Wielowątkowa powieść Enewa jest pod wieloma względami ewenementem jako pierwsza poważna, rzetelnie udokumentowana, a zarazem posiadająca wysokie walory literackie próba zmierzenia się z tym tematem. Jej trzon stanowi panorama życia prowincjonalnego miasteczka w końcowych latach reżymu totalitarnego. Postaciami są partyjni dygnitarze, urzędnicy, uczniowie, niemiecka nauczycielka, gospodynie domowe – Bułgarzy, Turcy, Cyganie... Korupcja, zakłamanie i podłość osiągają niebywałe rozmiary. Każdy przejaw przyzwoitości traktowany jest w najlepszym razie jako dziwactwo, a najczęściej jako poważne wykroczenie lub zbrodnia. Sposób, w jaki jest represjonowany, nadaje mu rangę bohaterstwa. Przymusowa zmiana nazwisk bułgarskich Turków w połowie lat osiemdziesiątych XX wieku, która miała doprowadzić do ich wynarodowienia i likwidacji jako mniejszości narodowej, była jednym z najbardziej traumatycznych wydarzeń nowej bułgarskiej historii.Enew stworzył przejmującą opowieść o sprawach, które do dziś stanowią obiekt przemilczeń i przeinaczeń.

Książka jest konieczna dla każdego kto choruje na cukrzycę by móc osiągnąć lepsze wyniki swojego leczenia. Porusza kwestie, które nie są brane pod uwagę przez większość chorujących lub dających zalecenia żywieniowe dla pacjentów chorych na CT1. Książka potrzebna osobom, które nie akceptują tego jak powinno się odżywiać w tej chorobie. Pozwala zrozumieć procesy metaboliczne oraz rozjaśnia na co zwrócić uwagę. Oprócz tego to ciekawa pozycja dla lekarzy oraz dietetyków, aby móc poznać genezę aktualnych zaleceń żywieniowych. Diety niskowęglowodanowe powinny być standardem postępowania dietetycznego przez wzgląd na wyniki jakie uzyskują pacjenci.

Kolejny, po "Skrawku pola", tom wiejskiej sagi, przedstawiającej autentyczne losy chłopskich rodzin, inspirowanej opowieściami bliskich i wspomnieniami autorki. Dom rodzinny powinien być bezpieczną przystanią, zdarza się jednak, że jest zupełnie inaczej. Z taką sytuacją niełatwo się zmierzyć dorosłemu, a co dopiero dziewczynce z wiejskiej chałupy. Bo choć wokoło zawsze będą oczy, które widzą, to rzadko znajdą się uszy gotowe do słuchania, a tym bardziej ręce chętne do pomocy. Wojna zmieniła świat, ale czy na lepsze? Po odzyskaniu niepodległości życie w Tynczynie toczy się dalej, ze wszystkimi jego trudami i radościami. Ciężka praca, śluby, zdrady, ucieczki. Starzy ustępują miejsca młodym, a ci, obiecując sobie, że będzie inaczej, popełniają te same błędy, co ich matki i ojcowie.

Turyn, 1988. W mieście grasuje nieuchwytny seryjny morderca. Nad sprawą pracują równolegle Francesco Scalviati, zastępca prokuratora, oraz Leda de Almeida, dziennikarka śledcza – oboje na życiowych zakrętach: Scalviati wkrótce ma zostać ojcem, a de Almeida przepracowuje traumę, której doświadczyła, relacjonując konflikt w Libii. Wkrótce podejmują współpracę z ambitnym, ale aroganckim agentem FBI, Isaakiem Stonerem, wprowadzającym ich w tajniki najnowszych technik psychologicznego profilowania zbrodniarzy. Choć początkowo niechętna wobec Stonera, para musi przystać na jego pomoc, bo morderca uderza ponownie.Wykorzystując elementy gatunku giallo, stylowego i nastrojowego włoskiego thrillera rozsławionego filmami Daria Argento, Barbara Baraldi tworzy gęstą opowieść z wartką akcją i pieczołowitym oddaniem atmosfery i stylu końcówki lat 80. XX wieku.

