”Nie pora na łzy”to pierwszy tom otwierający nowy cykl powieści autorstwa Edyty Świętek“Nowe czasy”.Dzięki tej lekturze przeniesiemy się w niezapomniany świat lat 90 Nowej Huty i okolic Krakowa.Historia jest niezwykle klimatyczna i oddaje pełen obraz minionych lat.W powieści śledzimy losy rodziny Pawłowskich i Szymczaków.Autorka świetnie wykreowała głównych bohaterów.Postacie są bardzo realne,choć każdy jest inny i przeżywa swoje rozterki i dylematy ich życie to ciągła gonitwa za godnym bytem i pieniędzmi.Świat lat 90 to nie tylko kasety VHS,bazary i disco polo ale także podziały klasowe.Edyta Świętek w swojej książce skupia wszystkie najważniejsze problemy ludzi tamtych czasów.Zaczyna być widać jak młodzi przełamują wszelkie schematy,próbują swoich możliwości i starają się żyć inaczej.”Nie pora na łzy” to powieść obyczajowa ukazująca zachodzące w zmiany w świecie i w ludziach.Trudne wybory,moralne dylematy,relacje rodzinne i różne oblicza miłość,nie zawsze tej spłonionej.Polecam wszystkim czytelnikom, którzy są gotowi na pełną sentymentów podróż do lat 90.

Lady Celia Sharpe, najmłodsza z pięciorga rodzeństwa, także musi wypełnić warunki postawionego przez babkę ultimatum i przed końcem roku wyjść za mąż. Do tego czasu pozostały jej tylko dwa miesiące. Postanowiła więc zaprosić na przyjęcie urodzinowe swojego brata trzech bogatych, utytułowanych kawalerów, odpowiednich kandydatów na męża. W ten sposób chciała przekonać babkę, że potrafi znaleźć sobie męża i skłonić, ją do odstąpienia od postawionych warunków. Do zbadania przeszłości kandydatów do swojej ręki zaangażowała intrygującego detektywa z Bow Street, Jacksona Pintera, który pracował dla rodziny Sharpe’ów, starając się wyjaśnić okoliczności zagadkowej śmierci jej rodziców. Tymczasem Jackson Pinter z każdą chwilą, spędzoną w obecności Celii, uświadamiał sobie coraz dobitniej, że to on sam chciałby zostać jej mężem.

Zamieńmy się to historia na pograniczu komedii i fantastyki, z elementami powieści psychologicznej i obyczajowej. Jest to zabawna i pełna zwrotów akcji opowieść o przyjaźni, miłości, marzeniach i o odkrywaniu prawdziwego JA. Ada mieszka na przedmieściach w wielkim domu, ze swoim mężem Mirkiem i psem, Oskarem. Pracuje jako asystentka kuratora sztuki, ale marzy o własnej karierze artystki-malarki. Jej marzenia mogą się ziścić, gdyż na rocznicę ślubu „dostaje” od męża kawiarnię blisko centrum, w której będzie mogła zawiesić swoje prace.Któregoś dnia, w lokalu zjawia się niespodziewanie Lena – przyjaciółka Ady z dzieciństwa. Opowiada o swoich podróżach i o powrocie do rodzinnego miasta, gdzie ze swoim mężem, Wiktorem, wprowadziła się do kamiennicy w centrum. Kobiety szybko podejmują spontaniczną decyzję o wspólnym prowadzeniu kawiarni, jako że w dzieciństwie obiecały sobie, że będą się wszystkim dzielić.Sprawy nieco komplikują się, gdy okazuje się, że mężem Leny jest dawniej zakochany w Adzie kumpel jej brata, zaś obecny partner Ady szybko traci głowę dla atrakcyjnej Leny… Przyjaciółki postanawiają coś z tym zrobić. Wkrótce jednak dowiedzą się, że los lubi płatać figle, a je czeka nieoczekiwana zamiana miejsc.

Ta historia wstrząsnęła Stanami Zjednoczonymi. Georgia Tann – znana działaczka społeczna, znajoma Eleanor Roosevelt, przez trzydzieści lat uprowadzała dzieci z biednych rodzin i sprzedawała je bogatym parom. Na podstawie historii jej ofiar Lisa Wingate, bestsellerowa amerykańska autorka, tworzy przejmującą opowieść o cierpieniu, niesprawiedliwości, ale również miłości i nadziei. Gdziekolwiek bowiem powiodą drogi, serce nigdy nie zapomni, skąd pochodzi. Czytelnicy Sierocych pociągów Christiny Baker-Kline czy Słowika Kristin Hannah będą zachwyceni tą dającą do myślenia, nieoczywistą opowieścią o dwóch rozdartych rodzinach… opartą na skandalicznych faktach.

