Ile jest prawdy, a ile fikcji w powieści Nad Niemnem? Pewne jest, że Niemen nadal płynie. W zależności od pogody jego wody są błękitne lub ciemne, zmieniają się cały czas – tak jak opisała to Orzeszkowa. A co z dworem Benedykta Korczyńskiego? Wsią, w której mieszkali Bohatyrowicze? Polami, pomiędzy którymi spacerowała Justyna? Miejsca te nie tylko były autentyczne, ale również do dnia dzisiejszego istnieją. Mogiła Jana i Cecylii jest zadbana, otoczona płotkiem. Obok stoi ławeczka, na której można posiedzieć i w zadumie lub modlitwie wrócić myślami do tamtych czasów. Do tej mogiły przychodzili modlić się bohaterowie Nad Niemnem, tu niejednokrotnie spotkać można było również Elizę Orzeszkową. Idąc na grób Jana i Cecylii, ma się wrażenie, że czas się zatrzymał, że przyroda, o której pisze Orzeszkowa, nie zmieniła się. Grób położony jest nad samym Niemnem, schodkami schodzi się do rzeki, by na chwile cofnąć się myślami do XVI wieku. Ileż tu polskiej historii widziały te piękne ziemie? Z bohaterami powieści Nad Niemnem rozstajemy się, gdy wszystko zmierza do szczęśliwego końca. Jan i Justyna mają się pobrać. Benedykt odwiedza chatę Anzelma. W domyśle czytelnika pozostaje, jak mogły się potoczyć ich losy podczas obu wojen, po odzyskaniu niepodległości. Mamy to szczęście, że nie musimy opierać się na domysłach, jeśli chodzi o rodzinę Strzałkowskich i tego, co przyniosła im kolejna wojna i władza sowiecka. Po wkroczeniu wojsk sowieckich bolszewicy rozpoczęli polowanie na polskich „panów”. Tymi „panami”, okrutnymi krwiopijcami, miała być zubożała szlachta, do której należał między innymi Janek Bohatyrowicz.

Jedna z pierwszych powieści, które możemy zaliczyć do gatunku kryminału. Paryż, lata 60. XIX w. Oddział agentów śledczych pod wodzą niejakiego Generała odkrywa potrójne morderstwo w szynku Pieprzniczka, nie cieszącego się dobrą renomą. Na miejscu agenci znajdują żywych: właścicielkę oraz mordercę, który przyznaje się do zabicia trzech mężczyzn w obronie własnej: jednego poprzez popchnięcie, wskutek czego uderzył głową o twardą posadzkę, i dwóch z pistoletu. Wszystko zdaje się potwierdzać tę wersję wydarzeń. Morderca zostaje zabrany do więzienia. Przyznaje, że jest artystą cyrkowym z Niemiec i nie ma nazwiska ani imienia, tylko pseudonim sceniczny Mai. Jednak w drużynie agentów znajduje się młody Lecoq, który nie wierzy w zapewnienia zatrzymanego. Na miejscu wraz z weteranem służby śledczej, Nalewajką, odnajduje ślady dwóch kobiet i jeszcze jednego mężczyzny. Zaczyna się gra z mordercą, w której nie sprzyjają Lecoqowi inny zazdrośni agenci śledczy.

Anemia sierpowata, hemofilia, wodogłowie normotensyjne, pląsawica Huntingtona, mukowiscydoza oraz cały szereg innych chorób skłoniły autora – laureata Nagrody Pulitzera za Cesarza wszech chorób – do zadania pytania, co otrzymaliśmy w spadku od przodków. Bo jeśli spojrzymy na ludzi z punktu widzenia genetyki, to okaże się, że wszyscy jesteśmy dziećmi jednej matki – mitochondrialnej Ewy. Dlaczego więc, będąc tak podobni, tak bardzo się różnimy? Problem zajmował już starożytnych. Nie wiedząc o istnieniu genów, próbowali wyjaśnić, dlaczego dzieci są podobne do rodziców. Wiele wieków później Darwin szukał mechanizmów odpowiedzialnych za podobieństwa i różnice w ramach gatunków. W 1864 roku Gregor Mendel, łuskając w przyklasztornym ogrodzie kolejne korce grochu, odkrył „gen”, który zaraz potem został zapomniany. Minęły lata, zanim powstał termin „genetyka” – od greckiej génesis. Ludzkość wykonała milowy krok w wykrywaniu przyczyn wielu chorób, ale odkryła także eugenikę. Na początku XX wieku w Stanach Zjednoczonych zakładano zamknięte kolonie, gdzie poddawano pacjentów przymusowej sterylizacji, a europejscy „higieniści” patrzyli na to z zazdrością. W końcu genetyka znalazła makabryczne zastosowanie także na starym kontynencie. W Niemczech w latach trzydziestych i czterdziestych koncepcja eugeniki dostarczyła uzasadnienia dla brutalnych eksperymentów, wyłączania jednostek ze społeczeństwa, przymusowej sterylizacji, eutanazji i masowych zbrodni. Naziści uznali genetykę za użyteczną w kreowaniu nowego społeczeństwa, a Sowieci za burżuazyjny wymysł uzasadniający różnice klasowe. W obu przypadkach teoria dziedziczności posłużyła władzy do stworzenia wypaczonej wizji ludzkiej tożsamości i manipulacji obywatelami.

