W życiu Sońki wszystko skończyło się dawno, dawno temu, wraz z wojną. Przeżyła i poczuła wtedy tyle, że później już ani żyła, ani czuła, mając jedynie wspomnienia i psią obrożę z gotyckim napisem. Przypadkowe spotkanie przy wiejskiej drodze daje początek opowieści, która wreszcie może zostać wysłuchana. Powiernikiem Sońki zostaje Igor — wzięty reżyser teatralny — który niespodziewanie znalazł się gdzieś poza zasięgiem sieci komórkowych. Na bieżąco przekształca historię staruszki w sztukę teatralną, tworząc własną wersję wydarzeń. A kiedy zdawać by się mogło, że wyczerpał już limit pomysłów, w wiejskiej chacie pojawia się Ignacy, o którym Igor uporczywie próbował zapomnieć… Sońka to wielka, ale kameralna, prosta, choć niełatwa, wyciszona, lecz kipiąca emocjami, pacyfistyczna, a jednocześnie brutalna historia przepełniona miłością. Autor wykorzystuje konwencję romansu wojennego, by opowiedzieć o kiedyś i teraz; o tu i tam; o piekle i raju pamięci.

Historia opowiada o Grecie, o jej młodzieńczej miłości w czasach wojny o pięknej kobiecie, o wolnym Gdańsku, Operze Leśnej w Sopocie, o Szczurołapie, zaginionej Operze Wagnera.Magiczna, niesamowita skonstruowana powieść na prawdziwych faktach. Powieść o wielokulturowym świecie w, którym przenikały się różne nacje i tradycje. O muzyce w cieniu Hitlera, domu w cieniu zbrodni, miłości a także niezwykłej przyjaźni małego chłopca z piękną Gretą. Huelle miesza ze sobą piękno muzyki i miłości z brutalnością wojny. Rozmowy w języku kaszubskim dodają walorów, a partytury w d-moll i c-moll przenoszą nas na widownię sopockiej opery.

Trzy kontynenty, cztery pokolenia i pełna wielkich emocji powieść drogi, romans oraz próba znalezienia swojego miejsca na ziemi. Książkę okrzyknięto prawdziwym punktem zwrotnym we współczesnej literaturze izraelskiej. Meni Peleg, weteran wojny Jom Kippur, którego życie rozsypuje się po śmierci ukochanej żony roztacza wizję nowej idealnej społeczności. "Neuland" w dużej mierze opowiada o podróży – realnej podróży w głąb Ameryki Południowej, oraz wyprawie do samego siebie, w poszukiwaniu właściwego kierunku życia, a także w przeszłość, we wspomnienia. Ścieżki dwójki głównych bohaterów, Dori i Inbara, trzydziestokilkulatków czujących, że ich życie nie zdąża w odpowiednim kierunku w przedziwny sposób splatają się za sobą. Czy będą mogli szczęśliwie żyć w Neulandzie? „Neuland” to wielopoziomowa powieść o poszukiwaniu ojca, miłości, własnej tożsamości i swojego miejsca na ziemi. Autor – Eshkol Nevo – uznawany jest za najbardziej intrygującego izraelskiego pisarza. „Neuland” to powieść o ludziach usiłujących znaleźć swoje miejsce na ziemi. Nagłe wydarzenia w życiu bohaterów skłonią ich do odpowiedzi na wiele trudnych pytań – o relację pomiędzy dzieckiem a rodzicem, czy dojrzałość w miłości. Autor w nietypowy sposób zestawia dwa odrębne światy - wojenny Izrael oraz egzotyczne Peru, Limę, Boliwię. Przywołuje takie motywy jak Żyd Wieczny Tułacz, podróż w nieznane, wojna, pokój, raj.