Bardzo przyjemna książka obrazująca różne podejścia do opieki nad dziećmi w różnych krajach i kulturach. Moje ulubione rozdziały to ten o jedzeniu: Francuzi na wsiach celebrują przygotowywanie posiłków i jedzenie. Traktują je jak ważną część codzienności, podczas gdy dla wielu z nas jest to przykry obowiązek który zajmuje "cenny" czas. Mei-Ling Hopgood, świeżo upieczona mama z przedmieść Michigan, po przeprowadzce do Buenos Aires jest zaszokowana tym, że argentyńscy rodzice pozwalają swoim dzieciom brykać do późna w nocy. Czy rzeczywiście jest to korzystne dla rozwoju dziecka i życia całego społeczeństwa? Kierowana dziennikarską dociekliwością i matczyną potrzebą dokonywania jedynie słusznych wyborów, Hopgood rozpoczyna podróż w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania nurtujące rodziców na całym świecie: – o której dziecko ma iść spać? – kiedy może zacząć korzystać z nocnika? – co dawać mu do jedzenia? – kiedy zacząć uczyć je alfabetu? Wnikliwie obserwowała rodziców z wielu krajów, rozmawiała z antropologami, nauczycielami i specjalistami od opieki nad dziećmi i odkryła niezmierzone pokłady pomysłów na rodzicielstwo. Chińczycy przodują we wczesnym treningu nocnikowym – ich maluchy pozbywają się pieluch w wieku sześciu miesięcy. Kenijki noszą dzieci w kolorowych chustach – to nie tylko część ich dziedzictwa kulturowego, ale i konieczność w kraju, w którym równe chodniki są rzadkością.

„Pierwszy ogrodnik” to powieść łącząca ciepło, optymizm i życiową mądrość z dotkliwą tragedią osobistą i powolnym podnoszeniem się z niej. Na pewno jest to bardzo wzruszająca historia rodzinna, od której trudno się oderwać. Dużym atutem jest nieprzewidywalność akcji, o co coraz trudniej we współczesnej prozie obyczajowej. Autorka przygotowała dla czytelników sporo fabularnych niespodzianek, a zakończenie jest tak zaskakujące, że trudno się po nim otrząsnąć. Życie amerykańskiego małżeństwa początkowo wydaje się sielanką. On – lubiany i szanowany polityk, ona – oddana matka i żona, działająca aktywnie w wielu organizacjach charytatywnych. Ich życie wydaje się bajką, chociaż nie jest pozbawione różnych problemów, związanych przede wszystkim z byciem gubernatorem i pierwszą damą stanu Tennessee. Ten idylliczny obraz uzupełniają przyjaźni współpracownicy i doświadczony przez życie, prosty, ale mądry ogrodnik dbający o zieleń przy rezydencji gubernatora. Jest jeszcze nieco postrzelona babcia, która ubarwia codzienność wraz ze swoimi równie zwariowanymi przyjaciółkami. Obrazek jest tak idealny, że czytelnik od początku podświadomie czeka, aż wydarzy się coś złego. Gdy do tego dochodzi, wali się świat bohaterów. Jakby tego było mało, wkrótce rodząca się pomału nadzieja, zostaje zduszona kolejnym dramatem. Jak można podźwignąć się z tragedii, jaką jest utrata dziecka? I czy w ogóle jest to możliwe? Zanim autorka pozwoli znaleźć odpowiedź na to pytanie, na czytelnika czeka wiele wydarzeń, które raz wzruszają, innym razem przerażają, a jeszcze innym – bawią, chociaż nieraz jest to śmiech przez łzy. „Pierwszy ogrodnik” jest nie tylko historią ciężko doświadczanego małżeństwa. To również pełna niedopowiedzeń i tajemnic opowieść o Jeremiaszu, tytułowym bohaterze, którego największy sekret poznajemy dopiero na ostatnich stronach. Ta prawda zapiera dech w piersiach i każe odczytywać tytuł nie tylko w odniesieniu do starego Jeremiasza.

Trzeba powiedzieć to otwarcie: większość z nas należy do tej części ludzkiej populacji, która uważa człowieka za cud natury i ostateczne, najdoskonalsze dzieło ewolucji. A teraz pora spojrzeć prawdzie w oczy: jesteśmy w błędzie. Nathan H. Lents, profesor biologii na Uniwersytecie Miejskim w Nowym Jorku, zagląda w głąb ludzkiego ciała, przygląda się jego strukturze i odkrywa przed nami wszystkie niedociągnięcia oraz wady tego projektu. Przygotujcie się na zderzenie z rzeczywistością. Zapewne gdzieś kiedyś słyszeliśmy o zbędnych kościach (np. ogonowej), niepotrzebnych pustych przestrzeniach (zatokach) czy tzw. śmieciowym DNA. Oczywiście zdajemy sobie sprawę z różnych wad rozwojowych i genetycznych, sami na co dzień doświadczamy niedoskonałości naszego ciała. To jednak nadal nie przekonuje nas do myślenia o ludzkim organizmie inaczej niż w kategoriach wspaniałości i cudowności. „Człowiek i błędy ewolucji” pozwala spojrzeć na tę kwestię z nieco innej perspektywy. Autor w klarowny i przystępny sposób opisuje te elementy ciała, które zostały po prostu źle zaprojektowane. Od budowy anatomicznej, przez procesy biochemiczne i DNA, aż po mózg – liczba błędów zaskakuje. Ale jeszcze większym zaskoczeniem jest to, że pomimo tych wszystkich, nieraz poważnych, usterek człowiek jest w stanie tak świetnie funkcjonować. Jak pisze Lents, nasza doskonałość objawia się w radzeniu sobie z niedoskonałościami. A tych jest naprawdę sporo.