Ukryte skarby, masońskie rytuały i szalone pomysły Hitlera. Pod Europą ciągną się kilometry podziemnych konstrukcji, od zagadkowych grobowców z czasów prehistorycznych, przez nielegalne kluby i destylarnie, nawiedzone katakumby, aż do fabryk drążonych we wnętrzu gór w czasie drugiej wojny światowej. Autorzy schodzą pod ulice największych miast Europy, m.in. Paryża, Berlina, Rzymu i Edynburga, penetrują labirynty szwajcarskich schronów, szukają cesarskiej korony i Ołtarza Mariackiego w Norymberdze, pod Lizboną znajdują Studnię Wtajemniczeń, na Malcie odwiedzają neolityczne świątynie. Odkrywają również sekrety kopalni złota w Złotym Stoku oraz projektu „Olbrzym” w Górach Sowich.Jeszcze nikt nie napisał takiej książki. To połączenie przewodnika z barwnym reportażem, gdzie przygoda czeka na każdej stronie. Każdy skrawek ziemi ma swoją tajemnicę. Tajemnica mieszka w podziemiach.

Zwięźle i dobrym językiem napisany przewodnik po historii politycznej, kulturze, geologii oraz ekologii akwenu, od tysiącleci usytuowanego na pograniczu dwóch kontynentów oraz wielu cywilizacji. Przewodnik, bo nie znajdziemy tu wywodów wyczerpujących lecz stosunkowo krótkie eseje. Tym niemniej, obok poruszania kwestii ogólnie znanych, Autor zabiera czytelnika na wycieczkę do rzadziej odwiedzanych zakątków Morza Czarnego oraz jego przeszłości. Kraje położone nad Morzem Czarnym mają barwną i złożoną przeszłość. Leżąc na skrzyżowaniu Bałkanów, Azji Środkowej i Bliskiego Wschodu, przez wieki były wystawione na działanie zmiennych sił politycznych i kulturowych. Książka Charlesa Kinga jest znakomitą monografią historii świata czarnomorskiego, opisującą jego dzieje od czasów neolitu aż do końca XX wieku. Ukazuje wszystkie najważniejsze procesy historyczne i kulturowe tej części świata: historię ludów i państw, rozkwit i upadek cywilizacji, okresy prosperity i zapomnienia, imperializm i zimną wojnę. Autor kreśli obraz przemian historycznych widziany zarówno pod naukowym mikroskopem, jak i z szerokiej perspektywy historycznej. Jest to znakomita lektura dla osób chcących zrozumieć polityczną kwadraturę koła dzisiejszego Kaukazu, Gruzji, Krymu i innych punktów zapalnych tego regionu.

Bardzo interesująca i naprawdę pełna wiadomości , przykładów, badań, nazwisk, opowieść o biologii ewolucyjnej , o super szybkiej ewolucji miejskiej przyrody , to znaczy o tym jak przyroda , ratując się przed unicestwieniem , przenosi się do miast. I jak w tych miastach próbuje przetrwać pomimo niesprzyjających warunków i utrudnień. Ewolucja nie jest tylko kwestią dinozaurów i odległych epok. Możemy ją obserwować tu i teraz! W dodatku człowiek wcale nie musi odgrywać w tej historii roli czarnego charakteru. W ślad za ludźmi pojawia się bowiem ogromna obfitość żywności, dogodne schronienia oraz stanowiska nadające się do lęgów i ogólnie nowe możliwości bytowe. Wszędzie w mieście – przy krawężnikach, na poboczach dróg i na dzikich tarasach dachowych – społeczności roślin współewoluują w kontakcie z sobą nawzajem, z mikroorganizmami w glebie i w powietrzu, z owadami i innymi bezkręgowcami, które je zjadają i zapylają, a także ze środowiskiem miasta. Menno Schilthuizen w swej fascynującej książce pokazuje nam, że ewolucja może postępować znacznie szybciej, niż Darwin ośmielił się marzyć.

