Agnieszka Osiecka – poetka piosenki, pisarka, reżyserka, a nawet recenzentka filmowa. Miała tyle talentów, że można było nimi obdzielić tuzin innych osób, a każda z nich miałaby zapewnione liczne nagrody i piękne życie. Z łatwością rozkochiwała w sobie zarówno tych mężczyzn, którzy stali się ikonami swego czasu – Marka Hłaskę, Jerzego Giedroycia, Jeremiego Przyborę, Daniela Passenta – jak i tych, którzy tylko pretendowali do tych tytułów. Była dla nich wszystkich jak jej piosenki – zdradziecko przystępna i niespodziewanie gorzka zarazem; ulotna, chwilowa, rozpływająca się wraz z ostatnim wersem refrenu. Ale nie do zapomnienia. Piotr Derlatka, młody badacz, który podążył jej śladami, nie uwierzył, że piosenki to tylko rymowane słowa, ułożone do melodii, aby łatwiej wpadała w ucho. Potraktował je poważniej i zobaczył w nich zapis najintymniejszych zwierzeń Osieckiej. Połączył biografię z jej twórczością i bez ogródek opowiedział nam o jej życiowych rolach. O wszystkim, co było dla niej ważne, choć nie od razu to sobie uświadomiła.

Papcio Chmiel jest mentalnym ojcem kilku pokoleń Polaków zaczytanych w przygodach Tytusa, Romka i A’Tomka. Stał się dobrem narodowym, bohaterem zbiorowej wyobraźni, wychowawcą i naczelnym humorystą kraju. Dzięki wspomnieniom jego dzieci, Monique i Artura, poznajemy Papcia Chmiela jako ojca, człowieka, obywatela codzienności. Także w tej życiowej roli był niezwykły, co łączyło się z fajerwerkami, ale też uczyło obrony swojej inności w grupie rówieśników. Domową codzienność zamieniał im w świat zabawy i działania wyobraźni. Jednocześnie zajmująco uczył historii, przyrody, radzenia sobie z trudnościami. Często jednak taty brakowało. Znikał w pracowni. Nie chodził na wywiadówki, nie wysłuchiwał młodzieńczych zwierzeń, nie doradzał, gdy Monique i Artur szukali swoich miejsc w życiu. Monique została artystką, Artur – inżynierem. Ich wybory odzwierciedlają złożoną osobowość taty. Bywają krytyczni wobec niego, ale przede wszystkim szczerzy, są niezwykle mu wdzięczni i dumni z niego. Stworzyli razem barwne trio. O tym, co przeżyli podczas tej wspólnej wędrówki przez dziesięciolecia, opowiada ta książeczka. Poznajcie Papcia Chmiela w kapciach i na kanapie.

Na książkę składają się osobiste zapiski autora o ojcu, którego nigdy nie poznał, o relacjach z matką i bratem. Opisy wspomnień z powojennego dzieciństwa, o początkach dojrzewania. I o późniejszych rolach ojca i męża. I jeszcze kolejne odnoszące się do starości, śmierci. Oprócz tego toczą się rozmowy o dorastaniu do bycia rodzicem. Kształtowaniu się w autorze odmiennej niż powszechna drogi w psychoterapii. Swojej drogi do buddyzmu zen, o doświadczeniach mistycznych. Wiele ze słów autora dowodzi, że autoanaliza jest najskuteczniejszą metodą poznawania siebie. Przyswojenie wiedzy i posługiwanie się nią, by pomóc innym nie jest gwarantem skuteczności, a później mądrości we własnym życiu. Jest to trudność życia wymagająca pilnego przyglądania się oraz wyjątkowej rozwagi, dystansu. Człowiek poszukujący czegoś więcej niż oferował mu dobrze znany świat, otwarty na nowe i inne, noszący w sobie dużą niezgodę na cierpienie i krzywdę ludzką. Doszedł do przekonania, że największa wartość pomocy człowiekowi leży w holistycznej metodzie, w której zauważa się ciało, umysł, duszę i emocje.