O Wojciechu Młynarskim opowiadają Artur Andrus, Jerzy Bralczyk, Krzysztof Daukszewicz, Michał Ogórek, Irena Santor i inni. Wojciech Młynarski dla kilku pokoleń polskiej inteligencji był kimś wyjątkowym. I o tym mówią wszyscy, którzy z Panem Wojtkiem pracowali, spotykali się. Niby pisał tylko piosenki, ale to było coś dużo więcej – piękna literatura, znakomity zmysł obserwacyjny, ironia ale i liryzm. Wraz z odejściem Młynarskiego odszedł wielki kawałek Kultury przez bardzo duże K. Żył w latach 1941-2017.

„Miłość w czasie rewolucji” jest pierwszą powieścią w serii „Burzliwa epoka”. Pochodzący z Rosji argentyński dziennikarz Klim Rogow wraca do ojczyzny, aby po śmierci ojca załatwić sprawy spadkowe. Wybrał jednak złą porę – w kraju narasta zamęt przed zbliżającą się rewolucją październikową. Zapewne gdyby Rogow wiedział, jakie będą skutki bolszewickiego przewrotu, na nic by się nie oglądał i czym prędzej czmychnął do ukochanego Buenos Aires. Ale czy ktokolwiek mógł przewidzieć bieg historii Sprawy zaś się przeciągnęły i dodatkowo skomplikowały, bo w życiu bohatera pojawiła się kobieta. Elvira Baryakina brawurowo i z wielkim wyczuciem snuje wątki, akcję prowadzi wartko, aczkolwiek nie pozbawia jej nostalgicznych nut i pięknych scen, za które kochamy literaturę rosyjską. Miłość i rozpacz, nadzieja i strach przenikają się w doskonałych proporcjach, wyraziste postacie pulsują prawdziwym życiem, a śmierć może zabrać również tych, którym jej nie życzymy, których wręcz pragniemy ochronić przed złem świata. Do tego dochodzi doskonale skonstruowane tło historyczne, ciekawe przemyślenia i wnioski dotyczące narodzin jednego z najbardziej wynaturzonych reżimów świata. Niektóre z tych przemyśleń mogą być dla polskiego czytelnika zaskakujące, bo przecież Rosjanie swoje sprawy widzą nieco inaczej niż my. Inna też bywa optyka dotycząca znanych nam doskonale postaci, chociażby Lwa Trockiego, który wprawdzie tylko się przemyka przez karty książki, ale w pamięci czytelnika pozostawia wyraźny ślad. „Miłość w czasie rewolucji” to przede wszystkim jednak fascynująca powieść o ludziach i wielkiej miłości. Autorka sięga wprost do duszy odbiorcy i z wirtuozerią trąca najczulsze struny… Czy miłość może przetrwać burze i nawałnice przemian? Czy bolszewicki terror jest w stanie stłamsić i zniszczyć najwznioślejsze uczucia?

W kolejnej części cyklu „Burzliwa epoka” Elwira Baryakina zabiera nas do Szanghaju. To metropolia, w której przedstawiciele wielkich mocarstw oraz ogólnie pojętej białej rasy mają o wiele większe prawa niż miejscowa ludność. Wszystko tu jest wielkie – budynki, interesy, przygody, a także… nieprawdopodobnie wielkie jest bogactwo we wspaniałych „białych” dzielnicach i niewyobrażalnie wielkie ubóstwo w nędznych chińskich slumsach. W to nieprzebrane ludzkie mrowisko przybywają na przerdzewiałych okrętach tysiące rosyjskich uchodźców. Dla nich Szanghaj nie jest bynajmniej ziemią obiecaną – jest jedyną ziemią, która – z niechęcią wprawdzie – zgodziła się ich gościć. Cóż to jednak za gościna… Grupy narodowościowe, klasowe i ekonomiczne są szczelnie zamknięte, nie akceptują nowych. Bez sprytu, determinacji i mnóstwa szczęścia nie sposób się utrzymać na powierzchni. Klima i Ninę, naszych głównych bohaterów, zastajemy w chwili, kiedy kobieta podjęła już decyzję o rozstaniu z mężem. Przeszli razem piekło Sowdepii, poradzili sobie na Dalekim Wschodzie Rosji, lecz na chiński ląd schodzą osobno. Ona z innym mężczyzną, on z nastolatką, którą się zaopiekował. Co z tego wyniknie? Co zrobi Klim, który zna Szanghaj i ma znajomych sprzed lat? Czy Nina, nieznająca miejscowych stosunków, za to mająca przysłowiowy łut szczęścia poradzi sobie? Jak los potraktuje naszych bohaterów?

