Klaudyna urodziła się 27 sierpnia 1801 roku w Kórniku, jako córka Ksawerego i Justyny z Dzieduszyckich. Początkowo nauki pobierała pod okiem domowych guwernantek w rodzinnym Konarzewie. Po 1820 roku uzupełniała swe wykształcenie w Paryżu. W 1825 roku wyszła za mąż za Bernarda Potockiego, syna znanego pisarza i podróżnika Jana.Na wieść o wybuchu powstania listopadowego udała się z Wielkopolski do Warszawy. Tam wespół z Klementyną z Tańskich Hoffmanową i Emilią Szczaniecką zajęły się opieką nad rannymi żołnierzami i inwalidami wracającymi z powstania. Pracowała w szpitalach, zakładała lazarety, należała do grona założycielek Związku Patriotycznego Dobroczynności Pań Polskich. W październiku 1831 roku opuściła kraj, aby udać się do Drezna, gdzie założyła Komitet Dobroczynności Dam Polskich, otaczający swą opieką udających się na emigrację. Na pomoc dla emigrantów ofiarowała wszystkie swoje klejnoty. Organizowała koncerty i wieczory literackie, na których zbierała datki na wsparcie udających się do Francji Polaków. Gośćmi na jej wieczorach byli: Fryderyk Chopin, Ignacy Domeyko, Adam Mickiewicz, Wincenty Pol, Stefan Garczyński i inni. W 1833 roku przeniosła się do Genewy w celu organizowania pomocy dla znajdujących się w trudnym położeniu materialnym emigrantów. Współpracowała z „Młodą Polską”, udzielając pomocy udającym się do kraju emisariuszom: m.in. Szymonowi Konarskiemu. Prowadziła ożywioną korespondencję z przywódcami tej organizacji, którzy też często zasięgali jej rady w ważnych sprawach politycznych.Uważana powszechnie za wzór Polki-Patriotki. Swą olbrzymią popularność zawdzięcza bezgranicznemu oddaniu się działalności dobroczynnej.Zmarła 8 czerwca 1836 roku w Genewie.

Bohaterka była jedną z piękniejszych dziewcząt Warszawy lat sześćdziesiątych...Miała wielu wielbicieli, pisano dla niej wiersze i piosenki, ubiegano się o jej względy. Ona jednak wybrała czarnoskórego studenta Wydziału Prawa, pochodzącego z kraju nad Zatoką Gwinejską. Urodziła mu dwoje dzieci, a następnie wyjechała z nim, rozpoczynając 10-letnią drogę przez mękę. Mieszkała w Kamerunie, żyjąc jak Afrykanka, wśród czarnych ludzi dyskryminowana i poniżana jak wszystkie kobiety w tym kraju. Na sobie samej sprawdziła, że świat nie jest zrównoważony, a różne kultury zderzają się mimo woli i nie są w stanie komunikować się ani zrozumieć. Dzięki odwadze i sile ducha udało jej się zmienić bieg życia. Obecnie mieszka w Szwajcarii, pracuje w laboratorium biologii molekularnej w Genewie.

W oparciu o plan autobiografii Korczaka pozostawiony w Pamiętniku Joanna Olczak-Ronikier odtwarza historię życia Doktora, wplatając ją w opowieść o losach i wyborach polskich Żydów. Poznajemy bohatera jako chłopca szukającego swojej drogi, młodego lekarza o społecznych zainteresowaniach, pedagoga głoszącego nowatorskie teorie, pisarza, wieloletniego kierownika Domu Sierot dla dzieci żydowskich, współpracownika Naszego Domu - internatu dla dzieci polskich. Dowiadujemy się, że w młodości pisywał egzaltowane poematy, odrzucane przez wszystkie redakcje. Że założył pierwsze na świecie pismo dla dzieci, redagowane przez dzieci. Że choć zdeklarowany pacyfista, brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i w I wojnie światowej. Że choć wydawał się racjonalistą i sceptykiem, był człowiekiem głęboko religijnym, a równocześnie interesował się teozofią i należał do loży masońskiej. Nie popierał żadnej partii politycznej. Nie opowiadał się po stronie żadnej ideologii. Przez całe życie towarzyszyła mu wiara, że można być równocześnie Żydem i Polakiem. Tuż przed śmiercią zanotował: „Nikomu nie życzę źle. Nie umiem. Nie wiem jak się to robi".