Książka nagrodzona „Nagroda Kultury Flamandzkiej w kategorii Literatura” w 2014 roku. Na krótko przed śmiercią w 1981 roku Urbain, dziadek Stefana Hertmansa, powierzył mu dzienniki, w których zapisał swoje życie. Wnuk obiecał, że zrobi coś z tym materiałem, choć dramatyczne historie rodzinne zasłyszane w dzieciństwie sprawiły, że przez wiele lat bał się zajrzeć do tekstu. W końcu to zrobił. Ich lektura uświadomiła mu, że musi opisać losy dziadka naznaczone biedą, terminowaniem w odlewni żeliwa, przedwczesną śmiercią ojca, strasznymi doświadczeniami żołnierza frontowego w czasie I wojny światowej i śmiercią jego wielkiej miłości. Hertmans stworzył wspaniałą opowieść o okrucieństwie, strachu i przemocy, ale także o odwadze, nadziei i sile potrzebnej do przetrwania. To nie tylko wyjątkowy zapis nieco zapomnianej, ale jakże bogatej historii Flandrii, to także powieść o ukrytej pasji i o tym, co wojna może uczynić z duszą skromnego, ale fascynującego człowieka. Hertmans opowiada z niezwykła? mocą, która? posiadają tylko najwięksi pisarze, i w sposób, który sprawia, że nie sposób oderwać się od lektury. „Tak, dziadek miał talent literacki – przyznaje Hertmans. – Ta książka to jego historia. Dziadek opisywał wiele rzeczy, których ja nie byłbym w stanie wymyśleć”.

Quentin Jacobsen – dla przyjaciół Q – ma osiemnaście lat i od zawsze jest zakochany w zbuntowanej Margo Roth Spiegelman. W dzieciństwie przeżyli razem coś niesamowitego, teraz chodzą do tego samego liceum. Pewnego wieczoru w przewidywalne, nudne życie chłopaka wkracza Margo w stroju nindży i wciąga go w niezły bałagan. Po czym znika. Quentin wyrusza na poszukiwanie dziewczyny, która go fascynuje, idąc tropem skomplikowanych wskazówek, jakie zostawiła tylko dla niego. Żeby ją odnaleźć, musi pokonać setki kilometrów po USA. Po drodze przekonuje się na własnej skórze, że ludzie są w rzeczywistości zupełnie inni, niż sądzimy. Czy dowie się, kogo szuka i kim naprawdę jest Margo?

Dlaczego niektórzy ludzie nie potrzebują Boga? Na czym polega wiara bez Kościoła? Co może się kryć za fascynacją Judaszem? Jerzy Sosnowski zabiera nas w podróż po pograniczach wiary – niewiary i kultury.Tę książkę powinien przeczytać każdy, bez względu na światopogląd. Autor stawia ludzi wierzących i niewierzących na tym samym zaminowanym polu, gdzie każde ich słowo może się stać argumentem w kwestii podstawowej: Bóg jest, czy też nie. Sosnowski, przypatrując się rodzajom wiary, idzie przez labirynt kwestii istotnych dla nas wszystkich. Przywołuje myśli Tischnera, płyty Pink Floydów, wiersz Barańczaka, ale też wypowiedzi współczesnych celebrytów. Osobiste wątki z wypraw do Izraela sąsiadują tu ze sławnymi "Dezyderatami" wyśpiewanymi przez Piwnicę pod Baranami. Intymna opowieść o poetce Marii Komornickiej, która zakwestionowała własną płeć, towarzyszy historii biblijnej Maryi – Miriam. Serial "Z archiwum X" łączy się z sadystyczną "Pasją" Mela Gibsona. Wszystko po to, aby zagorzałym antykatolikom, jak i głęboko wierzącym uświadomić, ile ich łączy i jak wiele pozostaje do wspólnego przemyślenia.

„Królowa śniegu” przepełniona jest ludzkimi słabościami, pragnieniami, nadziejami i lękami. Cunnigham pisze o ludziach zwykłych i sytuacjach nam znajomych. Są tu sceny pozornie nic nie wnoszące, jak rozmowa o dżinsach między Beth a Barrettem, czy scena z panną młodą kupującą naszyjnik w sklepie, w którym pracuje Barrett, a jednak odnosi się wrażenie, że wszystko ma tu znaczenie, jest tu po coś i wpisuje się w zamysł autora. Niepozorne fragmenty skłaniają do refleksji nad ich istotą. Morał – jeśli zakładamy, że „Królowa śniegu” to baśń, a te mają go zawsze – jest niejasny, raczej mglisty jak światło, które zobaczył Barrett, a jednak jest to książka, od której bije swego rodzaju mądrość. To niezwykła lektura, wymagająca skupienia, taka przy której trzeba się na chwilę zatrzymać, by poradzić sobie z nagromadzonymi w niej emocjami. Książka, która udowadnia, że Michael Cunningam jest obecnie jednym z największych amerykańskich powieściopisarzy.