Klim Rogow – zamiast wreszcie wieść spokojne, szczęśliwe, a przynajmniej w miarę uregulowane życie – rzuca wszystko i wyrusza do Rosji Sowieckiej w poszukiwaniu żony. Czyni to wbrew radom przyjaciół i wbrew zdrowemu rozsądkowi. Jako biały emigrant dla władzy bolszewickiej jest najgorszym wrogiem, w dodatku pragnie odnaleźć kobietę mogącą znajdować się w zainteresowaniu służb bezpieczeństwa. Lecz dla swojej miłości Klim jest gotów uczynić wszystko, choć miłość ta bywa przecież niewypowiedzianie gorzka i niewdzięczna. Tymczasem Nina musi sobie radzić w realiach państwa sowieckiego, pogrążonego w kryzysie gospodarczym równie wielkim, jak ten z czasów tuż przed rewolucją październikową. Została wywieziona do Moskwy, gdzie nikogo nie zna i liczyć może jedynie na wsparcie swojej angielskiej towarzyszki. Lecz wsparcie to niepewne i w każdej chwili może się skończyć. Podobnie jak w poprzednich tomach, znakomicie ukazane zostało tło historyczne wydarzeń: walka o władzę między zwolennikami Stalina i trockistami – walka brutalna, pochłaniająca wiele ofiar. Wprawdzie stalinowska machina niszczenia ludzi jeszcze się dobrze nie rozkręciła, ale już pokazuje swoją przerażającą skuteczność. Nagłe zwroty akcji i nietuzinkowe rozwiązania sprawiają, że opowieść toczy się wartko, a ciekawość, co będzie dalej, nie opuszcza czytelnika ani na chwilę. Na dodatek życie w kraju socjalizmu obfituje w paradoksy, za sprawą których bohaterom przytrafiają się też rzeczy zabawne, a nawet wywołujące szczery śmiech. Tak już bywa, że to, co straszne, potrafi być również naprawdę śmieszne. Jak Klim i Nina poradzą sobie w paszczy lwa? Czy zdołają się odnaleźć i jak ułoży się ich dalsze życie – wspólnie czy znów osobno?

Edmund de Waal, znany brytyjski ceramik i pisarz, zabiera czytelnika w intymną podróż tropem porcelany, obsesji swojego życia. Aby poznać tajemnice „białego złota”, początkowo planuje odwiedzić „trzy białe wzgórza”: w Chinach, Niemczech i Anglii. Z czasem jego poszukiwania zmieniają się w podróż dookoła świata, podczas której artysta odwiedza nie tylko warsztaty i fabryki, ale także komnaty alchemików; poznaje nie tylko losy filiżanek i porcelanowych figurek, lecz również dzieje ludzkich namiętności, pragnienia bogactwa, doskonałości i czystości. De Waal ma ogromny dar odnajdywania piękna – zarówno w przedmiotach, jak i w słowach. O tym właśnie jest jego książka: to bardzo plastyczny, liryczny i intrygujący zapis historii poszukiwania piękna.

Bestsellerowa – oparta na faktach – powieść na miarę Chłopca w pasiastej piżamie i Listy Schindlera. Lale Sokołow trafił do Auschwitz w 1942 roku jako dwudziestosześciolatek. Jego zadaniem było tatuowanie numerów na przedramionach przybywających do obozu więźniów. Naznaczanie ich. Pewnego dnia w kolejce stanęła młoda przerażona dziewczyna – Gita. Lale zakochał się od pierwszego wejrzenia. I obiecał sobie, że bez względu na wszystko uratuje ją. Wykorzystał swoją pozycję nie tylko, by jej pomóc. W obozie po raz pierwszy rozmawiali, flirtowali, wymienili pocałunki. Ich uczucie przetrwało nazistowskie piekło: po wyzwoleniu odnaleźli się, pobrali i spędzili razem resztę życia. Lale Sokołow zdecydował się opowiedzieć swoją historię dopiero po śmierci Gity. To łamiąca serce, a jednocześnie pełna otuchy opowieść. Opowieść, która daje siłę nawet w najmroczniejszych czasach. Niesamowita historia miłosna niezwykłego człowieka i apoteoza człowieczeństwa.