Historia używek to efekt wielu godzin spędzonych przez autora nie tylko w bibliotekach, muzeach, lecz także w ogrodach botanicznych, na plantacjach i targowiskach na całym świecie. Jarosław Molenda przytacza fakty i mity na temat szkodliwości roślin, które przez jednych są czczone, przez innych potępiane, a w niektórych krajach wręcz zakazane. To obszerne opracowanie na temat kulturowej historii stymulantów roślinnych, z którego Czytelnik dowie się, jak kava-kava, kat, kola, konopie indyjskie, koka, mak lekarski, peyotl i tytoń nie tylko uzależniały i deprawowały ludzi, lecz również przyczyniały się do powstania religii i rozwoju nauki.

Szlak Appalachów to jeden z najdłuższych ciągłych szlaków pieszych na świecie. Przebiega wzdłuż wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych od Georgii po Maine, przez krajobrazy, które należą do najpiękniejszych w Ameryce. Ponad trzy tysiące kilometrów odludnej górskiej dziczy pełnej niedźwiedzi, łosi, rysiów, grzechotników, trujących roślin i psychopatycznych morderców. Wydawałoby się, że to niepokojąca perspektywa dla rozsądnych ludzi. Ale nie dla Billa Brysona! W towarzystwie przyjaciela Stephena Katza autor wyrusza na pieszą wyprawę przez gigantyczną leśną gęstwinę, pragnąc zrealizować swoje największe marzenie – przenocować pod gołym niebem i nie dać się zjeść! Piknik z niedźwiedziami to książka, która poprawia humor, zaskakuje obserwacjami i ciekawie podanymi faktami o eksplorowanych zakątkach.

Książka, która pokazuje jak ludobójstwo w Rwandzie postrzegane jest przez pokolenie urodzone już po nim, albo te które w 1994 roku było jeszcze małymi dziećmi. Autor niemal w całości oddaje głos swoim bohaterom, jego odautorskie wstawki są bardzo skromne i mają na celu jedynie pokazać kontekst w jakim wypowiadają się młodzi Rwandyjczycy. W oczy rzuca się jedna prawidłowość potomkowie Tutsi wiedzą bardzo wiele na temat ludobójstwa, mówią o tym otwarcie, ich rodzice nic przed nimi nie ukrywali. Hutu natomiast nie chcą wiedzieć o tym czego dokonali ich rodzice, wolą przemilczeć temat. Rodzice są dla nich najwyższym autorytetem i nie są w stanie sprzeciwić się im, zbuntować w celu odkrycia prawdy o nich. Obie społeczności żyją od siebie odizolowane i choć nie ma jawnej wrogości, to jest wzajemna nieufność i dystans. Główną jednak treścią tej książki jest cierpienie. Cierpienie młodych Tutsi, którzy muszą żyć w niepełnych, straumatyzowanych rodzinach na których ciąży pamięć o ludobójstwie oraz cierpienie młodych Hutu, którzy chcąc nie chcąc, muszą dźwigać na sobie piętno grzechów rodziców i przyjąć za nie odpowiedzialność.

Ciekawy reportaż o grupach białych zagubionych gdzieś w tropikach i w otchłaniach historii - od Basterów w Namibii i Burghów na Cejlonie po Francuzów na Gwadelupie (utrzymujących kazirodcze związki) i Polaków na Haiti (ocalałych z armii Napoleona). Niemal wszyscy trzymają się "ze swoimi", stroniąc od kontaktów z "obcymi": czarnoskórymi, Singalezami, czy Kreolami, zwykle traktując ich jako gorszych, a sami żyją wspomnieniami dawnej potęgi kolonialnej, lub po prostu przytłoczeni biedą. Rasizm, ksenofobia, uprzedzenia i poczucie wyższości... Autor zebrał sporo materiałów, często spotykając się z niechęcią z obu stron: i tych zaginionych "białych", którzy nie chcą o sobie opowiadać, i ich sąsiadów, którzy traktują ich jak trędowatych. Świetnie nakreślone tło historyczne: jak doszło do osiedlenia się danej grupy na terytorium, i co się z nią działo przez lata i wieki. Mniej natomiast podoba mi się typowo reportażowe ujęcie "historia życia zwykłych ludzi".