Harda, odważna i jednocześnie pełna ofiarności Ada na długo zapada w pamięci. W drugiej części obsypanej nagrodami „Wojny, która ocaliła mi życie” zwycięsko mierzy się z wyzwaniami, które przynosi jej los. Bestseller „New York Timesa”. Kiedy szpotawą stopę jedenastoletniej Ady udaje się w końcu zoperować, dziewczyna ostatecznie przekonuje się, że nie jest fizyczną i psychiczną kaleką, za jaką uważała ją matka. Wkrótce jednak dowiaduje się, że przestała także być córką. Kim zatem jest teraz? Wokół nadal szaleje II wojna światowa. Ada, jej brat Jamie i Susan, opiekunka rodzeństwa, zamieszkują w wiejskiej posiadłości wraz z surową lady Thorton i jej córką Maggie. Życie w zatłoczonym domu rodzi napięcia. Jakby tego było mało, wprowadza się Ruth, tajemnicza dziewczyna z Niemiec. Czy Ruth może być szpiegiem? Kontynuacja „Wojny, która ocaliła mi życie” ukazuje dalszą drogę Ady w poszukiwaniu swojego miejsca na świecie, przy okazji ucząc, że prawdziwa wolność to nie tylko możliwość wyboru, lecz także odwaga, by wybierać to, co słuszne.

Jest rok 1979. Mor traci siostrę bliźniaczkę w wypadku samochodowym, sama zostaje kaleką. Ucieka od zaborczej matki i trafia do szkoły z internatem. Zagubiona i samotna szuka pomocy u wróżek – eterycznych, niewidocznych dla innych ludzi istot, towarzyszy jej dziecięcych zabaw. Wróżki pomagają jej ułożyć życie w nowym miejscu, wśród obcych ludzi, a także ocalić świat przed matką-czarownicą. Sama autorka mówi, że "Wśród obcych" to powieść fantasy oparta na materiale autobiograficznym, że to książka o dorastaniu, ale przede wszystkim o dojrzewaniu poprzez czytanie książek. Wśród obcych należy do najczęściej nagradzanych powieści sf i fantasy ostatniego dziesięciolecia. Od początków istnienia Nebuli i Hugo, dwóch najważniejszych branżowych nagród literackich, tylko około 20 książek zostało uhonorowanych obiema tymi nagrodami.

"Outlander" w średniowiecznej Sienie. Powieść dla tych, którzy uwielbiają Obcą Diany Gabaldon oraz serial "Outlander". Romans z przeszłością czy bezpieczeństwo teraźniejszości? Nowy Jork, wiek XXI. Po nagłej śmierci brata Beatrice dowiaduje się, że zostawił jej w spadku stary dom w Sienie i powierzył dokończenie badań nad zagadkową historią tego miasta. Wśród dokumentów brata Beatrice natrafia na dziennik artysty z XIV wieku: w jego freskach odkrywa własny wizerunek. Nierozwikłana tajemnica przenosi Beatrice do Sieny w przededniu wybuchu zarazy. Siena, rok 1347. Gabriele Accorsi śni o ciemnowłosej kobiecie, która stała się dla niego źródłem inspiracji. Gdy niespodziewanie spotyka ją na jawie, jego muza okazuje się równie realna jak spisek, który zagraża nie tylko im obojgu, ale i całemu miastu. Siena i Florencja walczą o dominację, a tymczasem zaraza zbiera pierwsze żniwo. Beatrice i Gabriele, uwikłani w zdradę dzielącą dwa najwspanialsze miasta Toskanii, będą musieli zadecydować, który kraj – i wiek – wybiorą.

