Krótko po wybrnięciu z życiowych kłopotów Mallory Quinn podejmuje pracę jako niania na idyllicznym przedmieściu w New Jersey. Ma swój własny kąt, codziennie wieczorem trenuje biegi i osiąga upragnioną stabilność. Ponadto nawiązuje szczerą więź ze swoim podopiecznym Teddym, nieśmiałym pięciolatkiem, który nie rozstaje się nigdy ze swoim szkicownikiem. Chłopiec rysuje to, co zwykle rysują dzieci: drzewa, króliki i balony. Ale pewnego dnia Teddy kreśli coś zupełnie innego: mężczyznę w lesie, który ciągnie gdzieś zwłoki kobiety… Od tego momentu rysunki dziecka stają się coraz bardziej mroczne i Mallory zaczyna się zastanawiać, czy nie są jakoś związane z wydarzeniem sprzed lat – nierozwiązanym do dziś morderstwem popełnionym w okolicy. Choć Mallory wie, jak szaleńczo to brzmi, zaczyna podejrzewać, że przez chłopca przemawia jakaś nadnaturalna siła, która chce ujawnić sprawcę tamtej zbrodni…

Bohaterka powieści Jezusa Palancares to przedstawicielka niewykształconego plebsu meksykańskiego, który od wieków znajdował się na marginesie życia politycznego tego kraju. Wykorzystywany, eksploatowany, poniewierany - długo znosił swoje poniżenie i nędze. Takie też jest życie młodej Jezusy, która, szybko osierocona przez matkę, dorasta w towarzystwie ojca- włóczykija i jego kolejnych konkubin. To twarde życie, pozbawione ciepła rodzinnego i stabilizacji, ciągle w drodze, uczy małą dziewczynkę od najmłodszych lat hardości i nieufności w stosunku do otoczenia. Ta postaw zamknięcia w sobie nie opuści jej już nigdy, a kolejne życiowe perypetie, w tym niezbyt szczęśliwe małżeństwo w bardzo młodym wieku, tylko umocnią w niej przekonanie, że najlepiej na świecie być samotną, choć wydaje się, że w głębi duszy kobieta ta wie, iż nie jest to prawda. „Do sępów pójdę” jest zatem momentami wzruszającą opowieścią o samotności człowieka w świecie wielkich przemian. Rewolucja meksykańska w swoim rezultacie zapewniła poprawę losu dla milionów Meksykanów, jednak bohaterka powieści ma poczucie zdrady prostego ludu ze strony jej liderów. Dzieje się tak dlatego, że horyzonty myślowe Jezusy są bardzo ograniczone, a ona sama cierpi na ukształtowany w trakcie dorastania stan wyuczonej bezradności, który skutecznie uniemożliwia jej jakąkolwiek stabilizację swojego barwnego życia.

Koszmar się zaczyna, a skrywane tajemnice wychodzą na wierzch…. Bianka odwiedza rodzinny Nasielsk, gdzie rozmawia ze starymi znajomymi i idzie na grób matki. Wieczorem prowadzi zajęcia w warszawskiej szkole językowej, ale nie wraca do domu. Odzyskuje przytomność w ciasnym piwnicznym pomieszczeniu. Za jej porwaniem stoi ktoś skryty za przerażającą maską. Mąż i ojciec Bianki zawiadamiają policję i próbują działać na własną rękę. Kobieta pozostaje zaginiona. Czy to przeszłość daje o sobie znać? Czy jest jeszcze szansa dla Bianki i jej rodziny? Magdalena Zimniak zabiera nas do świata przesyconego strachem i nagłymi zwrotami akcji…

