Polska w latach międzywojennych. Środowisko polskich Żydów. Nostalgiczne, a zarazem głębokie treści tych opowiadań skłaniają czytelnika do zadumy.

Chciałoby się rzec, że jest to po prostu dziennik z podróży dobrego pisarza. Ale nie jest to dzieło klasyczne, gdyż właściwie na każdej stronie zapisków, refleksji i obserwacji napotykamy literackie przetworzenia. Stasiuk opisuje tę część Europy, do której rzadko dociera turysta: Słowację, Węgry, Rumunię, Albanię, Mołdawię. Dotrzeć zrozumieć, przekazać - takie credo zdaje się pisarzowi przyświecać. Książkę czyta się świetnie.

Autor nazywa wykładzikami swoje opowieści o wybranych przez siebie filozofach. "Chciałbym mówić o wielkich filozofach w taki sposób, by u każdego wyłowić jedną myśl, która dla niego samego jest ważna". Wybrani zostali: Sokrates, Parmenides z Elei, Heraklit z Efezu, Platon, Arystoteles, Epiktet z Hieropolis, Sekstus Empiryk ,święty Augustyn, święty Anzelm, Mistrz Eckhart. Umiejętność dokonywania takich krótkich filozoficznych syntez opanowali najlepsi, sztuką jest poruszyć umysły tysięcy kilkunastoma zdaniami.

Zbiór opowiadań, które autor układał wraz z dziećmi, spotykanymi na paryskiej ulicy Broca. Opowiadania łączą elementy znanych baśni z realiami współczesności.

Andrzej Urbańczyk to pisarz-podróżnik, marynista; w latach 1978-79 przepłynął samotnie trasę San Francisco - Jokohama - San Francisco na 7,5-metrowym jachcie (pierwsze polskie przejście Północnego Pacyfiku). W latach 1983-84 opłynął samotnie świat w 9,5-metrowym jachcie.Cztery niezwykle sugestywne, piękne opowiadania” „Miguel Rimeroz”, „Paul, dziewczyna, jej duże oczy i małe piersi”, „Duch gór” i „Archiwum dusz”, w których kultura i egzotyka dalekich krain łączą się z fantazją autora i magią.

Wielki francuski bestseller. W ojczyźnie pisarza jego książka została sprzedana w liczbie miliona egzemplarzy. Długo czekał na taki sukces, gdyż jest to jego dziesiąta pozycja.Trzydzieści cztery poetyckie miniaturki pokazują, jak odnajdować radość życia w drobiazgach. W pierwszym, nieporównywalnym z niczym łyku piwa, zbieraniu jeżyn, wspólnym łuskaniu groszku, kieliszku porto, a nawet przemoczonych espadrylach. I zachwycającym zapachu jabłek w piwnicy.

“Bar McCarthy'ego” to gawęda będąca relacją z dwóch podróży autora po Irlandii, znakomicie napisana, pełna soczystego humoru, miejscami rubaszna. Wiele w niej zabawnych anegdot i celnych spostrzeżeń. Jedyną wadą tej opowieści jest to, że bolą po niej zrywane ze śmiechu boki - napisał recenzent „Glasgow Herald”.Jest to pierwsza książka tego autora, który karierę zawodową zaczynał od teatru, potem pisał scenariusze, wreszcie odnalazł swoje miejsce w telewizji - od lat prowadzi znane i nagradzane programy o tematyce podróżniczej.

Kolejny, po „Kalahari”, zbiór opowiadań Wojciecha Albińskiego znowu przenosi nas do Afryki, w której autor spędził dużą część dorosłego życia. Jednak, choć osadzona w egzotycznej dla polskiego czytelnika scenerii, proza ta ma charakter uniwersalny - czytając o ojcu poszukującym córki w biednej dzielnicy Johannesburga, o ostatniej misji porucznika Lance'a czy pracach Komisji Prawdy i Pojednania, tak naprawdę czytamy o sobie i szaleństwie otaczającego nas świata.

Na pewnym podwórku w Gdyni mieszkają zaprzyjaźnione ze sobą zwierzęta. Przeżywają różne kłopoty. Wypatrują ratunku w przybyciu tajemniczej wróżki - Luny.

Współczesny świat oglądany poprzez refleksję i filozofię władzy greckiego historyka. Kapuściński otrzymał „Dzieje” od Ireny Tarkowskiej, redaktor „Sztandaru Młodych” w roku 1957 i nigdy się z nimi nie rozstawał. Wspaniała książka o Herodocie, pamięci historycznej, opętaniu władzą, wielokulturowości, moralnej odpowiedzialności bogatych za biednych tego świata i wreszcie o samym Kapuścińskim, jego reporterskim i pisarskim dojrzewaniu, zawsze z „Dziejami” Herodota pod ręką. Bohater, jak zwykle, pojawia się w tle - mądry, dyskretny i zdystansowany. Wiele razy mały świat Herodota spływał krwią. Nasz jest znacznie większy, więc i krwi jest więcej. A minęło 2500 lat.