Książka składa się z kilkudziesięciu opowieści pozwalających nam poznać fascynacje naszych przodków. Ze względu na zakres ludzkich zainteresowań tematyka jest bardzo szeroka. Do „nauki” naszych przodków wprowadzają nas teorie na temat budowy Ziemi, potworów, które można spotkać w zamorskich krainach, eliksirach młodości, warzywnych zwierzętach, żarłocznych roślinach, próbach wzbicia się w niebo, projekty okrętów podwodnych, fantazje na temat życia wewnątrz Ziemi, pierwsze kondensatory, machiny meteorologiczne. Nie zabraknie piorunochronu, pomysłowych gangów, alchemików zabawiających dwory i poszukujących substancji mogącej wyprodukować z dowolnej materii złoto.Większość opowieści to XVII-XIX wiek, czyli czas, kiedy to oświecenie, romantyzm i pozytywizm przyczyniły się do bardzo dużych zmian w technice. Pojawią się też wcześniejsze i późniejsze teorie, ale główna uwaga skupia się właśnie na tych trzech epokach. Każdy rozdział to odrębna opowieść o określonym zjawisku i czasami pozwala na prześledzenie zmian podejścia do niego, a innym razem jest opowieścią o określonej osobie i jej wynalazku czy podejściu do tworzenia opisów naukowych. Podobne zróżnicowanie występuje także pod względem długości rozdziałów: od dwóch do siedmiu stron. W historię postępu ludzkiej myśli wpleciono informacje, jaki wpływ wywarła ona na literaturę i inne gałęzie sztuki. Autor bardzo przystępnie wyjaśnia fascynacje wypadkami towarzyszącymi pierwszym nieudanym próbom wykorzystania nowych maszyn. Całość napisana w taki sposób, że czytelnik ani się nie nudzi, ani nie męczy lekturą, ponieważ niedługie rozdziały obfitują w interesujące opowieści. Dla miłośników polskiej historii na pewno interesujące okażą się rozdziały przenoszące nas do Polski przedrozbiorowej, pozwalającej odkryć z jednej strony fascynację elit nowinkami, a z drugiej strony uświadamiają biedę i zacofanie, które po zestawieniu z innymi krajami nie wypada tak źle.

W ogarniętym wojną Wiedniu młody Georg pomaga matce ukrywać Żydów. Wcielony do hitlerowskiej armii, ma zostać skierowany na kurs oficerski. Ponieważ nie ma na to najmniejszej ochoty, ujawnia swoje żydowskie pochodzenie. Trafia na front wschodni, gdzie walczy jako szeregowiec na południu Związku Sowieckiego i w Rumunii. Tak rozpoczyna się niesamowita tułaczka dziewiętnastolatka, rzuconego wbrew swojej woli w straszliwą wojnę, zmuszonego przez okrutny paradoks historii do wykorzystywania swej inteligencji, zdolności i determinacji, by walczyć za tych, których nienawidził. Służąc jako radiotelegrafista, wyprowadza oddział z okrążenia, za co zostaje odznaczony Krzyżem Żelaznym. Mimo ekstremalnych warunków jego opowieść nie jest pozbawiona swoistego humoru - jako straszny głodomór nosi przytroczoną do radiostacji patelnię, a dzięki kulinarnym talentom zyskuje wielu przyjaciół. Wzięty do niewoli w 1944 roku dzięki młodzieńczej sile oraz hartowi ducha zdołał przetrwać zarówno rosyjską zimę, jak i późniejszy równie okrutny i zabójczy obóz jeniecki. Do spisania wspomnień Georga Raucha skłoniło odnalezienie 80 własnych listów, które wysyłał do matki z frontu, a które ona pieczołowicie przechowała. Tak powstała ta wyjątkowa książka, ujmująca prostotą i autentycznością. Rauch stworzył przejmujący obraz czasów wojny, który łączy autentyzm Zapomnianego żołnierza ze spojrzeniem na wojnę oczami nastolatka z Berlińskiego żołnierza. Pierwsza książka w nowej serii "Byliśmy żołnierzami" prezentującej militarne wspomnienia i biografie.

Trwają na przeciwnych krańcach spektrum – jeden jest światowej sławy pisarzem, autorem „Imienia róży” i samozwańczym człowiekiem świeckim; drugi – hierarchą Kościoła katolickiego, wymienianym w gronie potencjalnych następców obecnego papieża. W tej przyjacielskiej, lecz zaciętej szermierce listów i idei Umberto Eco i Carlo M. Martini dyskutują nad kwestią aborcji, rolą kobiet w Kościele, etyką i Apokalipsą. Stawiają czoło największym dylematom nowego milenium, świadomi dzielących ich różnic, wiary i niewiary. Rezultat? Jest oszałamiający. Jakie bowiem są granice wiary? I w co wierzy ten, kto nie wierzy? Jeśli mamy wieść dialog, to musi on obejmować także obszary, na których nie ma zgody. Ale to nie wszystko; jeśli na przykład laik nie wierzy w „rzeczywistą obecność”, katolik zaś - co naturalne - i owszem, to fakt ten nie oznacza wzajemnego niezrozumienia, lecz po prostu szacunek dla przekonań partnera.

NA DNIE W PARYŻU I W LONDYNIE to jedna z najlepszych książek w dorobku George Orwella, oparta na osobistych doświadczeniach autora z czasów burzliwej młodości. Stanowi barwną, a jednocześnie nasyconą przejmującym realizmem opowieść o życiu ludzi odrzuconych, bytujących na marginesie społeczeństwa-włóczęgów, bezrobotnych, bezdomnych. Wielu z nich to przedstawiciele zubożałej klasy średniej, ofiary zapaści gospodarczej, która dotknęła Anglię i Francję w latach 30 ubiegłego stulecia.