W czasach, gdy kobiety nie powinny rzucać się w oczy, ona nosiła makową spódnicę. Jest rok 1647. Za kilka lat Rzeczpospolitą zaleje szwedzki potop. Na razie mieszkańcy polskiej wsi leżącej na pograniczu z Brandenburgią i Śląskiem cieszą się pokojem. Pewnego dnia znika Dorota, córka miejscowej zielarki, Wigi, pozostawia dwuletnią córeczkę. Prócz Wigi nikogo to nie martwi. Wszak taki powinien być los dziewczyny, która prowokowała otoczenie spódnicą w kolorze polnych maków i pragnęła czegoś więcej, niż należy się wiejskim kobietom. Tymczasem trzech wysłanników królowej Ludwiki Marii Gonzagi, przemierzając Brandenburgię spustoszoną przez wojnę trzydziestoletnią, znajduje małego chłopca. Nikt nie wie, kim jest i jak się znalazł na ponurym bezludziu. Losy bohaterów splatają się w jednym miejscu, w Karge. Odtąd ono będzie sceną ich zmagań z wojną, zarazą, ludzką zawiścią i ponurymi tajemnicami. Nie udźwignęliby tego wszystkiego, gdyby nie przyjaźń, lojalność, miłość i marzenia pozwalające wierzyć w lepszą przyszłość.

Książka bardzo dobra z uwagi na prostotę większości przepisów. Dla fanów czekolady jak najbardziej może się przydać. Smakołyki z wypróbowanych przepisów.

Ten thriller to prawdziwe wyzwanie! Gdy zaczynasz się domyślać, co jest grane, Marrs wywraca wszystko do góry nogami! Mroczna i szokująca opowieść o sekretach, kłamstwach i rodzinnej nienawiści. Matki i córki. Nie ma więzi mocniejszej niż ta. Zwłaszcza gdy zamiast miłości napędza ją nienawiść. Maggie Simmonds zrobiła w życiu wiele rzeczy, z których nie jest dumna. Nina, jej córka, nigdy jej tego nie wybaczy. Przykuje matkę do dawnego życia – dosłownie! I zmusi ją, by spłacała swój dług. Dzień po dniu.Maggie jednak nie zamierza protestować. W ich wspólnej przeszłości są sprawy, o których Nina nie ma pojęcia. I dla własnego dobra nigdy nie może się o nich dowiedzieć. Nawet jeśli ceną za bezpieczeństwo jedynaczki będzie życie Maggie. Obie mają swoje sekrety. Obie mają swoje powody. Żadna nie ustąpi.Prawda jest bowiem śmiertelnie niebezpieczna. A matka zrobi dla swojego dziecka wszystko. Nawet jeśli ono miałoby ją znienawidzić.

Chłodnej październikowej nocy na szczycie Orlicy zostaje znalezione ciało. Zwłoki półnagiego mężczyzny, porzucone na granicy polsko-czeskiej, są w stanie zaawansowanego rozkładu. Miejscowi policjanci nie mają żadnych śladów poza przedziurawioną czeską monetą z 1900 roku znalezioną w pobliżu zwłok. W śledztwo angażuje się starsza aspirant Lena Dobrowicz, nowy nabytek orlickiej komendy policji. Gdy ginie kolejna osoba, do sprawy zostaje włączony psycholog kryminalny Oktawian Szakalik. Poznając realia przygranicznej miejscowości, profiler zagłębia się w umysł mordercy, który zostawia sygnały dotyczące kolejnej planowanej zbrodni. Lena i Oktawian muszą je odczytać, zanim będzie za późno.

„Nadbrzeżnik” to nowy kryminał polskiej autorki Joanny Bagrij, której poprzednia książka „Pogranicznik” ukazała się w 2021 roku. Tym razem akcja powieści rozgrywa się nad morzem, gdzie w bunkrze na nadmorskiej plaży zostają odnalezione ludzkie zwłoki. Uwagę policjantów zwraca leżąca przy nich bransoletka z muszelek i glonów. To nie tylko znany mieszkańcom Pomorza symbol Nadbrzeżnika, legendarnego potwora, ale też znak charakterystyczny dla morderstw sprzed dwudziestu lat, których sprawcy nie udało się ustalić.Wkrótce pojawiają się kolejne ciała, przy wszystkich śledczy znajdują muszle i glony. Okolicznych mieszkańców ogarnia coraz większy strach, a powiązanie zbrodni z Nadbrzeżnikiem rozpala ich wyobraźnię. Do śledztwa zostaje włączona doświadczona aspirantka sztabowa Lena Dobrowicz, która ma wspierać działania miejscowej policji. Z zakurzonych miejscowych akt Dobrowicz wyciąga na światło dzienne tajemnice mieszkańców, które ci najchętniej zabraliby ze sobą do grobu. Czy i tym razem bezkompromisowej policjantce uda się rozgryźć umysł seryjnego mordercy zbierającego żniwo na Pomorzu Zachodnim?

