agenci nie przebierają w środkach, a gdzieś w otoczeniu prezydenta operuje szpieg. Renegat, który zdążył już poznać na własnej skórze metody działania sowieckich służb, do gry z nimi wciąga oficera polskiego kontrwywiadu. O co tak naprawdę gra Czerski? Czy Niemojewski zapłaci za to utratą życia i honoru? Tymczasem sytuacja w kraju wymyka się spod kontroli, następuje zamach stanu, a szpieg wciąż pozostaje nieuchwytny.

„Dzień zagłady” jest powieścią z gatunku science fiction. W znacznym stopniu łączy się z motywem religijnym. Myślę, iż może spodobać się bardziej męskiej części czytelników. Niepowtarzalny, klimat, idealnie komponujący się w fabułę. Mrożące krew w żyłach uczucia i dziesiątki pytań bez odpowiedzi. Przechodząc do minusów, mam wrażenie, iż autorzy książki są fanatykami religijnymi, ukazuje się to chociażby w przedstawieniu postaci Ireny, która nie mogła doczekać się „Przechwycenia” przez Jezusa. Nużyły mnie momenty dotyczące polityki i gospodarki, ale tak jak mówiłam wcześniej, każdy lubi co innego. Mnie zainteresował bardziej raczej sam fakt jak doszło do zniknięć i dlaczego właśnie w tym momencie. Tak często w naszym życiu słyszymy o Końcu Świata. Jest on powiązany z wieloma dziedzinami, takimi jak filozofia, religia czy kultura. Przeżyliśmy przepowiednie astrologów, koniec kalendarza Majów, a także okrągłe daty podczas których miał nastąpić potencjalny kres istnienia ludzkości.Noc, mrok, pustka, cisza. W niewyjaśniony sposób ludzie na pokładzie samolotu sterowanego przez Rayforda zaczynają znikać, pozostawiając po sobie same ubrania. Okazuje się, że sytuacja nie zaistniała wyłącznie w tym jednym miejscu. Na całym świecie zapanował chaos: porozbijane pojazdy, zablokowane służby medyczne, pozrywane linie telekomunikacyjne, pełen stan gotowości i miliony ludzi, którzy zapadli się pod ziemie. Co mogło się wydarzyć? Czyżby nadszedł koniec świata?

Dla czytelników w kraju może być niespodzianką, że gen. Władysław Anders, Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i autor powszechnie znanych wspomnień Bez ostatniego rozdziału, jest również autorem wnikliwej analizy przyczyn klęski Hitlera na froncie wschodnim 1941-1945. Publikacja była wydana na uchodźstwie, ale nigdy nie doczekała się szerszego upowszechnienia.Przyczyny przegranej III Rzeszy autor dzieli na cztery kategorie:1. Błędy Hitlera natury wojskowej, 2. Błędy Hitlera natury moralno-psychologicznej, 3. Pomoc moralna i dostawy amerykańsko-brytyjskie, 4. Bombardowanie strategiczne III Rzeszy przez Anglosasów i wiązanie sił niemieckich na Zachodzie. Obraz wojny na froncie wschodnim pióra gen. Andersa dopełnia opis brutalnej polityki Niemiec wobec ludności cywilnej oraz zbrodnie popełniane na radzieckich jeńcach wojennych na skalę niespotykaną na innych teatrach działań wojennych.Mimo terroru stosowanego wobec ludności cywilnej, która niejednokrotnie – szczególnie na terenach Ukrainy i Białorusi – witała wkraczające w 1941 roku oddziały Wehrmachtu jak wyzwolicieli od stalinowskiego reżimu, mimo niehumanitarnego postępowania z poddającymi się czerwonoarmistami, Niemcy nie mieli problemu z rekrutowaniem obywateli ZSRR do służby po swojej stronie. Ten fragment wojny gen. Anders omawia dość obszernie, ukazując zagmatwaną historię wschodnich formacji ochotniczych walczących u boku Hitlera.

Aby Nowy Jork mógł stać się miastem snów, część mieszkańców skazano na koszmar. Przyprawiająca o dreszcze prawdziwa historia wyspy Blackwell – jednego z najbardziej ponurych eksperymentów społecznych w dziejach Ameryki. W XIX wieku Nowy Jork rozbłysnął – Thomas Edison oświetlił Manhattan elektrycznymi latarniami. Ale nie wszyscy mogli cieszyć się ich blaskiem. Na wyspie Blackwell stworzono szpital i przytułek dla niewygodnych mieszkańców – sierot, biednych, zniedołężniałych, chorych psychicznie oraz przestępców. Mieli tam otrzymać opiekę i szansę na resocjalizację, ale trafili do prawdziwego piekła na ziemi, z którego nie było ucieczki. Prawdę o nim ujawniła reporterka Nellie Bly, która spędziła na wyspie dziesięć upiornych dni. Udając obłąkaną, pozwoliła zamknąć się w szpitalu, by móc opisać warunki na wyspie. Jej relacja wstrząsnęła opinią publiczną i postawiła pod znakiem zapytania moralność rządzących miastem. Stała się także jednym z epokowych dokonań reportażu. Więźniowie przebywali w wykutych w skale celach, które bardziej przypominały rowy niż pomieszczenia. Nie dbano o ogrzewanie i wentylację, wierząc, że osoby obłąkane są niewrażliwe na temperaturę. Sami nadzorcy przyznawali, że wobec przywożonych na wyspę sierot najbardziej humanitarnym rozwiązaniem byłoby podanie śmiertelnej dawki opium. Na pacjentach szpitala przeprowadzano eksperymenty – gruźlicę leczono lewatywą z siarkowodoru lub wstrzykiwaniem mleka do krwi. Stacy Horn pokazuje, co się dzieje, gdy bezwzględna i cyniczna władza spotka się z problemami społecznymi. "Wyspa potępionych" to wstrząsająca opowieść o tym, jak w demokratycznym społeczeństwie zgodnie z prawem można stworzyć instytucję niosącą cierpienie i śmierć.