Publikacja ta jest zbiorem wspomnień autorki, z pracy nie tylko na antenach radiowo-telewizyjnych, choć i temu poświecono sporo uwagi. Jednakże jak sugeruje podtytuł - Opowieści z życia (poza)telewizyjnego - pani Beata uchyliła przed czytelnikami rąbka tajemnicy na temat tego, co dzieje się poza zasięgiem kamer i mikrofonów, a dzieje się naprawdę dużo.Mamy okazję prześledzić zawodową ścieżkę, jaką przemierzyła autorka. Pani Beata w sposób bardzo otwarty i szczery opisuje wzloty i upadki, z jakimi przyszło jej się zmierzyć na tym polu.Uświadamia czytelnikowi, iż praca dziennikarza wcale nie jest wyłącznie lekka, łatwa i przyjemna. Owszem niesie ze sobą mnóstwo satysfakcji, kiedy np. pomaga się ludziom, lecz także niebywały bagaż doświadczeń i emocji, gdy trzeba relacjonować toczącą się za plecami wojnę, albo informować widzów o tragicznych wydarzeniach, które zdarzyły się przed momentem, o czym zupełnie niespodziewanie informuje prezentera głos w telewizyjnej słuchawce.Książka Beaty Tadli oprócz tego, że ukazuje blaski i cienie medialnego życia, a co za tym idzie ogromnej popularności, która przejawia się w sposób zarówno pozytywny jak i negatywny, o czym dowiecie się z kart „Czego oczy nie widzą…”, zawiera również całe mnóstwo zabawnych anegdot oraz opisów wzruszających, irytujących czy też mrożących krew w żyłach momentów, z jakimi wielokrotnie pani Beacie przyszło się zmierzyć na antenie i poza nią, gdyż jak sama pisze praca dziennikarza nie należy do takich, którą zostawia się przysłowiowo „za drzwiami” miejsca, gdzie się pracuje.Jest to także opowieść o rodzinie, przyjaźni, wewnętrznym dojrzewaniu do nie przejmowania się plotkami na swój temat oraz stawiania czoła hejtowi. O byciu dla innych, lecz także dbaniu o swoją prywatność. Nie sposób nie wyczytać z niej również ogromnej pasji, jaką dla pani Beaty stanowi jej praca, a dzięki takiemu połączeniu dziennikarka wciąż chce się rozwijać i otwiera się na nowe wyzwania.

"Strach jest grzechem" to zbiór listów Oriany Fallaci - dla miłośników jej twórczości prawdziwa gratka, gdyż autorka często pisze o genezie swoich książek i artykułów, o bohaterach słynnych wywiadów i o poznanych ludziach, których albo ceniła, albo krytykowała. Osobną grupę stanowią listy dotyczące rodziny, stryja, matki i siostry, bliskich więzi z nimi oraz dramatycznych przeżyć podczas ich choroby i powolnego umierania. Podobnie jak w książkach i publicystycznych tekstach, tak i tu Fallaci jest bezkompromisowa, pisze szczerze aż do bólu, często niezwykle emocjonalnie, a z tych emocji łatwo odczytać jej stosunek do opisywanych spraw i osób. W bogatej i zróżnicowanej korespondencji można odnaleźć wiele ciekawostek i mało znanych faktów z życia dziennikarki; są tu też smakowite anegdoty, a wśród nich m.in. wspomnienie o Janie Pawle II, z czasów gdy nie był jeszcze papieżem i publikował w Tygodniku Powszechnym oraz ...przedrukowywał niektóre utwory Oriany bez jej wiedzy. Interesujący jest też styl i język listów - bardzo dynamiczny, żywiołowy, pełen różnych, nieraz sprzecznych emocji, barwny niczym literackie i dziennikarskie teksty Fallaci.

Drugi tom serii „Świat dla Dociekliwych”: przewodnik dla dzieci po znanych i nieznanych osobliwościach kultury i krajobrazu Japonii. Dlaczego Japonię nazywa się Krajem Kwitnącej Wiśni? Co oznacza czerwona kropka na japońskiej fladze? Czy „daj dziobu” to na pewno „daj buziaka”? Skąd się wzięła Hello Kitty? Dlaczego w Japonii złodzieje, okradając domy, zdejmują buty? Ta książka to prawdziwa podróż po Japonii. Przeczytacie w niej o japońskim piśmie i języku, jedzeniu na macie, ceremonii picia herbaty, kimonie, origami, sztukach walki, kreskówkach i komiksach – i wielu innych japońskich ciekawostkach.

"Autobiografia" Michaliny Wisłockiej to książka na jedno popołudnie. Jasna i przejrzysta konstrukcja, ciekawie opisane wspomnienia, prosty język - wszystko to sprawia, że czyta się ją błyskawicznie. Michalina Wisłocka niezwykle szczerze i otwarcie opisuje swoje życie. Ta szczerość momentami nawet zaskakuje czytelnika. Jeśli jednak ktoś spodziewa się gorszących opisów lub szczegółów życia seksualnego Wisłockiej będzie zawiedziony. Autorka "Sztuki kochania" w swoich wspomnieniach zabiera nas w podróż do miejsc, które ukształtowały jej osobowość. Opisuje także osoby z najbliższego otoczenia. Sporo miejsca poświęca drzewu genologicznemu swojej rodziny. Jest to opowieść pełna ciepła, emocji i dobrego poczucia humoru. Przedstawia ona ludzi, miejsca i zdarzenia, które ukształtowały doktor Michalinę Wisłocką. Bez nich nie byłoby takiej Michaliny i pewnie nie byłoby "Sztuki kochania".