Wielcy ludzie, znani z podręczników historii, których wizerunki dumnie spoglądają na maluczkich z cokołów, wbrew powszechnemu mniemaniu nie byli herosami ze spiżu. Wręcz przeciwnie, byli istotami ludzkimi, którym nieobce były drobne grzeszki czy zwyczajne słabostki, mieli też swoje większe lub większe, skrzętnie skrywane sekrety i tajemnice, których ujawnienie mogłoby narazić na uszczerbek ich wizerunek w oczach opinii publicznej. To spostrzeżenie dotyczy zwłaszcza ludzi sprawujących władzę, a zwłaszcza monarchów, którzy jako pomazańcy Boży musieli szczególnie dbać o swój wizerunek.Publikacja ujawnia spekulacje dotyczące zdrowia psychicznego niektórych przedstawicieli Piastów, jak również sekretnie skrywane sekrety naszych książąt i królów, ich preferencje seksualne oraz komplikacje małżeńskie i dynastyczne z tym związane.Poznamy zainteresowania wypełniające naszym władcom ich czas wolny oraz zajęcia, jakim oddawali się z pasją, kiedy uwolnili się do męczących obowiązków państwowych i dworskiej etykiety. Dowiemy się także, jaką rolę w ich życiu odgrywały rozkosze stołu i którzy z nich byli prawdziwymi niewolnikami mody, zasługując tym samym w oczach swych poddanych na opinię dziwaków, a którzy byli zupełnymi abnegatami w dziedzinie elegancji. Książkę zamyka rozdział poświęcony roli, jaką w życiu kolejnych władców odgrywali adepci sztuk tajemnych, czarownicy, jasnowidze, alchemicy oraz astrologowie.

Biografia pióra Westin to nie tylko opowieść o tworzącej Tove. To również historia o jej życiu intymnym - kolejnych związkach hetero- i homoerotycznych, o trudnych dla jej rodziny czasach II wojny światowej i o przemianach, które zachodziły w niej samej. W miarę upływu lat artystka przeobrażała się w świadomą swych umiejętności pisarkę, która ani na chwilę nie zapomniała o swoim genetycznym talencie. Skrajny indywidualizm Tove i jej pęd ku twórczej samotności pozwoliły na stworzenie odludnej, szczęśliwej wyspy, na której żyły nie tylko Muminki, ale także ona sama. Jedyną jej towarzyszką do ostatnich chwil była bowiem Tuulikki - miłość życia Tove i jej najwierniejsza fanka. Dzięki materiałom, które zgromadziła przez lata wspólnego życia z autorką Muminków, możemy dziś przeczytać znakomitą biografię pełną intymnych zwierzeń, fragmentów korespondencji i notatek pisanych ręką samej artystki. Dzięki biografii Boel Westin możemy tropić ścieżkę spełnionego życia pisarki, która posiadła sekret literackiego „esperanto” - języka zrozumiałego dla wszystkich dzieci... I wszystkich trolli.

Reva Mann okazała się paskudnym dzieckiem, zakałą porządnej rodziny. Jej dziadek był naczelnym rabinem Izraela, ojciec cieszył się opinią szacownego rabina w Londynie. Tymczasem Reva buntuje się przeciwko przyzwoitemu wychowaniu i wszystkiemu, co wyniosła z domu. Aby żyć po swojemu, zrywa z rodziną i jej tradycjami, popadając w całkowitą skrajność - rzuca się w wir narkotyków i seksualnej swobody. Kilka lat później przychodzi opamiętanie, Reva wstępuje do szkoły dla pobożnych kobiet w Jerozolimie. Chce zapomnieć o błędach młodości i zacząć nowe życie. Wychodzi za mąż za ortodoksyjnego Żyda, zostaje przykładną żoną i matką gromadki dzieci. W swoich zdumiewająco szczerych wspomnieniach Reva odsłania nam zamknięty świat skrajnie ortodoksyjnego żydostwa. Opisuje, jak swatka raiła jej kolejnych kandydatów i jak wyglądały aranżowane randki ze studentami Talmudu. Bez cienia zażenowania opowiada o rytuałach związanych z małżeństwem, o swojej nocy poślubnej, kodzie zachowań seksualnych i partnerskich obowiązkach.

Przenikliwy, bogato ilustrowany portret wybitnego, niezwykle lubianego aktora, który już od debiutanckiej roli Janka w Czterech Pancernych cieszy się ogromną popularnością. Książka pozwala prześledzić jego drogę artystyczną, podejrzeć tajemnice warsztatu, dowiedzieć się, co myśli o swoim zawodzie, i przypomnieć sobie jego kreacje teatralne, filmowe i telewizyjne.