„Wędrowny sokół” to jedyna książka w dorobku Jamila Ahmada, zmarłego w ubiegłym roku Pakistańczyka, który zadebiutował w roku 2011, mając 78 lat. Ahmad spędził wiele lat jako urzędnik delegowany na terytoria zamieszkałe przez koczownicze, pasterskie plemiona Pasztunów. Ta książka jest dowodem, że nie traktował swego losu jak zesłania, ale jako szansę na poznanie fascynującej kultury i niezwykłych ludzi. Obecnie taką szansę otrzymujemy również my.„Wędrowny sokół” to zbiór opowiadań, które łączy nieco tajemnicza postać tytułowego bohatera. Tor Baz to wcześnie osierocony chłopiec, którego spotykamy na różnych etapach jego niespokojnego życia, raz gdy jest przewodnikiem, a kiedy indziej, gdy jest szpiegiem. Oprócz niego pojawia się jeszcze wiele innych, interesujących postaci, takich jak choćby wędrujący mułła Berrerai. Nie ma on nic wspólnego z religijnym fanatyzmem, za to bardzo wiele z niebezpiecznymi przygodami i intrygami, za które jedni go podziwiają, a inni szczerze nienawidzą.Wraz z „Wędrownym sokołem” poznajemy drogi i bezdroża pogranicza pakistańsko- afgańskiego, gdzie rządzi kodeks honorowy nomadów (pasztunwali), a zdrad i zniewag nie wybacza się nigdy. Powieść Jamila Ahmada charakteryzuje dość prosty styl narracji, która na ogół jest precyzyjna i rzeczowa, ale od czasu do czasu również nieco poetycka i balladowa.

Stany Zjednoczone to kraj proroków. Jednym z nich był Joseph Smith, któremu pewnej nocy 1823 roku ukazał się anioł Moroni. Boży posłaniec opowiedział mu o świętym tekście, wyrytym na złotych płytach, który od wieków spoczywa ukryty pod kamieniem na pobliskim wzgórzu. Od tego zaczęła się historia Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.24 lipca 1984 roku zamordowane zostały kobieta i jej piętnastomiesięczna córeczka. Według policji zabójstwo mogło być następstwem „objawienia” religijnego. Ogłaszając wyrok, sędzia przyznał, że nigdy nie orzekał w sprawie tak okrutnej zbrodni. Zabójca, wyznawca radykalnego odłamu mormonizmu, przyznał, że postępował zgodnie z wolą boską.Krakauer szuka wyjaśnienia tej zbrodni. Podejmuje próbę zrozumienia natury wiary, której podstawą miały być cnotliwość, otwartość i posłuszeństwo.Książka spotkała się ze zdecydowaną reakcją Kościoła Świętych w Dniach Ostatnich. W rozesłanym do amerykańskich mediów oświadczeniu stwierdzono między innymi, że prezentuje ona „wyjątkowo jednostronny i nieprzychylny obraz mormońskiej historii".Nie każdy mormon jest bestią. Nie każdy jest poligamistą. Ale zbrodnia z lipca 1984 r. jest faktem.

Fantastyczny zbiór opowieści, pisanych w pierwszej osobie, które zaludnia plejada różnorodnych postaci. Spotkamy tu sekretarkę medyczną, brydżystę, onkologa, starą ciotkę, młodego mężczyznę, który wierzy, że jest Céline Dion, synów i ojców, żony i kochanki, kochanków, z których każde odgrywa raz jedną, raz drugą rolę, jak w życiu. Efektem jest doskonała przeplatanka ludzkich losów. Yasmina Reza dotyka najistotniejszych kwestii naszego życia: miłości, przemijania, śmierci, przyjaźni, wstydu, odwagi, smutku, samotności, szczęścia, rezygnacji. Autorka jest prawdziwą mistrzynią – książka jest zabawna, wzruszająca, głęboka. Yasmina Reza odmalowuje coś w rodzaju balzakowskiej komedii ludzkiej, ukazując w bardzo sugestywny sposób ludzkie słabości, pragnienia, irytujące przywary. Każda z tych historii mogłaby z powodzeniem zostać odegrana na scenie jako błyskotliwy monolog.