Jedna z najwyrazistszych malarek dwudziestego wieku. I zarazem jedna z najbardziej przemilczanych.Tamara Łempicka, płacąc ciałem za wolność swoją i męża, uciekła przed rewolucją październikową do Paryża. Tam zaczęła malować wyidealizowane portrety i akty o lekko kubistycznych formach i nasyconych barwach – dziś najbardziej znane w jej twórczości. Jednocześnie prowadziła bardzo aktywne życie towarzyskie, wdając się w liczne romanse zarówno z mężczyznami, jak i kobietami. Pod koniec lat trzydziestych znów uciekła, tym razem do Ameryki, gdzie olśniła bogaczy talentem i temperamentem. Krytycy z czasem jednak zaczęli zdecydowanie więcej uwagi poświęcać ekscesom jej prywatnego życia niż twórczości, a ona ­– pochłonięta tworzeniem własnej legendy – zrezygnowała z wystawiania swoich prac. Dopiero niedawno talent Łempickiej odkryto na nowo. Zaczęto wymieniać ją wśród wielkich twórców epoki, jej obrazy zawisły w domach Madonny, Barbry Streisand czy Jacka Nicholsona. 11 listopada 2018 na aukcji w Nowym Yorku La Musicienne, jej praca z 1929 roku, została najwyżej wylicytowanym obrazem polskiego artysty w historii. Teatralna, elegancka, bystra, utalentowana i nienasycona seksualnie należała do najbardziej egzaltowanych i imponujących postaci stulecia.

Kosmiczne rozterki to już trzecia – po Astrofizyce dla zabieganych i Kosmicznych zachwytach – popularnonaukowa książka Neila deGrasse’a Tysona, w której ten ulubiony przez polskich widzów i czytelników astrofizyk zabiera nas w niesamowitą podróż. Pełne pasji, porównań, obrazowych zestawień i intrygujących anegdot opowieści Neila o wszechświecie, tym bliskim i tym dalekim, a także o historii jego odkrywania naprawdę potrafią rozbudzić wyobraźnię i sprawić, że za każdym razem, gdy spojrzymy w migoczące milionami gwiazd noce niebo, poczujemy dreszcz emocji i zachwyt pięknem kosmosu. W Kosmicznych rozterkach Neil deGrasse Tyson porusza mnóstwo kosmicznych tematów: tych znanych z pierwszych stron gazet i tych mniej popularnych, a nie mniej – a może nawet bardziej – ciekawych. Czarne dziury, promieniowanie gwiazd, woda w przestrzeni kosmicznej, chaos w Układzie Słonecznym, kwazary jako silniki galaktyk – to tylko niektóre z nich. Jak możemy uniknąć zderzenia z asteroidą? Jak może wyglądać kosmiczny koniec naszego świata? Dlaczego śmierć w czarnej dziurze jest najbardziej spektakularna? Oto próbka kosmicznych rozterek, z jakimi przyjdzie nam się zmierzyć w nowej książce Neila.

Wiadomo, że zwierzęta odgrywają ważną rolę w życiu człowieka. „Opowieści o zwierzętach, które zmieniły świat” ukazują, jak wiele im zawdzięczamy. Gdyby nie owca Dolly, nie zostałyby poczynione postępy w klonowaniu, a gdyby nie suczka Łajka, nie wiadomo, czy dziś istnieliby astronauci. Czasami mamy wrażenie, że zwierzęta mają w sobie więcej empatii i inteligencji niż ludzie. Nasi bracia mniejsi nie krzywdzą dla zabawy, a my nierzadko to robimy, chociażby w imię nauki przeprowadzając na nich eksperymenty lub zabierając im naturalne warunki na rzecz klatki. Prezentowana pozycja to zbiór pięćdziesięciu jeden historii o prawdziwych bohaterach. Poznajemy między innymi psa, który uratował życie wszystkim dzieciom w miasteczku, niedźwiedzia, który był żołnierzem podczas II wojny światowej, papugę, która uczyła się mówić, czy też konia, który pomagał wygrywać rycerzowi bitwy nawet po jego śmierci. Jest tu wiele opowieści, które wywołują uśmiech na twarzy, wzruszają oraz wzbudzają podziw.