W nowej powieści Zofia Mąkosa oddaje głos kobietom. Tym, które zostały niejako odgórnie podporządkowane mężczyznom, które mają przydzieloną określoną rolę społeczną. „Makowa spódnica. Siostry” to opowieść pełna emocji, która w niezwykle poruszający sposób opowiada o kobiecej solidarności. Kiedyś zupełnie sobie obce, dziś siostry na dobre i złe. Połączone niewidzialną nicią porozumienia, która w brutalny sposób została przerwana… Kiedy do głosu dochodzi zemsta, okazuje się, że może ona przybrać upiorne oblicze. Najgorsze z najgorszych, wręcz obłąkane... To ona, wykorzystując ludzką niewiedzę, ograniczone horyzonty, a przede wszystkim strach, może dokonać krwawej rzezi na niewinnych. Może zerwać więzi, pozostawiając po sobie jedynie poczucie niesprawiedliwości i ból straty… I choć akcja powieści toczy się w XVII wieku, nie sposób nie odczytać między wierszami analogii do czasów współczesnych. Czasów, kiedy kobiety nadal muszą się jednoczyć, by walczyć o swoje prawa… Zofia Mąkosa stworzyła kolejną nietuzinkową historię, która stanowi kontynuację powieści „Kamień w wodę”. Z zapartym tchem śledzimy dalsze losy bohaterów pierwszego tomu, kibicując im z całej mocy. Mając nadzieję, że zły los w końcu się odmieni, a Wiga i jej wnuczka zaznają wreszcie szczęścia. Autorka ponownie porusza w niej wątek społecznego odtrącenia, biorąc na tapet zupełnie inną postać. Kogoś, kto wzbudza strach, kogo nikt nie chce mieć u swego boku, nawet jako kompana do posiłku. Osobę samotną, a jednak pełną nadziei, że historia zatoczy koło a los ponownie się uśmiechnie do kogoś takiego jak ON, zsyłając miłość i możliwość zmiany życia na lepsze. Autorka doskonale odwzorowała historię, obyczaje, ówczesne normy. Pozwoliła zgrzytać zębami na samą myśl o procesach czarownic i ciemnocie tych niby światłych..

Monika Śliwińska w niesamowitej młodopolskiej herstory brawurowo opisuje życie córek bronowickiego chłopa portretowanych przez najwybitniejszych malarzy i literatów przełomu XIX i XX wieku. Z literackim rozmachem ukazuje czytelnikom świat dziewcząt przygotowywanych od najwcześniejszych lat do rezygnacji z niezależności i prawa do decydowania o sobie, ale również – przede wszystkim – świat kobiet, które w dorosłym życiu, w małżeństwach i zmiennych kolejach losu zachowały duchową niepodległość, mało tego – istotnie wpłynęły na życiorysy swoich mężów. Ślady Mikołajczykówien zachowały się w bogatej korespondencji, dokumentach państwowych i kościelnych, pamiętnikach, wspomnieniach, a przede wszystkim w niepublikowanych dotąd dokumentach z prywatnych archiwów potomków Lucjana Rydla i Włodzimierza Tetmajera. Monika Śliwińska wprowadza nas w losy bronowickich rodzin i kreśli portrety biograficzne trzech sióstr o wiele bardziej złożone, niż to wynika z zachowanej legendy.