Odważna i nowatorska biografia, która jest nie tylko historią żydowskiego pisarza, ale również opowieścią o Polsce, z którą Singer czuł się bardzo związany. Issac Bashevis Singer urodził się w Leoncinie pod Warszawą, zmarł w Miami Beach na Florydzie. Opuścił Polskę w 1935 roku i nigdy do niej nie wrócił. Nigdy też nie przestał o niej pisać, umieszczając panoramę żydowskiego losu w dekoracjach znad Wisły. Pisał po żydowsku, w języku przodków, języku duchów i demonów. Uhonorowano go Nagrodą Nobla.

Nieustraszone, bohaterskie kobiety o wielkich sercach. Gdy 24 lutego wojska rosyjskie zaatakowały Ukrainę, siostry zakonne rozpoczęły własną walkę o człowieczeństwo w piekle wojny. Pozostały w kraju, aby służyć ludziom tak samo jak ich poprzedniczki podczas drugiej wojny światowej. Inne, zmuszone działaniami wojennymi i koniecznością ochrony podopiecznych, swoją posługę sprawują w Polsce, pomagając tym, którzy zostali za wschodnią granicą. Organizują pomoc humanitarną, opatrują rany, zapewniają schronienie uciekającym przed wojną, opiekują się sierotami, wspierają duchowo żołnierzy i cywili. Agata Puścikowska dotarła do kobiet niezwykłych, choć niebywale skromnych i swoją walkę toczących po cichu. Siostry zakonne, głównie Polki mieszkające na Ukrainie, opowiadają autorce o tym, jak wygląda wojna oczami kobiet, czy czują strach, patrząc na rakiety burzące okoliczne budynki lub słysząc huk spadających bomb. Mówią o codziennej posłudze bliźnim, swoich lękach, ale też o wielkich nadziejach na koniec wojny. Siostry nadziei to wyjątkowe świadectwo kobiet, które w obliczu wojny ryzykują własne życie, walcząc o dobro każdego człowieka.

Czas męskiej przyjaźni, klęski i nadziei. Kiedy mamy kogoś na wyciągnięcie ręki, jesteśmy przekonani, że na wszystko jest czas, ze wszystkim zdążymy. A kiedy nagle tego kogoś zabraknie, zdajemy sobie sprawę, że nigdy już nie padną pytania, które należało zadać, ani odpowiedzi, których chcieliśmy wysłuchać. Po stracie przyjaciela w głowie Roberta mnożą się wątpliwości. Co Marek robił w ostatnich dniach swojego życia? Czy pił, a jeśli tak, to dlaczego? Czemu nie zadzwonił, skoro miał problemy? I przede wszystkim: dlaczego ja zadzwoniłem za późno? To ostatnie pytanie powoduje, że w Robercie budzą się wyrzuty sumienia. Kierując się, po części ciekawością, a po części szukając rozgrzeszenia, Robert postanawia dowiedzieć się wszystkiego o okolicznościach desperackiego kroku przyjaciela. Chce zrozumieć jego prawdziwe motywacje i swoją rolę w czymś o czym przecież nie decydował, ale czego czuł się uczestnikiem. Wkrótce okaże się, że w tej wielowątkowej historii nic nie jest tak jednoznaczne i oczywiste, jak mogłoby się wydawać…