Północ Norwegii to surowy klimat, garstka ludzi, tysiące reniferów, lodowate morze i wicher, który mąci świadomość. Dla bohaterów tej książki Finnmark, region przez wieki utożsamiany z ultima Thule, to centrum świata i niekończąca się opowieść. Najdalszą północ Europy Ilona Wiśniewska ogląda matowymi oczami umierającego starca, wsłuchuje się w nią razem z Mari Boine – najsłynniejszą na świecie saamską wokalistką, godzi się na nią z tymi, którzy nie mają dokąd wyjechać, albo stara się ją uchronić od zniknięcia wraz z tymi, którzy malują murale na opuszczonych budynkach. Finnmark to kraniec. Nie ma znaczenia, skąd się patrzy, bo to nadal będzie albo daleko, albo hen daleko. Słowo „hen” w norweskim odnosi się do odległości, tyle że równie dobrze może znaczyć „po drugiej stronie globu”, jak i „tuż za rogiem”. Hen to równocześnie daleko i blisko. Ten norweski koniec świata staje się częścią naszej historii, opowieścią o nas.

Opowieść o kraju, który jest przedsionkiem Afryki. Kraju, który był bazą handlarzy niewolników. Kraju, który wyzwolił się z arabskiego ucisku i wpadł w sidła rewolucji. Teraz znów jest rządzony przez religijnych Arabów. Zanzibar oferuje najwspanialsze na świecie zachody słońca. Tutaj urodził się Farrokh Bulsara, szerzej znany światu jako Freddie Mercury, ale fundamentaliści nie pozwolili obchodzić 60 rocznicy jego urodzin. Stąd rozpoczął swoją ostatnią wyprawę David Livingstone. Karty książki zaludniają barwne postaci: księżniczka Salme Emily Ruete, Henry Morton Stanley, John Kirk, a także polscy podróżnicy Henryk Jabłoński i Henryk Sienkiewicz. Historię opowiadają domy. Ale najważniejsze, że o kraju opowiada Małgorzata Szejnert. Jej pisarstwo to uczta dla czytelnika. Można zanurzyć się w barwny świat, kuszący pięknymi i znaczącymi widokami, scenkami przywołującymi ducha tego urokliwego i nieco niebezpiecznego miejsca.

Ojciec wołał na mnie Birdie, mawiał, że jestem jego małym ptaszkiem. Dla wszystkich byłam jego dzieckiem, córką zegarmistrza. Edward nazywał mnie swoją muzą, przeznaczeniem. Ludzie pamiętają mnie jako złodziejkę, oszustkę, tę, która miała się za lepszą od innych i nie była niewiniątkiem. Nikt już nie pamięta mojego prawdziwego imienia. I nikt nie wie, co naprawdę stało się tamtego lata. Latem 1862 roku grupa młodych artystów, którym przewodził utalentowany i pełen pasji Edward Radcliffe, przybyła do Birchwood Manor w malowniczym Oxfordshire. Planowali spędzić miesiąc na łonie natury, szukając inspiracji. Ale ich pobyt na prowincji właśnie dobiega końca: jedna z uczestniczek wyprawy została zastrzelona, druga zniknęła – podobnie jak pewna bezcenna pamiątka rodowa – a życie Edwarda Radcliffe’a legło w gruzach. Ponad 150 lat później Elodie Winslow, młoda archiwistka z Londynu, odnajduje skórzaną torbę, a w niej dwa pozornie niezwiązane ze sobą przedmioty: zdjęcie w kolorze sepii, przedstawiające zniewalająco piękną kobietę w wiktoriańskim stroju, i szkicownik artysty z rysunkiem domu z dwuspadowym dachem, stojącego w zakolu rzeki. Dlaczego Birchwood Manor wydaje się Elodie tak znajome? Kim jest młoda kobieta na fotografii? Czy kiedykolwiek pozna jej tajemnicę? Córka zegarmistrza jest historią o skrywanym sekrecie, okrutnym morderstwie, zuchwałej kradzieży, sztuce, miłości i stracie, opowiedzianą głosem Birdie Bell – córki zegarmistrza, która była świadkiem i uczestnikiem tamtych dramatycznych wydarzeń.