Wstrząsający dokument o wojnie w Syrii. Tej książki nie napisał zachodni reporter. Jej autorką jest syryjska dziennikarka, która brała czynny udział w protestach przeciw rządowi al-Asada. Zmuszona do opuszczenia kraju, w latach 2012–2013 trzykrotnie wracała tam z narażeniem życia, by opisać losy rewolucjonistów i zwykłych ludzi gnębionych i zabijanych najpierw przez reżim al-Asada, a potem także przez rozmaite grupy ekstremistów. Samar Yazbek jeździ po kraju i rozmawia z kobietami i mężczyznami, z tymi, którzy stracili wszystkich bliskich, i z tymi, którym udało się zachować resztki nadziei, z Syryjczykami i z zagranicznymi bojownikami, którzy zasilają szeregi ISIS i ku rozpaczy mieszkańców Syrii zaczynają okupować ich kraj i narzucać swoje reguły gry. Pisarka chce dać świadectwo temu, czego doświadczają jej rodacy. Przedstawia ich codzienną udrękę – dokumentuje postawy, losy, sprzeciw wobec okrucieństwa, bezsilność i gniew. Pisze o ludziach, którzy próbują przetrwać i jakoś żyć pomimo spadających bomb, zrujnowanych domów i skrajnej biedy. Przedstawia tych, którzy stawiają opór – walcząc, starając się podtrzymywać więzi, pracując, rodząc dzieci – a kiedy zbliża się kolejny samolot – szukając miejsca, w którym można by się schronić. Pisze o matkach, na których oczach giną dzieci, i o dzieciach, które muszą sięgnąć po broń. „Gdybym przeczytała o czymś takim w książce, nigdy bym nie uwierzyła” – pisze Yazbek o tym, co widzi. I rzeczywiście, trudno uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Łatwiej jednak zrozumieć, kim są tysiące uchodźców, którzy przekraczają dziś granice Europy, dlaczego opuszczają Syrię i przed czym uciekają.

Ukryta wśród wzgórz i wrzosowisk spokojna wioska na południu Anglii. Idealne miejsce dla kogoś, kto sam chce się ukryć. Jak Clara Benning. Młoda weterynarz czuje się tu bezpieczna. Rzadko widuje ludzi. I ciekawskie spojrzenia na swoją okrutnie okaleczoną twarz... Nagle jej samotność zostaje brutalnie przerwana. U sąsiadów w łóżeczku dziecka jest wąż... Węże atakują w kolejnych domach. A potem umiera pierwszy człowiek. Tylko Clara wie, że zabójcą nie był wąż... W wiosce narasta strach. Ożywają budzące grozę pogłoski o pradawnym rytuale i tragicznym pożarze sprzed lat. Pytania Clary odbijają się od muru milczenia. Nawet gdy morderca uderza znowu. Clara musi przełamać swoje własne lęki, by razem z policjantem i ekscentrycznym ekspertem herpetologiem zaangażować się w śledztwo, które staje się coraz bardziej niebezpieczne i coraz bardziej osobiste. I odsłania przerażającą historię nienawiści i zemsty...

Poruszająca opowieść o tym, że szczęścia warto szukać w każdym wieku. Oto historia Marty i Wiktorii – matki i córki, które mimo dzielących je różnic starają się być dla siebie wsparciem we wszystkich trudnych chwilach. A tych będzie sporo, szczególnie w życiu nastoletniej Wiktorii, próbującej odnaleźć własną receptę na szczęście i mężczyznę, z którym będzie mogła założyć prawdziwy dom. Tymczasem los podaruje Marcie sposobność, by skonfrontować się z przeszłością i uczuciami, które wciąż się w niej tlą. Co zmieni w niej spotkanie z ukochanym sprzed lat? Czy uda się jej w końcu zamknąć drzwi do przeszłości?

Natalia, panna rzeźnikówna, przyjeżdża do Warszawy na pensję, by uczyć się dobrych manier i znaleźć męża z wyższych sfer. Dzięki urodzie i pieniądzom ojca robi świętną partię: zostaje panią pułkownikową Kotubrycką. Ma wszystko, o czym może marzyć dama. Prawie. Los nie chce bowiem spełnić jej największego pragnienia… dać jej dziecka. Franciszka Ozorek, niepiśmienna dziewczyna ze wsi pod Ciechanowem, marzy o samodzielności. Rusza więc do wielkiej Warszawy, by zacząć pracę jako służąca. Trafia do pięknego domu państwa Kotubryckich. Los pułkownika, jego żony i Frani splecie się w sposób zupełnie nieoczekiwany. Jaką role w tej historii odegra urodzona na Syberii Tatiana Trubecka, która po babce szamance odziedziczyła nadprzyrodzone zdolności? Dorota Ponińska zabiera nas na przechadzkę po międzywojennej Warszawie, zwanej „Paryżem północy“. W swojej książce kreśli świat pełen kontrastów – od wielkiego blichtru po przerażającą nędzę, a robi to tak plastycznie, że jej opowieść jest jak podróż w czasie.