Chłopczyk błąkający się po bezdrożach w środku nocy skrywa mroczną tajemnicę. Fosco twierdzi, że został porwany, a potem zdołał uciec, klucząc wśród toskańskich pól. Nikt mu nie wierzy, a może nikt nie wsłuchał się uważnie w jego opowieść. A ja tak. I wiem, że za słowami chłopca kryje się coś przerażającego. Coś, co przerasta nie tylko jego, ale także i mnie. Nie mam pojęcia, o co chodzi. Dopiero gdy znika kolejne dziecko, dostrzegam nikłe światełko, które pozwala mi skupić się na śledztwie. Fosco i Andrea mieszkają daleko od siebie, nigdy się nie spotkali, nie mają ze sobą nic wspólnego. Nic, poza wyglądem: są niemal identyczni, można ich uznać za bliźniaków. Niestety Andrea nie wraca do domu i to ja muszę go odnaleźć. Muszę ustalić, kto zamordował jego ojca i odebrał matce dziecko. Muszę go ocalić. Sama nie zdołam tego dokonać, potrzebuję pomocy. Jedyną osobą, która we mnie wierzy, jest Fabio Costa, policjant o mrocznej przeszłości odstawiony na boczny tor, którego zesłano na mały prowincjonalny komisariat. Kiedy liczba ofiar niepokojąco wzrasta, a kolejne zagadki wydają się coraz trudniejsze do rozwiązania, zdaję sobie sprawę, że człowiek stojący za morderstwami stworzył niemalże doskonały plan o znacznie szerszym zasięgu. Jego chorobliwa, zaciekła i niepowstrzymana obsesja popycha go do urzeczywistniania szalonych wizji. Do zmiany ich w koszmarne dzieła sztuki. Nazywam się Valentina Medici i jestem młodym komisarzem w centrali operacyjnej policji, a to moje pierwsze poważne śledztwo, które może okazać się też ostatnim w mojej karierze. Nikt, kto raz wpadnie do głębokiej, ciemnej studni, nie może liczyć, że wyjdzie z tego cały i zdrowy.

Dom pomocy społecznej to nie jest miejsce, o którym chce się rozmawiać. Media zazwyczaj interesują się nim tylko wtedy, gdy zwęszą atrakcyjny temat na reportaż, najlepiej wypełniony patologią i okrucieństwem. Ale przecież w domach seniora toczy się zwykłe, codzienne życie, w którym jest przestrzeń zarówno na smutek, radość, jak i mnóstwo innych emocji. Autor „Spółdzielni starców” postanowił opisać rzeczywistość domów opieki społecznej bez zbędnego koloryzowania czy popadania w skrajności. Jako opiekun, koordynator sekcji oraz pracownik socjalny przepracował osiemnaście lat. W swojej książce otwarcie mówi o bolączkach systemu, przytacza błyskotliwe anegdoty, z humorem i życzliwością opisuje różne typy mieszkańców, ich marzenia, potrzeby, a także frustracje. Dobrych reportaży jest mnóstwo, ale reportaży o dobroci niewiele. Dlatego warto wejść do „Spółdzielni starców”.

Akcja „Szklanego ogrodu” rozgrywa się w latach burzliwych, niespokojnych, pełnych niespodziewanych zmian. W czasie gdy upadają imperia, a na ich zgliszczach powstają nowe twory państwowe. Mołdawia jest dzieckiem tego okresu, dzieckiem słabym, niepewnym i lękliwym.Nieprzypadkowo chyba kalejdoskop dziejów oglądamy z perspektywy Łastoczki – dziewczynki z sierocińca adoptowanej przez Tamarę Pawłowną. Bardzo szybko okazuje się, iż nowa mama to osoba surowa, oschła, wykorzystująca swoją podopieczną do zbierania i mycia zużytych butelek. Ich trudna relacja będzie kształtować dziecko wyrastające na osobę pozbawioną miłości do siebie i umiejętności kochania innych.Rozchwianą tożsamość pogłębiają problemy z określeniem własnej przynależności językowej. Język mołdawski, którym posługuje się główna bohaterka, jest najpierw ubogim bratem języka rosyjskiego, by później ustąpić pola językowi rumuńskiemu. Jak pragnąca wolności i niezależności dziewczynka może odnaleźć się w plątaninie kłócących się ze sobą liter i słów? Szklany ogród, w którym przyszło jej dorastać, nie jest pięknym ogrodem. To świat oglądany przez dno wyrzuconej, brudnej i śmierdzącej butelki. To świat smutnych ludzi i jeszcze smutniejszych kobiet, samotnych i beznadziejnie poszukujących miłości.